Δίχως να έχεις γυρισμό

 

Η χαρά σου, απέραντη θάλασσα, κύμα το κύμα,

κυβερνά , παρασύρει την καρδιά σου, μαύρη δίψαγε,

τι κρίμα, απροσδόκητα  βρήκαν το άκακο θύμα!

 

Έφυγες μέσα στις μυρωδιές της άνοιξης,

μόνος σου, επέλεξες πάλι καλέ μου.

 Εκδικείσαι αργά , δίχως να έχεις γυρισμό, δεν θα έχεις.

 Βλεφαροσκεπασμένος  έσβησες καλέ μου,

άλαλους άφησες εχθρούς και φί(δ)ους,

προσπερνάς δεν κοιτάς, περιφρονείς…

Συνέχεια

 

Τώρα που έγινα φως





Τώρα που έγινα φως και δεν είμαι πια κοντά σου..

έπαψες να ακούς τους κτύπους της καρδιάς μου

Δεν νοιώθεις το ποτάμι που κυλά…

Συνέχεια

Στις πιο ακραίες σιωπές





Επιφανείς ήρωες πρόθυμοι στο βωμό της αγάπης

δύσκολες μνήμες αποφάσεις βουβές

ακούει το μυαλό να σκάβουν την ψυχή

επαγρυπνά μέσα στον ύπνο

αφήνουν φως, στις πιο ακραίες σιωπές

αργές στάλες όπως η ροή του αίματος

σώμα που οι ένδοξες μέρες πέρασαν

αθόρυβοι ευεργέτες μεγάλων δωρεών

κρυφών που δεν θα γίνουν ποτέ γνωστές.

σκέψεις που ο νους κρυφά τις παίρνει

πλάθει όνειρα σπέρνει ελπίδα

σκέφτεται πως… Συνέχεια