Δάκρυ που καίει όπως ο λίβας τα σπαρτά

έκλεισες μέσα σου μια θάλασσα του Μάρτη

σ'ενα τραγούδι του Παυλή απο τα παλιά

για μια αγάπη έκλαψες που βγήκε σκάρτη



Κλείδωσες σε πέτρινο υπόγειο τη καρδιά σου

σαν το κρασί που ξέμεινε στις λήθης το κελάρι

για να αντέχεις τη σιωπή στα αιώνια δεσμά σου

όταν στα χέρια θα βρεθείς του χρόνου μακελάρη



Τι και αν δε γνώρισες ποτέ του ήλιου την ακτίδα

αναμονή σε γέρασε στις θλίψης τα μπαλκόνια

δεμένη… Συνέχεια