Άτιτλο

[Πέτρος Αδάμ]

Απόψε γιορτάζει η βροχή.

Και οι στάλες τραβούν τη προσοχή.

Σαν φολίδες που σκάνε μία μία.

Διώχνουν το ψύχος

κρατούν μακριά την αϋπνία.

Του κορμιού οι σπασμοί, το ρίγος,

δεν έχουν το κρύο για αιτία

έχουν μόνο για αρχή

έναν έρωτα πενία

και μια αιώνια ιαχή.

Τι να σκεφτεί κανείς;

Ποιες σκέψεις αχανείς

να κάνει ετούτη τη βραδιά;

Μια κλειδωμένη καρδιά

π’ αναζητεί μια χαραμάδα,

να ξεφύγει ζωντανή

με πόνους μια αρμάδα

και φόβους σαν βουνά κι αυτοί.

Απόψε γιορτάζει η βροχή,

μα η γιορτή είναι νεκρή.

Κι ο εορτάζων πιο νεκρός.

Σαν τους νεκρούς κι αυτός

σωπαίνει ηχηρά

σαν την ηχώ μέσα σε δυο βουνά

και σαν το νερό στη ρεματιά,

που τρέχει όταν βρέχει

και σταματά παντοτινά

όταν βροχή δεν έχει.

Σήμερα γιορτάζει η βροχή

γιορτή υδάτινη.

Μια ακόμα νέα εποχή

ψεύτικη και κάλπικη.