Μέσα Από Τους Κτύπους Της Καρδιάς     

ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ Η ΣΚΕΨΗ







Της καρδιάς σου η σκέψη

πόσο άλλο ν' αντέξει,

Ουρανούς να κοιτάζει

και σε λουλούδια να χαράζει.



Ένα όνειρο τάχα

που μετράει μονάχα,

στης ζωής τ' ανηφόρι

και στου δρόμου τ' άγριο ξεροβόρι.



Μια στάλα είναι το δάκρυ

που κυλά σε κάποιαν άκρη,

και αφήνει ελπίδα

σαν σε χρόνο του Μήδα.



Σαν παραμύθι που μεθά

στο άκουσμά του μόνο

είναι η…

ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ





Σε μια ματιά σου έκλεισες

την ομορφιά της Φύσης,

Λαμπύρισμα στον Ουρανό

μιας Άνοιξης επίσης.



Πέρα από τα δύσκολα

μέσα απ’ τα Γραμμένα,

πάνω στον Ορίζοντα

έξω από τα δοσμένα.



Σε μια ματιά σου έκλεισες

του Σύμπαντος την σκέψη,

Ανέμου το φτερούγισμα

ισχύς που είχε(ς) θέση.



Πέρα από τα μελλούμενα

μέσα απ’ τα χαμένα,

πάνω στης Γης το…

ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑ !







Στην Ομορφιά σου στάθηκα

όταν σε πρωτοείδα,

στα Μάτια σου που έλαμπαν

στού Αιθέρα την σελίδα.



Στο βλέμμα σου (γονάτισα)

την (άνοιξη) όταν είδα,

κι ένα σου σκίρτημα απλό

άπλωσε την (Ελπίδα).



Μες τα Μαλλιά σου έλαμπαν

τα χρώματα του (Χρόνου),

ένα αέρινο πρωί

στο Διάβα ενός Δρόμου.



Το Μυαλό σου σε κίνηση

πάντα να προσμένει,

σε μία…

ΗΛΙΟΣΤΟΛΙΣΤΗ ΚΥΡΑ !





Πάρε τα Χρυσαφένια Μάτια σου

Ηλιοστόλιστη Κυρά,

και τα Ολόδροσα τα χέρια σου

απ’ του Αγέρα τη ‘μιλιά.



Τ’ απόρθητα της Γλυκό-σκέψης σου

και Ουρανόβρεχτα Βιολιά ,

που πάνω στο Στοχασμό σου στέκονται

σαν Παραδείσια ζωγραφιά.



Μιάς Σίβυλλας τ’ Ανάπαμα

σου δίνει πρώτη Χάρη,

και ενός θεού Έρωτα το Δίλημμα

της Άνοιξης ροδόφυλο Θελγητάρι.



Μια Γλυκοθωρούσα…

ΣΟΥ ΜΙΛΏ

Σου μιλώ
και με κοιτάζεις
Παναγιά στον χωρισμό (λυτρωμό),
μια Αγάπη που γιορτάζει
πέρα από το γυρισμό.
Κάθεσαι και με διαβάζεις
σα βιβλίο ανοιχτό,
ένα νόημα που αφήνει
κάθε λέξη σ’ Αγαπώ.
Σου μιλώ
Και με κοιτάζεις
Παναγιά Θαλασσινή,
μια ευχή μονάχα κάνεις
να σαι εσύ και μόνο εσύ.

ΑΚΑΣΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ


Μέσα σε επίπεδα
πιο φωτεινά
ατενίζεις ουράνια
παίρνεις χαρά.

Τείνεις σε κίνηση
Ενέργειας τόσης
παράγοντας δύναμη
που θα ενώσει
σε πρόδρομη γνώση
Ανθρώπων την πτώση.

Δείγμα επώασης
Αγγέλων Όασης
σε πέρασμα διαρκές.

Μέσα σε επίπεδα
πιο φωτεινά
Αντάμα υπάρχουν
Κρυστάλλινα Όνειρα
και δενδρίτων χαρά.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΚΡΗ !





Σαν Ανοιξιάτικη Δροσοσταλιά

που κύλησε απ’ το αίμα,

Αυλάκωσε το Πρόσωπο

και Ένωσε το Πνεύμα.



Σαν Αηδονολαλιές που Ακούσθηκαν

στο Δάσος,

σε μια Ανοιξιάτικη Χορδή

Ταλάντευσης μικρής το (Πάσο) .



Σαν σε Σεισμού το Χώρισμα

που δεν Ανθούν Λουλούδια,

μπορούν όμως και κρύβονται στο Διάκενο

της Άνοιξης Χαρούμενα Τραγούδια.



Σαν σε Πηγεμού κατάνυξη

μέσα απ’ τη…

ΔΟΞΑΣΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ





Φύσηξε βαρδάρης

από το βορά,

σκόρπισε τα φύλλα

άνοιξε η καρδιά.



Χρόνια απλωμένα

σε μικρή γραμμή,

ξέχασαν το είναι

σε μια προσμονή.



Άφησαν τ’ αστέρια

του ουρανού τη χάρη,

έπιασαν στα χέρια

του θεού δοξάρι.



Έσμιξε ο κόσμος

σ’ ένα αύριο πάλι,

ξέχασε το σήμερα

μες τη βιοπάλη.



Δόξασε ο άνεμος

σε μια προσμονή,

της αγάπης…

ΠΛΑΓΙΑΣΑΝ ΟΙ ΘΥΜΙΣΕΣ





Πλάγιασαν οι θύμισες

στου απείρου την αλήθεια,

πλάγιασαν τα όνειρα

στου θέλω την συνήθεια.



Έγειρε ο χρόνος μια στιγμή

την σκέψη του να φθάσει,

έγειρε όμως και η ζωή

στα πρέπει της για να αλλάξει.



Έγειρε η θάλασσα πολύ

και ο ουρανός να φθάσει,

σε τέμνουσα κορυφογραμμή

του ορίζοντα ν’ αδράξει.



Πλάγιασαν οι θύμισες

Πλάγιασαν οι ελπίδες…

ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ





Σε μια ματιά σου έκλεισες

την ομορφιά της Φύσης,

Λαμπύρισμα στον Ουρανό

μιας Άνοιξης επίσης.



Πέρα από τα δύσκολα

μέσα απ’ τα Γραμμένα,

πάνω στον Ορίζοντα

έξω από τα δοσμένα.



Σε μια ματιά σου έκλεισες

του Σύμπαντος την σκέψη,

Ανέμου το φτερούγισμα

ισχύς που είχε(ς) θέση.



Πέρα από τα μελλούμενα

μέσα απ’ τα χαμένα,

πάνω στης Γης το…

ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΠΕΣΟΥΝΕ







Απ’ του Κορμιού σου

τ’ Άρωμα μεθώ,

και τα Ουράνια φθάνω

πέρα απ’ τα Σύνορα της μοναξιάς

κι ενός Θεού το Πλάνο.



Παίρνω απ’ τα Χείλη σου Φωτιά

κι Ανάβω δυο Ευθύνες,

μία π’ Αγγίζει την Καρδιά

κι η άλλη τις Ελπίδες.



Δίνω στα Χέρια σου το Φως

και η Ματιά σου τρέχει,

σαν Ήχος Σάλπιγγας Ιεριχούς

που Αντίσταση δεν Έχει.



Κι όταν τα Κάστρα…

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ





Στην Αμφισβήτηση του σήμερα που έκανε Κατοχή

προστέθηκε ο Χώρος του Αύριο..

Μια Συγχορδία Αόριστης ξεγνοιασιάς

πλημμύρισε από μια θετική Σκέψη …

Λαξεύτηκε η Γαλήνη από πρόδρομη Ενόραση..

Αφέθηκε η συχνότητα του Νου

σε μια θεληματική Εγρήγορση …

Κατηγόρησε ο Χωροχρόνος το Είδωλό του

διαγράφοντας το με μία κίνηση ..

Δοξασμένοι Καιροί που ήπιαν Αθάνατο Νερό

Λακτίζοντας το Άκυρο…

ΕΝΑΣ ΔΙΑΣ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ





Χρόνια που Πεθύμησαν

Νέκταρ να πιουν

στ’ Αλαβάστρινα χείλη

ενός Ποθητού Πηγαιμού..

Ολύμπια Δοξασία προοιωνίζουσα

Γένεση Αρχαίων θεών

από ένα Δοξάρι που ζύγισε,

το θεσπέσιο της Απόδοσης

ενός Χαρμόσυνου Ήχου

και μιας Ανέμελης Σιωπής.

Κατευόδιο της Αγάπης

μέσα από μια Ουρανόχρωμη Πίστη,

και μια Ευχή που η Ευωδιά της

Πλημμύρισε Σύμπασα τη Γη.

Παλιννόστηση…

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ω Ελευθερία βγαλμένη από αίματα πνιχτά, των Ολέθρων όλες οι Πείνες και Ανθρώπων θανατικά. Συ που Ανθίζεις μες τους λόγγους που είσαι φως, και ένας ήλιος που φεγγοβολάει σαν ένας ένδοξος θεός. Ένα Α στη μια Άκρη και ένα Ω σε μια άλλη που (στο τέλος) καρτερά. Απ’ τα χέρια σου βγαίνει Ανδραγαθιά κι όποιος τη σάρκα σου δαγκώνει, τρέμει ο λογισμός του μες τη Σκοτεινιά κι απλώνεται εμπρός του μια νεκρική σιωπή στη σιγαλιά. Ένας Άγγελος Ολέθρου στέλνει πείνα και θανατικό μα εσύ…

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Με το ξύπνημα της Άνοιξης

Άνθισε και η πρώτη σταγόνα..

Η Μέρα έντυσε τη Σκέψη της

αφήνοντας στην επόμενη την ενατένιση …

Το Κορίτσι άφησε τα Συναισθήματα του

ενώ πλημμύρισε από το εσώτερο της Αγάπης..

Μια Μαγική Μελωδία πέταξε στον Ουρανό

ενώ ο ήχος της αφέθηκε στη Αγκαλιά του Αέρα..

Τα λόγια ήπιαν το αμέθυστο Νέκταρ

και χόρεψαν στο Φως της Αστροφεγγιάς..

πλησίασαν το Κορίτσι και το είναι τους αφέθηκε

στην Γαλήνη της…