'Αναψα Καρέλια σκέτο

καίγομαι κι εγώ.

Αν τη βγάλουμε και φέτο

θα 'ναι απ' το Θεό.



Ρίχνω τον καπνό στον ήλιο

σύννεφο βαρύ

να 'χω στη ζωή μου αντήλιο

μπόρα μη με βρει.



ΡΕΦΡΕΝ :Ένα σβήνω ένα ανάβω.

Σπίρτα γύρω μου βουνά.

Ντουμανιάζουν τ' άστρα.

Τάφο μοναχή μου σκάβω

κι ο Καρέλιας…

Σφυρίζω τ' ουρανού
Σαν την Περιμπανού
Στην ερημιά της Φλαίρης
Κι αν θέλεις να μ' ακούς
Παράτα τους θεούς
Αλλιώς θα υποφέρεις.

Σφυρίζω τ' ουρανού.
Δεν μοιάζω αλλουνού.

Σφυρίζω τ' ουρανού
Με βλέμμα του τρελού
Και μια παλιά σφυρίχτρα.
Ψάξε με να με βρείς
Στου Σιλωάμ να μπεις
Την άγια κολυμπήθρα.

Σφυρίζω τ' ουρανού.
Δεν μοιάζω αλλουνού.

Μια πεταλούδα ρώτησα,χαράματα στις έξι,

παλεύοντας τη ρίμα μου να κλείσω με μια λέξη...

"-Πες μου, δεν είναι ποιητές -της λέω φουρκισμένη-

οι ερημίτες, οι τρελοί κι οι ερωτοκαμένοι ; "



"-Κάποιος-μου λέει- έκανε στιχάκια τα όνειρά του,

για πάρτη του, για ..φάρμακο, για φως στη μοναξιά του..

Ποτέ του δεν τα μάζεψε να πάει στον τυπογράφο..

Περιστεράκια τα 'θελε, να μπουν μαζί στον τάφο."...



"...Μια νύχτα, μες στον ύπνο του(!), σκόλασε το στυλό…