Από το «δεν ξέρω» ξεκινούν όλα και στο «ξέρω» σταματούν. 

Η αγάπη είναι εκτός χρόνου, εκτός προσώπων, εκτός κανόνων και γενικά εκτός, όταν βρίσκεται εκτός η αγάπη είναι.

   Ο άνθρωπος ελεύθερα αφημένος στο περιβάλλον του πλανήτη  κλήθηκε να αντιμετωπίσει ετερόκλητους και δυσανάλογους του ατομικού του αναστήματός κινδύνους. Κλήθηκε να αντιμετωπίσει όλα όσα συνδέονταν με την ατομική του επιβίωση και ευημερία σε ένα πρώιμο ανεπεξέργαστο στάδιο ενός κατά τα άλλα φιλόξενου πλανήτη. Ό,τι μπορεί να φάνταζε ως τεράστιο φορτίο για τον έναν μπορούσε να διαμοιραστεί και να αποφορτιστεί…

Θά 'ρθει η στιγμή π' ο ισχυρός
ανίσχυρος θα γίνει,

έλεγε διορατικά ο γιός του Αιδήνη.

Ό,τι  εμπρός μου θεάται δεν το βλέπω,

γιατί κοιτώ αλλά δεν βλέπω με μάτια καθαρά,

γιατί βλέπω αλλά δεν παρατηρώ με προσοχή.

Και όταν πια παρατηρώ προσεκτικά η αντίληψη μακραίνει,

εμπόδιο στέκει ο παρατηρητής που διαμορφώνει συνειδήσεις.

Έτσι γίνομαι κομμάτια μέχρι που αγγίζω το αμείωτο Εγώ!
 

Ο θάνατος και η ζωή είναι το ίδιο αναπόφευκτο γεγονός. Όταν κάποιος αντιληφθεί με όλο του το είναι  το απλό αυτό γεγονός είναι αδύνατον να μη ζήσει σε αρμονία μαζί του. Μόνο όταν κάποιος αγνοεί την αλήθεια του απλού αυτού γεγονότος μεταφέρει εις το διηνεκές το ψυχολογικό φορτίο που συνεπάγεται η άγνοιά του.

Η δύσμοιρη γυναίκα με τα μαύρα,

Νέμεσις εστί των ζωντανών νεκρών.

Ψίθυρους μιλάει στο μυαλό εχθρών,

θυσία οι ζωές τους σε μια σαύρα. 

Η δύσμοιρη γυναίκα με τα μαύρα,

μνήμη είναι στυφή, γεύσεων πικρών.

Παίρνει πάντα τις ζωές παιδιών μικρών,

ακόμα και τ’ αθάνατου την αύρα.

Όνειρο είναι! Θέλει να ενώσει,

αρνείται τη ζωή πίσω να…

Σαν βότσαλο στιλπνό, στρογγυλεμένο

που εκεί λάμπει στην άκρη του γιαλού,

είναι η ζωή χαρά και εμμένω…

Κοίτα τη δροσοσταλίδα πάνω στο ροζ πέταλο του ρόδου,

φρέσκια, καινούργια, δώρημα μιας πρωινής πάχνης.

Με την ίδια φρεσκάδα η ζωή  ν’  απέχει τ’ αχρείαστου πόνου,

μια νέα ζωή, όλη πάθος κι αγάπη, κάθε μέρα να φτιάχνεις.

Ο άνθρωπος δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα στον άνθρωπο λόγω του απύθμενου εγωκεντρισμού του,

λόγω του «παραφουσκωμένου» του Εγώ, λόγω του επηρμένου του εαυτού.

Θέλει όλος ο κόσμος να’ ναι σύμφωνος με την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του, θέλει το σύμπαν ολάκερο διαμορφωμένο όμοια με εκείνον.

Γι’ αυτό και δημιουργεί ένα Θεό εγωπαθή που με τη σειρά του "δημιουργεί" ανθρώπους σύμφωνα με τη δική του εικόνα και ομοίωση.

Δεν υπάρχει τίποτα το ιερό, τίποτα το…

Σαν άσφαλτος Θεός εγχειρίζεις σ’ ανθρώπους

όσα εκείνοι αποστερούν στους εαυτούς τους.

Και αυτοί, βρετίκια δίνουν σε εσέ μια πίστη όλο

μόχθο κι ακάματο αγώνα χωρίς σκοπό κανένα.

Σαν γητευτής πλανεύεις το «ποτάμι» από ψυχές

που ψάχνει να εκβάλλει…

Τα λάθη επαναλαμβάνονται από συνήθεια και η συνήθεια είναι πανίσχυρη, είναι η διαμόρφωση του ανθρώπου με κοιτίδα στο παρελθόν η οποία «ταξιδεύει» προς το παρόν χιλιάδες χρόνια τώρα. Η διαμόρφωση είναι ο «αυτόκλητος δυνάστης» του ανθρώπου.

Η απλότητα είναι η μόνη αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος τη στιγμή την οποία το πρόβλημα προκύπτει.  Αντίθετα, η πολυπλοκότητα είναι μια διασπαστική διαδικασία, ένας κατακερματισμός του προβλήματος, είναι ένας τρόπος αναβολής της λύσης και γι’ αυτό μη λύση.

Η σκέψη, η ιδέα, τα συναφή προϊόντα και υποπροϊόντα ενός ψευδεπίγραφου,ψευδαισθητικού κόσμου ο οποίος "ζει" στο μυαλό του ανθρώπου.

Όλα μαζί παύουν να υφίστανται αυτοστιγμεί όταν η απόλυτη προσοχή προκαλεί την αντίληψη.

Ο μύθος ταυτολογείται και τεκμηριώνεται πριν τη κατάρριψή του.

Υπάρχουν πολλοί που φροντίζουν και για τα δύο,  

ανάλογα κάθε φορά προς τα που κλίνει η πλάστιγγα των συμφερόντων τους.

Ό,τι προπαντός μας γοητεύει στους ανθρώπους είναι η ιδέα που δημιουργούμε στο μυαλό μας για εκείνους.

Ό,τι  προπαντός μας γοητεύει στα πράγματα είναι η ψευδαίσθηση της απόκτησής τους.

Και στις δύο περιπτώσεις το είναι του ανθρώπου και του πράγματος χάνεται.

Μεγάλο το γιατί του εσώτερου ψυχολογικού μαρασμού.

Χίλιες, μύριες οι εξηγήσεις του οξύνου.

Πέρα από αυτές το γεγονός βοά:

«Το χειρότερο παραμερίζει το καλύτερο».

Και το μίσος την αγάπη.

Η απληστία νίκησε! Ο θρίαμβος της…

Αναφιλητά ακούγονται στη γη των ανθρώπων

Τα δάκρυα έχουν αποδέκτη το πέπλο του μίσους

Απ’ άκρη σ’ άκρη  απλώνεται το διάφανο, αόρατο κάλυμμα

Ο άνθρωπος γνωρίζει την αιτία, την πηγή π’ αναβλύζει έχθρα

Μα αρνείται την αποξήρανσή της, το μπάζωμά της…