Δεν ξέρει, τι μου στέρησε.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Δεν ξέρει, τι μου στέρησε,

σαν η βροχή σταμάτησε, στα μάτια της

κι’ ο  ήλιος, αφιλόξενα προδόθηκε

αφήνοντας στο γέλιο της  αλμύρα.

Ντυμένο, ανυπόληπτη πορφύρα

το όνειρο, στον οίκτο παραδόθηκε

καθώς, οι ενοχές βρήκαν αιτία

να …κλέψουν  το ουράνιο μου  τόξο.

 

Δεν ξέρει, τι μου στέρησε

η φλόγα, μόλις έσβησε στα χείλη της

και, στάχτη πνιγηρή έχει απομείνει

στο μέρος, που χαμόγελα …κυλούσαν.

Τον έρωτα, ατέλειωτα υμνούσαν

προτού, ανεπανόρθωτα επιμείνει

 η αφορμή, παράσιτο  να γίνει

σκοτώνοντας, μια τρυφερή ελπίδα.

 

Αφήνοντας, να εκτεθεί η πίστη

κατάφερε, αδίκως  να επιδείξει

προτού, σε τέλμα απάτης, επιρρίψει

τα λόγια των ευχών τα μαγικά,

δεν πρέπει  ν’ ηχούν ερωτικά,

σε  όρκους , που αναίρεσε

προβάλλοντας την ζήλεια εριστικά,  

δεν ξέρει, τι  μου στέρησε.