ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ

[NO]

Πριν λίγες μέρες διάβασα σε μια εφημερίδα

ότι των ντόπιων ποιητών συνάντηση θα γίνει

πρωτότυπη εκδήλωση σε μία ημερίδα

καινοτομία σπάνια, που δεν θα ξαναγίνει

 

Σε αυτό το συναπάντημα αγνώστων ποιητών

βρέθηκα χθες καθήμενος για ρίμα να μιλάω

μια δάσκαλος, μια μαθητής, και εν μέσω μαθητών

πότε να λέω μπράβο σου και πότε να γελάω        

 

Και άκουσα να λεν πολλά σπουδαία και αστεία

κι έλεγα τόσοι ποιητές που ήτανε κρυμμένοι

γνώριμες φάτσες κι άγνωστες, γεμίζουνε εστία

κάποιοι σπουδαίοι ρήτορες και κάποιοι σαλεμένοι

 

Μα έφτασε η ώρα μου κι εγώ να εκφωνήσω

και πήρα την σελίδα μου κι ανέβηκα στο βήμα

με ύφος περισπούδαστο για να τους κλυδωνίσω 

κορδώθηκα, τεντώθηκα, τους έβαλα στο κλίμα  

 

Κι είπα οι στίχοι που θα πω, για έρωτα μιλάνε

μα από άλλη οπτική, εκείνον εξετάζω

κάπως σουρεαλιστικό, τα λόγια με χαλάνε

ας μπούμε στο προκείμενο, πεσμένους σας κοιτάζω

 

Το ποίημα τιτλοφορώ απλά σαν “μέσος όρος”

δεν είναι μαθηματικά, ο τίτλος μη σας σκιάξει

ακούστε με προσεχτικά να μη σας έρθει κόρος

κυρίες μου της συντροφιάς, εσάς να μην πειράξει 

 

Ξερόβηξα, σταμάτησα να κατεβάσω σάλιο

κι άρχισα την εκφώνηση των στίχων παρακάτω

του ταξιδιού στο πλάνεμα κρατάω το πηδάλιο

κι είπα αμέσως αρχινώ, το ποίημα μου νάτο        

 

“Ω φτερωτέ μου άγγελε, ω γιε της Αφροδίτης

που έρχεσαι απρόσκλητος κι όταν δε σε γυρεύω

στα μάγουλα μου στέκεσαι, του πόθου συνοδίτης

με τα δικά σου τα φτερά μαζί σου ταξιδεύω        

 

Και άλλοτε πάλι σε ζητώ, μα να φανείς δεν θέλεις

και δίχως ανταπόκριση κρυμμένος κάπου στέκεις

κι αν εμφανίζεσαι Θεός, εν μέσω μιας νεφέλης  

αλλού κτυπούν τα βέλη σου κι όλα τα περιπλέκεις    

 

Μα άκου μια παράκληση στον θεϊσμό σου κάνω

στείλε μου ταίρι γρήγορα να ’γιάνει η ψυχή μου

μη με αφήνεις μοναχό, μη θέλεις να πεθάνω

και πρόσεξε τι θα σου πω, άκου την αίτησή μου    

 

Αλίμονο και προς Θεού, ανήλικη δε θέλω

μα ούτε δα παρήλικη, δεν το αποζητάω

το πρώτο απεχθάνομαι κι ας μοιάζει με μοντέλο

το δεύτερο αντιπαθώ, και τέτοιο δεν ζητάω         

 

Θαρρώ πως είναι έκφυλη και μοναχά η σκέψη

αφού σας λέω ευθαρσώς μισώ την αγουρίδα

κι αν την καρδιά μου πολεμά με ζήλο να μου κλέψει   

ομοίως με το πρώιμο μισώ και την σταφίδα         

 

Και άκου το παράγγελμα ετούτο που σου δίνω

και φρόντισε ότι σου πω πιστά να το τηρήσεις

αλλιώς θα ’χεις αφορισμό, κατάρα σου αφήνω

κανέναν με τα βέλη σου να μην ξαναχτυπήσεις   

 

Άντε λοιπόν τι καρτεράς; Σωστά να σημαδέψεις

και στείλε μου γλυκά-γλυκά του έρωτα το δώρο

σταμάτα πια τις μπαμπεσιές, μην θες να με παιδέψεις

μα φρόντισε το δώρο σου να έχει μέσο όρο            

 

Καλά-καλά δεν πρόλαβε ο ήχος μου να σβήσει

“αυτό μωρέ είναι κλοπή”, μια σιτεμένη κράζει

κάντε αυτόν τον μασκαρά το στόμα του να κλείσει

με τούτη την λογοκλοπή, τα νεύρα μου ταράζει

 

-Αυτούς τους στίχους σίγουρα έχω ξαναδιαβάσει

σε κάποιο περιοδικό, σε μια βιβλιοθήκη

μα δε θυμάμαι πότε, που, σύγχυση μ’ έχει πιάσει

κι ίσως τους έχω και εγώ, στο σπίτι σε μια θήκη     

 

Κι ήρθε αυτός ο παπατζής που στην απάτη ρέπει

να καρπωθεί αυτούς ζητά, ο ποιητής ο τάχα 

είμαι γυναίκα ντρέπομαι να βρίσω και δεν πρέπει

να πάει να απαυτωθεί,…. αυτό λέω μονάχα

 

-Τι λες μωρή μπαμπόγρια, τι λες ραμολιμέντο

ευθύς πετάχτηκα κι εγώ το δίκιο μου ζητάω  

αντί να πεις τι ποιητής! Να κάνεις κομπλιμέντο

να σιχτιρίζω μ’ έκανες και να λοξοκοιτάω         

 

Πες μου λοιπόν τον ποιητή, και άσε τις βλακείες

ή ζήτα μου συγχώρεση και θα σε συγχωρέσω

κοίτα πολύ με σύγχυσες με φθόνους και κακίες

ανόητη παλιόγρια,……. άντε να μη σε χέσω      

 

Με έκανες και έβρισα μπροστά και στο κοινό μου

μου μείωσες την αίγλη μου, μου κλέβεις το βραβείο

θα με νομίζουν νοσφιστή, μ’ αυτό τ’ αποψινό μου  

ενός μεγάλου ποιητή κατέστρεψες τον βίο         

 

Σιγά να μην το διάβασες στα περιοδικά σου

σιγά να μην το άκουσες κυρά μου σε ωδείο

μα θα προσβάλω τώρα δα τα πατρογονικά σου  

της μάνας σου παλιόγρια θα βρίσω το αιδοίο     

 

Κι αμέσως αποχώρησα με ύφος θυμωμένο

κι έκλαιγα από μέσα μου, το αποκύημα μου  

που ’τυχε η παλιόγρια να ξέρει πως κλεμμένο

ήταν απ’ τον Χριστόπουλο αυτό το ποίημα μου. 

..................................................

Το αυθεντικό τετράστιχο του ποιητή έχει ως εξής:

 

"Ανήλικη δεν θέλω παρήλικη δε θέλω

μισώ την αγουρίδα μισώ και την σταφίδα

παράγγελμα σας δίνω κατάρα σας αφήνω

του έρωτα το δώρο να έχει μέσον όρο"

 

Αθανάσιος Χριστόπουλος

(Καστοριά 1772-1847)

Από το ποίημα του ΣΥΜΒΟΥΛΗ

 

[Παντελής]

ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Δημήτρη, μακάρι να τα πιστεύεις κι έτσι πρέπει να είναι αφού λες στο λόγο σου.

Από όσα γράφεις φαίνεται να κάνεις τη ζωή σου όσο πιο όμορφη μπορείς και να μην λυπάσαι να δώσεις αγάπη

σε όσους περνούνε δύσκολα, μακάρι να μη πικραίνεσαι, γιατί η πείρα μου λέει ο καλός καλό δε βλέπει, μα κοιμάται γλυκά, χωρίς ταβοράκια στη καλύτερη περίπτωση.

Όσο για τέχνη εγώ είμαι ο πιο ανίδεος στη Ποιητική Γωνία, ας είναι η μεγαλύτερη μου ικανοποίηση να γράφω,

απλά την έχω ψωνίσει για καλά και δε θέλω να μου περάσει ποτέ, η άποψη μου λοιπόν είναι για σένα το έχεις,

και κυρίως να σου πω, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Πιραντέλο!!!!!

καληνύχτα και να μη χαθούμε αν το θέλεις κι ο Θεός να βοηθήσει.

 

 

[Παύλος Μελάς]

Άντε λοιπόν τι καρτεράς σημάδεψε σωστά

και στείλε μου γλυκά-γλυκά του έρωτα το δώρο

σταμάτα πια τις μπαμπεσιές, δες στέκομαι μπροστά

μα φρόντισε το δώρο σου να έχει μέσο όρο”

Καλησπέρα    έγραψες  θαυμάσια !!!!!!!!!!!!

[Ειρήνη]

Ότι έβγαζα το ξίφος μου μέσα απ' το θηκάρι
αλλάζει ο Άφωνος σκοπό μ' αυτό το μακρυνάρι.

Ο κύριος καθηγητής ήρθε με άλλο θέμα
ενώ ήμουνα έτοιμη για να του πιω το αίμα.

Μην έπαθε μετάλλαξη Θεέ μου το κοπέλι
κι εδώ παρουσιάζεται ποίηση ν' απαγγέλλει?

Και θέτει μας το δίλημμα μέσα στον μέσο όρο,
τι να του φέρει ο έρωτας, σταφίδα είτε σπόρο.

Νά 'σου και η λογοκλοπή κεράσι πα στην τούρτα
Είτε αυτός ελάλησε ή είμ' εγώ κουρκούτα.

Ποία μες τη θολούρα μου εξήγηση να δώκω?
Φοβάμαι συντομότατα θ' αρχίσω τα κο κό κο.

[Ειρήνη]

Κι εγώ επί του βήματος θ' ανέβω μ' άρες -μάρες
μια φαμφαρόνα ανάμεσα σε ποιητές φαμφάρες

Στο θηλυκό του!!!!

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Τώρα εγώ τι να πω φίλε καλέ και εχθρέ μου.

Βρε σε φοβάμαι,τι ετοιμάζεις πάλι??

[Celestia]

Χειμαρρος;

Ωραιος παντως!!!!!!!!!!

Συγχαρητηρια!!!!!

[Celestia]

[COSMIEL]

Τι να πω.............  πλούσιο.!!!!!!!!!!!!! Τέλειο.!!!!!!!!!!!  κι αληθινό.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(Άκου παρήλικη ................  και με ένα δόντι.).!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ωραιος ....ωραιος ....ωραιος!!!

[NO]

Παιδιά θα σας απαντήσω όλους κι ανάποδα (πάντα η μάνα μου με έλεγε ανάποδο) και λίγο πριν χαθεί η ανάρτηση από τον κεντρικό πίνακα του ιστολογίου. Αρχίζω λοιπόν από την ανάποδη για να δικαιολογήσω και τα λόγια της μάνας μου. 

Ναι Παυλινάκη μου για σένα το έγραψα κι αν δεν το έγραψα είναι σαν να το έγραψα, στο αφιερώνω έτσι κι αλλιώς, αφού νομίζω ότι έχω μπει στο πνεύμα της αναμενόμενης χαράς σου «για το τίποτα». Α και μην ξεχαστείς να μας πεις τι έγινε με αυτό που σου ευχηθήκαμε καλή τύχη, Σήμερα Κυριακή δεν θα έχουμε αποτελέσματα; Άντε Θεά κάνε το θαύμα σου.

........................................

Σ’ ευχαριστώ ……. Σ’ ευχαριστώ………Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς μοναδικέ Γιώργο, με τιμά κάθε σου λέξη κι ας είναι επί τρία.

...........................

Φίλε μου Κώστα (COSMIEL), σ’ ευχαριστώ πολύ, είσαι αστέρι που ήδη έχεις λάμψει και σύντομα θα με σκεπάσεις αλλά ναι έχεις δίκιο, παρήλικη και μασελιάρα, ούτε ένα δόντι δεν είχε. Για την σιτεμένη αναφέρομαι, να είσαι καλά.

..............................

Βρε Κωνσταντίνα!!!!!! 

Ας ήξερα που δίνουνε τέτοιο κομπιουτεράκι

πρώτος εγώ να το’ βρισκα και πριν το αγγελάκι

να το πειράξω δηλαδή και μπαμπεσιά να κάνω

και τον τρελό τον έρωτα κι εκείνον να τρελάνω

 

Για το αιδοίο που’ γραψα μην γίνεσαι θηρίο

αν ήσουν άντρας θα ’ξερες πως δεν είναι αχρείο!

και πως αλλιώς αναφορά για κείνο πες να κάνω

είτε λοιπόν τα παραλές είτε εγώ τα χάνω

.......................................... 

Γρηγόρη μου θα ήθελα να ’μουν οδοστρωτήρας

μα το ζόρι γίνομαι των στίχων ο πλαστήρας

πάντως πολύ σ’ ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο

μα σκέφτομαι ειλικρινά να δω τον ψυχολόγο

...................................................................... 

Γλυκύτατη Celestia λουλούδι κοριτσάκι

που πάντα νύχτα φαίνεσαι σαν τα αερικά

σαν του βραδιού φανέρωμα της νύχτας καπριτσάκι 

τα λόγια σου με γλύκαναν και ατμοσφαιρικά

......................................... 

Χρήστο υπέροχε εχθρέ, μου λες πως με φοβάσαι

να τρέμεις θέλω φίλε μου, αλλά μην απατάσαι

είσαι δεινός αντίπαλος με πένα που με καίει

 κι αλήθεια λέω αγνοώ, στο τέλος ποιος θα κλαίει

...........................................

Το ξίφος σου Ειρήνη μου να μην το θηκαρώσεις

να είσαι πάντα έτοιμη να με αποτελειώσεις

δεν έπαθα μετάλλαξη ούτε έχω λαλήσει

σχέδιο φτιάχνω πονηρό που θα σας διαλύσει

 

Μα άσε το καθηγητής, άσε το φαμφαρόνα

και καταπέλτη έφτιαξα, σου έρχεται κοτρόνα

είμαι ετοιμοπόλεμος, μην το νομίσεις ψέμα

και να το ξέρεις με μπουρί, πως θα σου πιω το αίμα

............................................ 

Παύλο πολύ σ’ ευχαριστώ, θαυμάσιε μου φίλε

της ποίησης μοναδικέ, και λαμπιρίζων ήλιε

τα λόγια σου ευχάριστα ακούστηκαν στ’ αυτιά μου

και δάκρυα θαμπώσανε στο τέλος την ματιά μου

............................................... 

Βρε Παντελή τι να σου πω εσένα να σε πείσω

της ποίησης σου το τρανό πώς να αμφισβητήσω

ο στίχος σου αποτελεί  πρότυπο και μοντέλο

κι άσε να λέει φίλε μου αυτός ο Πιραντέλο

 

Σας ευχαριστώ όλους πολύ.