Κι αυτη τη λέξη που ποτέ μου 

δεν έμαθα να συλλαβίζω 

Τώρα την γνώρισα πιο βαθιά 

απο το όνομά μου

Σαν να με βάφτισαν ξανα οι θεοί 

κι ύστερα με θυσίασαν στον Άδη 

Σαν να ‘χα λες κάποια αμαρτία υμνήσει 

   Το ονομα αυτού μοναξιά.

Κι ω θλήψη αιώνιε υπνοβάτη μου,

τις νύχτες που σωπαίνει ο κόσμος,

εσύ σαλπάρεις ελεύθερη...

Κι ένας νέος εμφύλιος ξεκινά.



Τα χέρια τρεμάμενα.

Η ανάσα βαριά...Αργοσβήνει,

σαν και μέσα της ξεψυχούν 

χιλιάδες κορμιά.



Μη φοβηθείς.

Ίσως τώρα γνωρίζεις πως έτσι συστήνεται ο κόσμος.



Εδώ που κάθε βλέμμα έχει φωνή,

κάθε φωνή μια σάρκα,

και η λύπη που χαίρεται βουβά,

χαϊδεύει δυο φεγγάρια.



Τώρα θα δείς,

μα θα αισθανθείς τα…

Αντίο λοιπόν.

Όσοι στο χρόνο δε ζούν,

 νεκρές στιγμές  σκονίζουν.

Σαν είσαι εδώ κι ύστερα εκεί..

Ο χρόνος χάνεται,

        στιγμές δίχως ουσία.
Το εκκρεμές της ζωής μου.

Και αν προσπέρασες , Σ'αγαπώ.

Και αν ήρθα αργά , Συγνώμη.

Ό,τι η μοίρα δε ζητά,
καμιά  καρδία δεν έχει συναντήσει ακόμη.

Σε ποιόν μιλά άραγε η ψυχή μου  τέτοιες ώρες;

Μοιάζει περίεργο σε ΄σένα Ξένε , μα οι λέξεις μου

είναι χάδια σε έναν άλλο μου εαυτό.

Το μυστήριο και η ανάσα της δικής  μου ζωής συναντήθηκαν

μια ήρεμη νύχτα, πριν χρόνια.

Ένα λευκό χαρτί, που επάνω του χαραζόταν  το άπειρο

της ψυχής μου.

Αποτυπώματα  χάους πλημμύριζαν για πρώτη φορά

τα μάτια μου .. κι ύστερα ο διακόπτης χάθηκε.

Λέξεις ολόγιομες κι όνειρα ατέρμονα , 

με μάγεψαν οι…