Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Η πορεία αναπόδραστη κι ο πηγαιμός διαρκής

H πορεία αναπόδραστη
κι ο πηγαιμός μας διαρκής.

Κάπως αργά ξεκίνησες να βγεις για την Ιθάκη.
Καλά δεμένο το σκαρί προφυλαγμένο
έμενε στον απάνεμο το μητρικό τον κόλπο.
Μα σαν τους κάβους έλυσες,
-τι κι αν κοιτούσες πίσω σου-
πάντα τραβούσες προς τα εμπρός,
έστω με κάποιους δισταγμούς, έστω μ’ αμφιβολίες
ή και πισωγυρίσματα και δολιχοδρομίες.

Ήταν αγώνας δύσκολος ˙
ιδιαίτερα με Κύκλωπες μονόφθαλμους
κι απαίσιους Λαιστρυγόνες
που ‘χομε όλοι μέσα μας ˙
με τον ασίγαστο θυμό του άγριου Ποσειδώνα,
με του Αιόλου τις ριπές, τα διάπυρα
θανατερά Φαέθωνα τα βέλη ˙
με της νυχτός στοιχειά τρομακτικά
που ξαφνικά κι απρόσμενα πετάγονται
μπροστά μας κόβοντας την ανάσα μας.
Πολλούς συντρόφους έχασες
και κάποιοι σ’ εγκατέλειψαν
μα κέρδισες και νέους.

Απόλαυσες όμως και χαρές
και το σκαρί σου έδεσες σε ήσυχα ,
Ιθάκης ομοιώματα, απάνεμα λιμάνια,
που ‘χανε θέλγητρα ικανά να σε αποπλανήσουν.
Γεύτηκες και αρκετά ηδονικά μυριστικά
-ίσως όχι τόσα πολλά όσα επιθυμούσες-
και είδες κι έμαθες καλά από σοφούς ανθρώπους.
Απ’ όλα τούτα γλίτωσες όπως κι από την Κίρκη
και την πλανεύτρα Καλυψώ, Σειρήνων τη σαγήνη˙
έφτασες και να κατεβείς στου Άδη τα πηχτά
σκοτάδια τ’ αδιαπέραστα.
Μα κι από κείνον ξέφυγες και βγήκες μεσοπέλαγα
σ’ ένα διαρκή αγώνα, όσο κι αν έχεις κουραστεί
και οι δυνάμεις λίγες ˙ έστω κι αν
προδόθηκες και έχεις μείνει μόνος,
έστω κι αν όλο πιο απρόσιτη φαντάζει η Ιθάκη
και λιγοστές οι ελπίδες σου
κάποτε εκεί να φτάσεις.

Τι άλλο άραγε μπορεί καθένας μας να κάνει,
όσο υπάρχει κι όσο ζει
κι εφόσον πριν την ώρα του, δε θέλει να πεθάνει;


                           24 του Μάρτη-γδάρτη 2016
                                  ΧρΙστοΣ