Μια μέρα χειμωνιάτικη

[Ειρήνη]

Μια μέρα χειμωνιάτικη, Χριστούγεννα σαν τώρα
ήταν που μου 'ρθε ξαφνικά ο ουρανός σφοντύλι,
εκείνη που στις μαύρες μου πάντα με παρηγόρα,
λέξη παρηγορητική δεν έβγαλε απ' τα χείλη.

Μια μέρα χειμωνιάτικη ήρθαν τα πάνω κάτω,
με τις νιφάδες του χιονιού κι αυτές μαύρες ακόμη,
σ' εκείνο το τουρτούρισμα το πάπλωμα φευγάτο
κι ένιωσα τη ζωντάνια μου να χάνω και τη ρώμη.

Και από τότε κλείνομαι κάθε γιορτή και σχόλη
ας πέρασαν απ' το φευγιό της μάνας μου τα χρόνια,
κάθε φορά στα μάτια μου πιο σκοτεινή 'ν η πόλη,
χίλια δεν πάει να κρέμονται αστέρια και λαμπιόνια.

Αυτή η ψυχή στον ουρανό αναπαμό δε θα 'χει,
η μοίρα της την ήθελε πάντα στην ταλαιπώρια,
-λυγίζουνε, μου έλεγε, παιδάκι  μου οι βράχοι?-
εγώ όμως μάνα λύγισα, χίλια ζητώ συχώρια.