ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ

[NO]

Πριν λίγες μέρες διάβασα σε μια εφημερίδα

ότι των ντόπιων ποιητών συνάντηση θα γίνει

πρωτότυπη εκδήλωση σε μία ημερίδα

καινοτομία σπάνια, που δεν θα ξαναγίνει

 

Σε αυτό το συναπάντημα αγνώστων ποιητών

βρέθηκα χθες καθήμενος για ρίμα να μιλάω

μια δάσκαλος, μια μαθητής, και εν μέσω μαθητών

πότε να λέω μπράβο σου και πότε να γελάω        

 

Και άκουσα να λεν πολλά σπουδαία και αστεία

κι έλεγα τόσοι ποιητές που ήτανε κρυμμένοι

γνώριμες φάτσες κι άγνωστες, γεμίζουνε εστία

κάποιοι σπουδαίοι ρήτορες και κάποιοι σαλεμένοι

 

Μα έφτασε η ώρα μου κι εγώ να εκφωνήσω

και πήρα την σελίδα μου κι ανέβηκα στο βήμα

με ύφος περισπούδαστο για να τους κλυδωνίσω 

κορδώθηκα, τεντώθηκα, τους έβαλα στο κλίμα  

 

Κι είπα οι στίχοι που θα πω, για έρωτα μιλάνε

μα από άλλη οπτική, εκείνον εξετάζω

κάπως σουρεαλιστικό, τα λόγια με χαλάνε

ας μπούμε στο προκείμενο, πεσμένους σας κοιτάζω

 

Το ποίημα τιτλοφορώ απλά σαν “μέσος όρος”

δεν είναι μαθηματικά, ο τίτλος μη σας σκιάξει

ακούστε με προσεχτικά να μη σας έρθει κόρος

κυρίες μου της συντροφιάς, εσάς να μην πειράξει 

 

Ξερόβηξα, σταμάτησα να κατεβάσω σάλιο

κι άρχισα την εκφώνηση των στίχων παρακάτω

του ταξιδιού στο πλάνεμα κρατάω το πηδάλιο

κι είπα αμέσως αρχινώ, το ποίημα μου νάτο        

 

“Ω φτερωτέ μου άγγελε, ω γιε της Αφροδίτης

που έρχεσαι απρόσκλητος κι όταν δε σε γυρεύω

στα μάγουλα μου στέκεσαι, του πόθου συνοδίτης

με τα δικά σου τα φτερά μαζί σου ταξιδεύω        

 

Και άλλοτε πάλι σε ζητώ, μα να φανείς δεν θέλεις

και δίχως ανταπόκριση κρυμμένος κάπου στέκεις

κι αν εμφανίζεσαι Θεός, εν μέσω μιας νεφέλης  

αλλού κτυπούν τα βέλη σου κι όλα τα περιπλέκεις    

 

Μα άκου μια παράκληση στον θεϊσμό σου κάνω

στείλε μου ταίρι γρήγορα να ’γιάνει η ψυχή μου

μη με αφήνεις μοναχό, μη θέλεις να πεθάνω

και πρόσεξε τι θα σου πω, άκου την αίτησή μου    

 

Αλίμονο και προς Θεού, ανήλικη δε θέλω

μα ούτε δα παρήλικη, δεν το αποζητάω

το πρώτο απεχθάνομαι κι ας μοιάζει με μοντέλο

το δεύτερο αντιπαθώ, και τέτοιο δεν ζητάω         

 

Θαρρώ πως είναι έκφυλη και μοναχά η σκέψη

αφού σας λέω ευθαρσώς μισώ την αγουρίδα

κι αν την καρδιά μου πολεμά με ζήλο να μου κλέψει   

ομοίως με το πρώιμο μισώ και την σταφίδα         

 

Και άκου το παράγγελμα ετούτο που σου δίνω

και φρόντισε ότι σου πω πιστά να το τηρήσεις

αλλιώς θα ’χεις αφορισμό, κατάρα σου αφήνω

κανέναν με τα βέλη σου να μην ξαναχτυπήσεις   

 

Άντε λοιπόν τι καρτεράς; Σωστά να σημαδέψεις

και στείλε μου γλυκά-γλυκά του έρωτα το δώρο

σταμάτα πια τις μπαμπεσιές, μην θες να με παιδέψεις

μα φρόντισε το δώρο σου να έχει μέσο όρο            

 

Καλά-καλά δεν πρόλαβε ο ήχος μου να σβήσει

“αυτό μωρέ είναι κλοπή”, μια σιτεμένη κράζει

κάντε αυτόν τον μασκαρά το στόμα του να κλείσει

με τούτη την λογοκλοπή, τα νεύρα μου ταράζει

 

-Αυτούς τους στίχους σίγουρα έχω ξαναδιαβάσει

σε κάποιο περιοδικό, σε μια βιβλιοθήκη

μα δε θυμάμαι πότε, που, σύγχυση μ’ έχει πιάσει

κι ίσως τους έχω και εγώ, στο σπίτι σε μια θήκη     

 

Κι ήρθε αυτός ο παπατζής που στην απάτη ρέπει

να καρπωθεί αυτούς ζητά, ο ποιητής ο τάχα 

είμαι γυναίκα ντρέπομαι να βρίσω και δεν πρέπει

να πάει να απαυτωθεί,…. αυτό λέω μονάχα

 

-Τι λες μωρή μπαμπόγρια, τι λες ραμολιμέντο

ευθύς πετάχτηκα κι εγώ το δίκιο μου ζητάω  

αντί να πεις τι ποιητής! Να κάνεις κομπλιμέντο

να σιχτιρίζω μ’ έκανες και να λοξοκοιτάω         

 

Πες μου λοιπόν τον ποιητή, και άσε τις βλακείες

ή ζήτα μου συγχώρεση και θα σε συγχωρέσω

κοίτα πολύ με σύγχυσες με φθόνους και κακίες

ανόητη παλιόγρια,……. άντε να μη σε χέσω      

 

Με έκανες και έβρισα μπροστά και στο κοινό μου

μου μείωσες την αίγλη μου, μου κλέβεις το βραβείο

θα με νομίζουν νοσφιστή, μ’ αυτό τ’ αποψινό μου  

ενός μεγάλου ποιητή κατέστρεψες τον βίο         

 

Σιγά να μην το διάβασες στα περιοδικά σου

σιγά να μην το άκουσες κυρά μου σε ωδείο

μα θα προσβάλω τώρα δα τα πατρογονικά σου  

της μάνας σου παλιόγρια θα βρίσω το αιδοίο     

 

Κι αμέσως αποχώρησα με ύφος θυμωμένο

κι έκλαιγα από μέσα μου, το αποκύημα μου  

που ’τυχε η παλιόγρια να ξέρει πως κλεμμένο

ήταν απ’ τον Χριστόπουλο αυτό το ποίημα μου. 

..................................................

Το αυθεντικό τετράστιχο του ποιητή έχει ως εξής:

 

"Ανήλικη δεν θέλω παρήλικη δε θέλω

μισώ την αγουρίδα μισώ και την σταφίδα

παράγγελμα σας δίνω κατάρα σας αφήνω

του έρωτα το δώρο να έχει μέσον όρο"

 

Αθανάσιος Χριστόπουλος

(Καστοριά 1772-1847)

Από το ποίημα του ΣΥΜΒΟΥΛΗ

 

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Εμείς αγαπημένε φίλε σε ευχαριστούμε που ομορφαίνεις την παρέα μας. 

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

ξέχασα εχθροφίλε.

[NO]

Φίλε μου Χρήστο

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να σέβομαι τόσο πολύ έναν εχθρό μου, και πως γίνεται όποτε διαβάζω μήνυμα του εχθρού μου προς εμένα, να χαίρομαι τόσο πολύ που να με πιάνουν γέλια. Μακάρι όλοι οι εχθροί μας να ήταν έτσι. Και να σου εξομολογηθώ κάτι, με χαλάει ο όρος εχθρός ακόμα και όταν σου τον λέω για πλάκα. Αν δεν βρω τίποτα καλύτερο θα υιοθετήσω τον δικό σου όρο του εχθρόφιλου. Να είσαι πάντα καλά

[NO]

Α το βρήκα, το βρήκα! Θα σε λέω ασπονδόφιλο!

[Ειρήνη]

Αφού το ηλικιακό τρόπον τινά ελύθη ας πάμε τώρα παρακά- ,γάτα ή κουτορνίθι Ξανθιά, και λυγερόκορμη με δίχως ίχνος λίπος μα κατά τ' άλλα ντιπ για ντιπ, ένα κωθώνι μήπως? Ή και για την περίπτωση που είναι μελανούρι αλλά χωρίς σταματημό η γλώσσα της να σούρει! Εν κατακλείδι μάγκα μου το δίλημμα σου βάζω να 'ναι πανώρια στη μορφή μα στο μυαλό της μπάζο. Και να να μην έχει καν θωριά, να 'ναι και στροβοκάνα τα μάτια της χιλιόμετρα ν' απέχουν απ' τα πλάνα, μα κατά τ' άλλα Αλή  πασά εις τας διαταγάς σου, όρθια είτε... ξαπλωτή, να είναι η κυρά σου?