Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Το ποίημα είν' ο Θάνατος

Το ποίημα είν' αρχάγγελος
Έρωτα και Θανάτου,
είναι κι η αμάραντη άμπελος
του κόσμου τ' αποκάτου.
................................................
.................................................

Το ποίημα είναι διάττοντας, στη σύντομη τροχιά μου...
Ποτάμι που βαφτίζομαι, Πρόδρομος και Χριστός...
Στο μέσα μου στερέωμα, φωνή βραχνή, τραχιά μου...
Στις χίλιες μου κερκόπορτες, αητός βυζαντινός...

Το ποίημα είναι θάλασσα νεκρή που μέσα λάμνω...
Σμέρνα που τρώει τα σπλάχνα μου, γλυκά να αιμορραγώ...
Καπνός απ' τον καιόμενο της ερημιάς μου θάμνο...
Θρόισμα απ' των αισθήσεων μου, την άχραντη Φηγό...

Το ποίημα είναι το πουλί, μες στον θολό καθρέφτη,
που κρώζει πάνω απ' τ' άψυχο κουφάρι μου τ' οκνό.
Είναι ο βουβός Αρχάγγελος, που 'ρχεται σαν τον κλέφτη,
ν' ανάψει στα σκοτάδια μου, του Πάθους τον φανό...

Το ποίημα είν' ο θάνατος, γλυκά που δρεπανίζει,
τα μέλλοντά μου, τ' άγνωρα, τ' αγέννητα, όσα ζουν...
Ο πληγωμένος Νάρκισσος, στο μάτι μου, που ανθίζει,
όταν οι λέξεις, όμορφα, στην πένα μου υπακούν' ...

Το ποίημα είναι ο έφηβος, με τους ξανθούς βοστρύχους,
που λούζεται στου πόθου μου το αίμα τ' αχνιστό...
Το μέθυσό μου λίκνισμα, στου Σύμπαντος τους ήχους...
Τ' αηδόνι στο λαρύγγι μου, το μπάσο, το τρελό...

............................................................
Κοπιάστε εδώ, να σκάβετε, δαίμονες-χρυσωρύχοι,
μες στ' ορυχείο του Πάθους μου, το κρύο, το σκοτεινό,
βαθιά απ' τις άφεγγες στοές που 'χουν ετούτοι οι στίχοι,
να βγάζετε, νυχτόημερα, διαμάντια και χρυσό