Η ΚΑΛΤΣΑ

[NO]

Παρασκευή να ήτανε για Πέμπτη δεν θυμάμαι

που τον καφέ μου έπινα με κάποιον κολλητό μου

κι ενώ ρουφάμε τον  καφέ κι ώρα πολύ μιλάμε

ξάφνου χαλάει τον ειρμό το παλιό κινητό μου        

 

Ανάθεμα τον Graham Bell, σκέφτηκα με τη μία

ποιος είναι τώρα που χαλά ετούτη τη γαλήνη

ποιος δεν μ’ αφήνει ήσυχο, σκορπά την νηνεμία  

κι ανάθεμα δεν σκέφτηκα πως το ρημάδι κλείνει   

 

Όμως σαν είδα στο καντράν πως ήταν η συμβία

το σήκωσα περιχαρής ν’ ακούσω τη φωνή της

μα κατά βάθος έτρεμα και είχα μια φοβία

μου το ’λεγε το κινητό και…η επιμονή της         

 

Που είσαι ρε με ρώτησε, φουσκώνω σαν μπαλόνι   

τι άφησες τις κάλτσες σου επάνω στο ντιβάνι;

Δεν σ’ άρεσε το χρώμα τους; Δεν πάει στο παντελόνι;

Ή στα παπούτσια δεν κολλά; Για πες μου…χαϊβάνι…

 

Κυρά μου είπα δεν μπορώ τώρα να σου μιλήσω

άσε αν θες αργότερα στο σπίτι να τα πούμε

ψυχή μου, τζοβαΐρι μου θαρρώ πρέπει να κλείσω

με φίλο τώρα σοβαρά, …θέματα συζητούμε           

 

-Έρχομαι τώρα από κει, να δεις τι συζητάτε

αμέσως μ’ αποκρίθηκε και μου ’κοψε το αίμα

πες για τις κάλτσες τώρα δα και ύστερα μιλάτε

κι αλίμονο…αν φανταστώ, ότι μου είπες ψέμα     

 

Καλά – καλά, άκου λοιπόν, ή μία είναι τρύπια

στου παπουτσιού την άκρια εκεί κοντά στην πτέρνα

μου στέγνωσε και ο λαιμός, λίγο νεράκι ήπια

κι είπα βελόνιασε κι αν θες, λίγο την τρύπα πέρνα 

 

Σαν μιας νταλίκας σφύριξε μια κόρνα στο αυτί μου

και η φωνή της κόντεψε το τύμπανο να σπάσει

η μούρη μου με πρόδιδε, ….η όψη η καυτή μου 

ντρεπόμουν και τον κολλητό που κάτι είχε πιάσει

 

-Εγώ φταίω βρε γά(ι)δαρε, εγώ βρε σαλτιμπάγκο

που φρόντισα πρωί πρωί μια φορεσιά ακράτη

να έχεις πεντακάθαρη να βάλεις παλιό πάγκο

γελοίε, ανεγκέφαλε, σατράπη, φαλλοκράτη  

 

Πάρε το δρόμο, το στρατί, γρήγορα άντε έλα

κι εσύ αν θες βελόνιασε την κάλτσα να  μπαλώσεις

εγώ καλά σου τα ’λεγα πως κουβαλάς μια τρέλα

ζητάς την πίστη ν’ αρνηθώ και να με ξεθεώσεις 

 

-Καλά κυρά μου να σου πω της είπα πριν τελειώσει

πέτα μωρέ τις άχρηστες κι εγώ θα πάρω άλλες

είχανε λιώσει άλλωστε, ναι είχανε παλιώσει

έχουμε έννοιες πιο βαριές κυρά μου πιο μεγάλες

 

-Ωνάση είπαμε σε λεν, για δες τε έναν Λάτση

πάρε μωρέ τα πόδια σου μην έρθω και σε πάρω

αμέσως μ’ αντιγύρισε και για να βγούμε πάτσι

μου είπε “τρέλα κουβαλώ κοντεύω να σαλπάρω”

 

Ολημερίς σιδέρωμα, σε πλένω σε φροντίζω    

χίλια κομμάτια γίνομαι νύχτα δεν κλείνω μάτι

που έχω γίνει είλωτας σαν σκλάβα σου γυρίζω

κουνήσου ανεπρόκοπε,  κουνήσου ακαμάτη         

 

Και όλα ανασφάλιστη στα κάνω ρε κουμάσι

μήτε μισθό σου γύρεψα, σύνταξη δε θα πάρω

τέτοιο κηφήνα δε θα βρεις κανένα να σου μοιάσει

που θέλεις και την κάλτσα σου εγώ να σου μαντάρω

 

Κι άλλα μου είπε αρκετά που δεν τολμώ να γράψω

όμως θαρρώ η μούρη μου πως θα ’γινε παντζάρι

μου ’φυγε το τσιγάρο μου και κόντεψα να κάψω

ένα τραπέζι διπλανό που ήταν δυο φαντάροι      

 

Σηκώθηκα σαν παλαβός και τον καφέ μου χύνω

λέω στον φίλο πλήρωσε εγώ δεν προλαβαίνω

πάω να ράψω φίλε μου και φεύγω σε αφήνω

ούτε κι εγώ τι έπαθα δεν το καταλαβαίνω                  

 

Μα όπως κρατούσα ανοικτό σφικτά το κινητό

ξάφνου μέσα μου άναψε του ανδρισμού ο φάρος

και ίσως του φίλου η ματιά και το χαχανητό

με έκαναν και γέμισα με τόλμη και με θάρρος         

 

Κι είπα μου θες και ασφάλεια μου θέλεις και μιστό

κάτσε να δεις πως γίνεται της Ρόδου ένας πήδος

τώρα που ταύρο μ έκανες και έχω θυμό μεστό

φτάνω αμέσως σπίτι μας να πληρωθείς σε είδος 

 

           Δ.Β.Κ.

[Ειρήνη]

Μέσα από το κινητό, σου ήρθε το μαντάτο πως μία κάλτσα έφερε τα από πάνω, κάτω Έτσι όπως την άκουσα, ουδόλως αποκλείω να έρθει , με το έμπα σου, ο πλάστης στο κρανίο. Τα δύο πόδια η κυρά στα βάζει σε μια κάλτσα και πριν να γιάνεις απ' τη μια, σου 'ρχεται άλλη μπάτσα. Στον οίκο σου Κουταλιανέ να τρέξεις επειγόντως. Πρόσεξε στη διαδρομή μη φύγει κι άλλος πόντος.

[Ειρήνη]

[Ειρήνη]

Αν στη συμβία γύρισε ανάποδα το όμμα φόρα, ως ο μαινόμενος ταύρος, πάρε και όρμα. Να μην αφήσεις τίποτα αγυάλιστο στον οίκο. Κατέβασε τα γυαλικά και κάνε τα λαμπίκο, πλύσιμο και σιδέρωμα , σκούπα και σφουγγαρίστρα όσο εκείνη στο μαλλί θα φτιάχνει τη χωρίστρα. Κανόνισε και μάνταρε κάνα καλτσόν δικό της κι απέ για την ασφάλιση, τρέξε, ως εργοδότης.

[NO]

Λες φίλε μου Γρηγόρη, να τα έκανα χειρότερα τα πράγματα τώρα;

............................................................................................................................. 

Σε κέφια απερίγραπτα Ειρήνη μου σε βρίσκω

κι από τα γέλια που 'βαλα αρρώστησα και θνήσκω 

 

θα μπλέξω με εργόσημα με ΙΚΑ κι ΑΠΔ

την σφουγγαρίστρα άρπαξα και σφουγγαρίζω σβέλτα

 

Την σιδερώστρα κουβαλώ και το ξεσκονιστήρι

της πάστρας μες το σπίτι μας θα γίνει πανηγύρι

 

Με τα καλτσόν άμα μπλεχτώ θαρρώ θα νιώσω gay

και στην ιδέα μοναχά, ο κώλος μου θα καίει

 

Όσο για το Κουταλιανός έπεσες μέσα, διάνα

μπράβο Ειρήνη μάντισσα, ποιήτρια ζαργάνα.

[Ειρήνη]

Τα καφεδάκια ως εδώ, οι φίλοι. και τα ούζα.

Ανάπαυση και προσοχή! Σ' ό τι διατάξει σούζα!

Κι ας βρίζεις από μέσα σου κι ανοίγεις σαν καρπούζα.

Θα φάει η μύγα σίδερο κι ατσάλι το κουνούπι!

Στη Στρατηγίνα σου μπροστά θα στήνεσαι αούπι

και πριν απ' το μαντάρισμα δεν θα πηγαίνεις ρούπι.

Για να περνάς εσύ καλά κι εκείνη "καλυτέρως"

δούλος (ξέχνα το το κυρός) να γίνεις της Αστέρως!

[Ειρήνη]

Δεν είδα την απάντηση  κι έγραφα τα δικά μου.

Αν κάνω ότι συνεχώ με βλέπω εδώ χάμου

μέχρι και το απόβραδο και τότε ποιος με σώνει

ήδη πως κάτι καίγεται φωνάζουν οι γειτόνοι.

Τίποτα απ' το σύζυγο τώρα δεν με γλυτώνει!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο και κεφατο!!!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πολύ ωραίο κι αυτό !!!!!!!

[NO]

Από εμένα το ’παθες δια φορά δευτέρα

της ποίησης μονάκριβη, του Ορφέα θυγατέρα

να κάνεις πάλι κάρβουνο το μεσημεριανό σας

και καβγαδάκι να ’χετε, το Νοεμβριανό σας

 

Μα τόσες μου ’δωσες πολλές Ειρήνη συμβουλές

κι είναι πολύ απρόβλεπτες του Θείου οι βουλές

άκου λοιπόν μια συμβουλή που χώρο δεν σου πιάνει

στον σύζυγο σου μόλις ’ρθει  να δώσεις το τηγάνι

 

Κι άμα σου αρχίσει μα και μα και πει δεν μαγειρεύω

-την τύχη του δεν θα ’θελα και ούτε την ζηλεύω-

στην κεφαλή του βίαια να θέσεις το τηγάνι

σ’ εμένα η Αστέρω μου, συχνά πυκνά το κάνει

                                     (και πάντα τόπο πιάνει)

 

 

 

 

Τι να σου πω ο άμοιρος καλή μου Κωνσταντίνα

που με τα όσα έγραψα θα μπω σε καραντίνα

ότι μου ρθει στην κεφαλή το γράφω σε φυλλάδες

και στην κυρά μου άδικο της δίνω σε οκάδες

 

Σατανικό μου λέει νου πως έχω η μαμά μου

και αδικώ ασύστολα την δόλια την κυρά μου

και σήμερα με φώναξε αγύρτη μα και βλάκα

γράφεις αρλούμπες έλεγε και λες πως έχουν πλάκα

 

Μα τώρα κλείνω την γραφή τα φώτα χαμηλώνω

τα βήματα της άκουσα και κάνω πως ξαπλώνω

έχει κι η πλάκα όρια και η καρδιά γινάτι

μη με τον σκύλο κοιμηθώ κι εγώ στο σκαλοπάτι

                                      (και που να κλείσω μάτι)

 

 

 

Γιώργο πολύ σ’ ευχαριστώ κι εσένα φίλε Τάσο

μ’ αν με διαβάσει η κυρά στα δυο ευθύς θα σπάσω

το να κομμάτι από ντροπή το άλλο από το ξύλο

και τότε φίλοι όποιος τολμά, ας πει πως μ’ έχει φίλο.

[NO]

Σ’ ευχαριστώ Παυλίνα μου που λες πως έχω πλάκα

όμως πολύ με θεωρούν ηλίθιο και βλάκα

μου έλεγε ο πατέρας μου “είσαι διαβόλου κάλτσα”

μα του μυαλού ο άξονας αρχίνησε τα φάλτσα.