Ξημέρωμα,

πριν ξυπνήσεις

κι αρχίσεις να συνηθίζεις

τη μυρωδιά του καμένου,

πετώ όλη την τέφρα,

από τα τμήματα της χθεσινής βραδιάς

που κοιταζόμασταν χωρίς απαιτήσεις.

Συγκεντρωμένη μέσα στο τασάκι,

το οποίο περιέχει τη στάχτη

από τα τσιγάρα ποιυ κάηκαν,

χωρίς να τα καπνίσει κανένας.

Σωτήριο τσιγάρο

γίνεται απόψε το κορμί.

Σε κάθε ρουφηξιά,

εκπνέουμε το Είναι μας.

Προκαλούμε ασφυξία

σε κάθε άθροισμα.

"Αυτοί οι στίχοι",

λέω,

"θα είναι οι τελευταίοι.

Τους αποσυναρμολογώ

και κάνω μιά προσπάθεια

να εθιστώ σε κάποια τετριμμένη κίνηση.

Και πάντα απολαμβάνω

τον ερχομό της διάψευσης,

παρόλο που ακόμα φοβάμαι,

κάθε φορά που μπαίνω,

για "πρακτικούς" λόγους,

μέσα στην πραγματικότητα,

μήπως θυμηθώ ολοκάθαρα

τον ήχο από το σκίσιμο του χαρτιού.

Ενδέχεται,

η πραγματική δυσκολία

να βρίσκεται

μεταξύ του πρώτου

και του δεύτερου βήματος.

Μέχρι να γίνει το θάρρος,

αυτοπεποίθηση.

Ο ρυθμός

των κοινών μας δευτερολέπτων

και το ανείπωτο,

-δε μπορεί-

κάπου άφησαν

τη σύμπτωσή τους.

Πιθανόν,

στο πρώτο τραγούδι

που θα μας κάνει

ν' ανατριχιάζουμε

και περα από το ακουσμά του.

Είναι νωρίς.

Στις χαραμάδες

ανάμεσα

από τα πάλαι ποτέ σφιγμένα δόντια,

ακόμα βρίσκει κανείς

γενετικό υλικό

από την αλήθεια παλαιότερων λέξεων.

Σε κάθε περίπτωση,

εξακολουθούμε να κρυώνουμε

πλάϊ σ' όλη αυτή την ευγλωττία,

που μαίνεται.

Ίσως γιατί γλιστρά αναμεσά μας,

με ξένη ζεστασιά.

Το είδος,

δεν έχει εκλείψει.

Αποτελώ,

άλλο ένα δείγμα "Σοφού ανθρώπου".

Μπορώ κι εγώ να υπολογίζω το βήμα μου,

μέσα στον συνωστισμό.

Ήδη,

και σήμερα,

έχω αποφασίσει

τι δικό μου θ' αφήσω να φανεί

και τι όχι.

Το δείπνο είναι έτοιμο.

Πάντα θα είναι.

Στο τέλος του

κάτι θα λείπει

και μια πείνα

θα έχει κορεστεί.

Αλλά προς τι τα λόγια;...

Δεν υπάρχει κάποια ώρα,

εδώ,

για να τα αιχμαλωτίσει.

Το μοναδικό ρολόϊ,

έχει σπάσει.

Οι τελευταίοι χτύποι του

-Κι αυτοί στο ακριβώς-,

εξελίσσονται

και σβήνουν σταδιακά,

κατρακυλώντας τη σκάλα.

Είναι ήδη μακριά.

Δεν μπόρεσαν να…

Απλωμένο χέρι,

χωρίς κοίταγμα.

Ανταπόκριση,

με τα ίδια χαρακτηριστικά.

Αποκλεισμένη από παντού η γαλήνη,

ψάχνει ήχο ικανοποίησης

για να υπάρξει,

και καταλήγει έρμαιο

ενός κέρματος που πάρθηκε

από τα μάτια πεθαμένης αρμονίας,

ντυμένο τις εκατέρωθεν σιωπές,

και χάνεται χωρίς τελειωμό

στην τρύπια ελεημοσύνη

και τη ραγισμένη αξιοπρέπεια.

Από σήμερα,

δύο καρδιές

συνομιλούν πάνω της

και υπόσχονται

την αλληλοτροφοδοσία ζωής.

Για πάντα.

Κλείνοντας

το σημερινό ενεργητικό

των λόγων και των πράξεων,

εμφανίστηκε η ιδέα

να πεταχτούν όλα τα ρούχα

και να γίνει μιά προσπάθεια

να κοιμηθεί κανείς

απέναντι από τον καθρέφτη,

με αναμμένο το φως.

Απώτερος σκοπός,

να γίνει πιστευτό,

είτε στον ύπνο

είτε στην αγρύπνια,

πως υπήρξε η τέλεια απογύμνωση.

Έξι κομμάτια,

αποτελούν τον ορισμό

της υποκειμενικής αλήθειας.

Τα πέντε δώρα,

τα έδωσαν οι αισθήσεις.

Η αφή,

τη διάπλαση.

Η γεύση,

τη γεύση.

Η όσφρηση,

τη μυρωδιά.

Η ακοή,

τη φωνή.

Η όραση,

την εικόνα.

Το έκτο,

το έδωσε η διαίσθηση:

Εσένα.

Πριν μπω στο δωμάτιο,

αφήνω

όλους τους ματωμένους μου χιτώνες,

στους θύτες.

Σε πρόσωπα,

σε πράγματα

και σε λέξεις.

Έχουν πλέον ταϊστεί.

Τουλάχιστον αυτούς,

δικαιωματικά,

θα τους κρατήσω έξω.

Απομένει τώρα πάνω μου,

το πιο δύσκολο σκέλος:

Τα καρφωμένα βέλη τους.

Έρχομαι...

Σε ό,τι παίρνει το φως

απο την ύλη,

χωράει το χάσιμο του ενός

στην έκταση του άλλου.

Σέ ό,τι μένει,

επιβιώνει ακόμα κάποια απόσταση.

Ας κρατήσουμε τα αρνητικά.

Είναι μια εν δυνάμει απαθανάτηση.

Απ' όλους

τους προσδιορισμένους ηθικούς αυτουργούς,

ο μόνος που δε σωφρονίστηκε,

είναι η πρόθεση.

Μάλιστα,

το προνόμιο που κατέχει

είναι ριζωμένο στην αιωνιότητα.

Κι εγώ γλίτωσα έτσι

από κάποιες αρρωστημένες ενοχές.

Πως να μην ευγνωμονώ

αυτήν τη δικαιοσύνη;

Θα κρεμάσω

τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα,

σαν ενθύμιο πλήρους νοήματος,

αφού κάποτε

σε διέτρεχα ολόκληρη.

Στα αποθέματα

των συνηθειών μου,

βρήκα,

όποτε χρειάστηκε,

τ' απαραίτητα

για μιά διεκπεραιωτική πράξη.

Όσο για την ατροφική λαχτάρα μου,

αυτή έμεινε,

ξανά,

αβοήθητη.

Πρόκειται για εύκολη επιλογή.

Το άγνωστο σκιαγραφεί έντονα

το κίνητρο,

πάνω στο τέλμα,

ενώ ο δρόμος της πεπατημένης

έχει σπαρθεί μ' εξαντλητικές συγκρίσεις.

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Όπως το ότι είναι δήθεν κάτοικος

στο βασίλειο των δεδομένων.

Ενώ στην πραγματικότητα,

παραμένει επισκέπτης,

υπήκοος,

εν αγνοία,

μιας πλάνης,

που την κρατά σε αδράνεια

μιά ευθραυστη ισορροπία

συμπτώσεων και πόθου.

Πως να ξεφύγεις

από τα νύχια που έχουν

αυτά τα παλιά ποιήματα;

Είναι αδύνατον.

Δε γράφτηκαν ποτέ.