Κρύβω στη νύχτα τους σεπτούς μου σταυρούς
ραίνοντας τους με άνθη των άστρων

ταξιδεύω μαζί τους - για λίγο - ως τα σύννεφα
στις πηγές που αναβλύζουν αμάραντο δάκρυ

κι επιστρέφω σε σένα

σαν αυγή
σαν βροχή
και σαν χάδι


Τάκης Τσαντήλας 

Οι λέξεις αποστρέφονται
κάθε ένδυμα
που προσπαθούν να τις φορέσουν
κήνσορες, λόγιοι και αριβίστες

Στιλπνές και αιθέριες
θα ανεμίζουν πάντα στο άπειρο
εκπνέοντας γενναιόδωρα μέσα μας
ακριβοθώρητα συναισθήματα
κι εύοσμες αισθήσεις


Τάκης Τσαντήλας

αγρύπνια μ΄ακίδα βαθιά στη ρωγμή

χαράζει και τούτη τη μέρα

σαν τον λαθραίο καπνό που βγαίνει αργά

σε βλάσφημα χείλη

σαν μία υπόκωφη οργή που λες τώρα θα βγει

θα ξεχυθεί ορμητικός ποταμός πάνω σε στίχους

που γυμνοί και αμέριμνοι στροβιλίζονται στ΄ αχανές

και προσμένουν το στερνό του χρόνου αγκάλιασμα



ανάδρομο είναι κι αυτό το ξημέρωμα

ανασκαλεύει το άδειο μου βλέμμα

ιχνογραφεί τη σιωπή μου

και ταξιδεύει μαζί της



αιώνες…