Η κασκαρίκα.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Το δεκατρία που έφυγε

θυμάμαι, το είχε τάξει.

Θα ρθεί το δεκατέσσερα

και σ’ όλα, θα είσαι εντάξει.

Στο τάκα, τάκα  ωραίε μου,

θα πέφτουν οι γυναίκες

βίλα θα χεις  στην  Μύκονο,

με δέκα υπηρέτες.

 

Θα τριγυρνάς  χαρούμενος

γοητευτικός , μαγκιόρος,

όμως, για  αυτά τα’ όμορφα

υπάρχει, ένας  όρος.

Ωχ!  Σκέφτηκα από μέσα μου

πάει, να με τυλίξει

τα γυροφέρνει, προφανώς

κοιτάζει να, με ρίξει.

 

Για τούτο, ανασκουμπώθηκα

ναι μεν αλλά, σαν μου είπε

κάτι, δεν …κόλλαγε καλά

άραγε τι, να βρήκε

 τέτοιο, που θέλει δοκιμή

ζητά, κι’ άλλες θυσίες,

θα μπω σ’ αξιολόγηση,

για να  έχω επιτυχίες?

 

Ήμουν λοιπόν περίεργος

τόσο, που είχα ρίγη

φάκελο, σαν μου άφησε

ν’ ανοίξω, αφού φύγει.

Όλο αγωνία έτρεξα

δώδεκα θες και, κάτι,

με τρεμάμενα δάχτυλα

σκίζω  το φακελάκι...

 

Και, μία αράδα, τόση δα,

με γράμματα  εντοπίζω

φορώ τα  ματογυάλια  μου,

διαβάζω και, δακρύζω.

Αν είσαι, γράφει ζωντανός

το τρείς χιλιάδες τόσο

όλα, θα σου έρθουν βολικά

και, θα σε ξελασπώσω.

 

Τι σόι όρο, μου έβαλε

απόρησα ωστόσο,

λάθος  μεγάλο έκανε

πώς,  να το διορθώσω?

Εγώ, ετούτη την χρονιά

ήθελα, μια  βοήθεια

δέκα αιώνες  ποιο μετά,

μου μοιάζει, κασκαρίκα…

[Παντελής]

για κυνικός φιλόσοφος μου φαίνεσαι,

δεν είναι όλα στη ζωή μας παίνεσαι.

καληνύχτα σου.