Θυσία.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Σκυμμένη καιροφυλακτούσες,

στην λόγχη πάνω του δικαίου

κι’ αυθόρμητα μονολογούσες,

στο τεντωμένο σου σχοινί.

Ακμαίο ηθικό κρατούσες

ιδανικού υψηλού, ωραίου

…Θυσία, σαν καραδοκούσες

η πράξη σου να ευλογηθεί.

Κατόπιν, όρθωσες κεφάλι

του αυθορμητισμού πηγαίο,

με τόλμη, δίχως παραζάλη,

στην απαστράπτουσα σιγή.

Δεν απαρνήθηκες το χρίσμα

υιοθετώντας, στην ουσία

αντίθετη να ρθείς, σε πείσμα

του κάθε που, σε προκαλεί.

Δεν κιότεψες να παραμείνεις,

με καμουφλάζ παραλλαγμένη

καθώς, τα λύτρα της οδύνης

στερεύανε την αντοχή.

Του οίκτου, άδραξες την τόλμη

…καταπατώντας δακρυσμένη

των αφελών περίσσια ρώμη

Θυσία… κι’ έγινες, ευχή.

[Δημήτριος Γκόγκας]

Καλό......

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!