Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ξενομερίτη η φυγή

Του είπαν

σαν ρώτησε ποιονε φυτεύουν σαββατιάτικα

‘ξενομερίτης ήταν’

Λυπητερή καμπάνα επαναλάμβανε

απλώς

στίχους ατελείωτους ημιτελείς και κουρασμένους

βιβλίου καθημερινού και αποκαμωμένου

Θα πάω είπε

Θα πάω θα πάρω την τρομπέτα

θα σαλπίσω

θα ξεσηκώσω ζωντανούς θα ζωντανέψω πεθαμένους

τον κάτω κόσμο απάνω θα τον φέρω

των αρχαγγέλων όλων τα βιολιά και τα σπαθιά

θα κατεβάσω

αντάμα όλοι να σταθούμε στο ξόδι ετούτο

του ξενοτοπίτη

να ιδώ κι εγώ τι απομένει στην ψυχή μου

Σ΄ αυτά τα πέντε σπίτια

δικοί του καπετάνιου το ρακί κι οι αναμνήσεις

παλιές αλμύρες αρόδο οι έρωτες σέπια φωτογραφίες

τσακισμένες

Δεν χώραγαν εδώ

Πάντα κρατούσε ένα πουγκί θαλασσινό στην πίσω τσέπη

Γκαπ γκουπ

Ηταν ταξιδευτής φευγάτος

λέγαν

γκαπ γκουπ

η Κωνσταντίνα ο παπάς κι εγώ

γκαπ γκουπ

ο νεκροθάφτης έξω στο καθήκον

τρελά στριφογυρίζει ο μπούσουλας τρελά τρελά

ταχύτερα κι από το φως

για να του δείξει δρόμο

Προβολές: 65

Σχόλιο από τον/την Nefeli riga στις 1 Μάρτιος 2015 στις 21:26: Πάρα πολύ ωραίο!!!!!!!! Αλλιώτικο.!

Πάντα κρατούσε ένα πουγκί θαλασσινό στην πίσω τσέπη στίχος συνειρμικός!!!(για μενα τουλάχιστον.)