Αναμνήσεις.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Σε μια πόλη που, με ματώνει

σε μια αγάπη που, με πονά,

σ’ είχα  δώσει ψυχή μου όλη

γι’ αυτό ο πόνος, δεν μου περνά.

Σαν  αγκάθι εκείνη η  αγάπη,

αγκυλώνει κι’ ανησυχώ

και, στην πόλη που, με πληγώνει

πέτρα ρίχνω  κι’ όμως, γυρνώ.

Χρόνε αλήθεια  γοργά που παίρνεις

τα όνειρα μας τα παιδικά

λίγο πίσω γιατί, δε φέρνεις

τα όσα ωραία κι’  αληθινά.

Τότε, που έδειχνε η  πόλη

όμορφη πάντα και, γιορτινή

κι’ η αγάπη σαν περιβόλι

ήτανε γνήσια , αυθεντική.

Αναμνήσεις  αγαπημένες

τόσο οικείες  και, μακρινές

οίκτο, για δείξτε στις πονεμένες

μες το μυαλό μου, μαύρες σκιές.

Και, εάν  η πόλη με παρασέρνει,

 σε μια αγάπη π' αδιαφορεί

χρόνια, τα πρώτα, στο νου μου φέρνει

ωστόσο δάκρυ, δεν ωφελεί.

[Nefeli riga]

Μ συγκίνησε το ποίημά σου.!!

ΘΑΥΜΑΣΙΟ.!!!!!

[Δημήτριος Γκόγκας]

ο στίχος του Αρτέμη Αξαρχή έτσι τουλάχιστον όπως μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Δυστυχώς μέσα στην πληθώρα των στιχουργών και ποιητών η αναγνώριση περνά μέσα και από τα μονοπάτια των καλών δημοσίων σχέσεων και γνωριμιών. Αυτό δεν σημαίνει ότι και αυτοί που έχουν καταξιωθεί δεν είναι αξιέπαινοι στο είδος τους......