Ένας αλήτης.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Κουπλέ

Καημέ,  βαρύς, ασήκωτος, 

σαν το καφέ που  πίνω

κατάντησες  τα στήθεια μου

…παράθυρο κλειστό.

Μου κλέβεις, το χαμόγελο

έστω, κι’ αν, δε το δείχνω

τα δάκρυα  μου μαρτυρούν

πίκρα  και, χωρισμό.

 

Ρεφρέν

Κι,’ ένας  αλήτης  σεργιανά,

ύπνος, στα  βλέφαρα μου

μ’ εκείνα, δε σφραγίζουνε,

 δε κλείνουνε λεπτό…

Μόνο …καρφώνουν  σκοτεινή,

άδεια, κάθε ματιά μου,

στα δαχτυλίδια  απ’ το φτηνό, 

στριμμένο μου καπνό.

 

Κουπλέ

Καημέ φωτιά, σαν το πιοτό

που καίει τα σωθικά μου,

αρρώστια μπήκες, στο κορμί

σαράκι, στο μυαλό.

Μου καταστρέφεις  τη ψυχή

ματώνεις  την καρδιά μου

λιώνεις  το σώμα διαρκώς

ίδιος,  με πυρετό.

 

Ρεφρέν

Κι,’ ένας  αλήτης  σεργιανά…

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!