Σιγά σιγά,
γίνεται παχύσαρκη η ηλικία.
Χάνει τα περιθώρια της,
ξεκαθαρίζουν οι εφιάλτες
κι εκείνοι που πέρασαν
από τη σάρκα της ζωής,
έχουν μιά τάση μονιμοποίησης
υπο τη μορφή απλών ερωτημάτων όπως:
"Άραγε πόσες φορές κατάλαβα,
πως το ουσιαστικό,
με το οποίο δέθηκα,
δεν ήταν κατ' ανάγκη ζωντανό.
Ότι ταίριαζε,
κάποιες φορές,
στο λόγο
κι όχι στο αίσθημα".

"Πρώτα απ' όλα πρέπει..."
Χωρίς στέρεη αιτία.
Μόνο επειδή πλησιάζει η 'Ωρα.
Πάντα μιά αντίστροφη μέτρηση επικρέμεται
πανω από τον τράχηλο της ψυχραιμίας,
κι ο χώρος που αφήνει,
σε λίγο θ' ανήκει στην επιβολή.
Αλλά μέσα σε πυκνούς χρόνους τελεσιδικίας,
ούτε μία σκέψη δεν πλησίασε την κυριολεξία της
και η χλωμάδα μας
-που εκεί είναι παρούσα-
έχει φιλοτεχνηθεί
από ένα πλήθος αδύναμων αποφάσεων.

Πολλοί θα μεμφθούν
το βλέμμα που υποστάλθηκε,
αλλά κάποιες φορές,
δεν είναι εύκολο
να σηκώνεις
το εξαντλητικό βάρος
από τα κάγκελα
των εισαγωγικών,
σε λέξεις και φράσεις
όπως "Έρωτας" και "Σ' αγαπώ".

Δικό σου παιδί
είναι η αληθινή νίκη.
Εχει πάρει μάλιστα,
τα μάτια σου,
που κατάφεραν
να παραμείνουν ανοιχτά
χωρίς την προστασία
της φαντασίας.
Κινδυνεύοντας,
βέβαια,
μέσα σε πραγματικές εικόνες,
από σποραδικές ξηρότητες,
μέχρι να μάθουν να συναντούν
τις γύρω θάλασσες.

Για μένα τουλάχιστον,
η γεύση της επαφής μας
δεν είναι
ουτε κάν γλυκόπικρη.
Κι αυτό,
διότι έζησα,
για λίγο,
στην υλική ζέστη,
ενώ ήθελα να χαθώ
στη ζεστασιά,
που δεν γίνεται να κινδυνεύσει,
από κανένα όριο.

Πολλές από τις μνήμες του,
ήταν γεμάτες
με σωρούς αποτσίγαρων.
Όσο για τον ίδιο,
τον κάπνισαν τα χρόνια,
μέχρι που έσβησε
μέσα στις πυρκαγιές,
κι έτσι,
δεν υπάρχει στάχτη του
πουθενά.

Με το κεφαλαίο "Υ",
από τη διατύπωση της υπόσχεσης,
φτιάχτηκαν
και οι Υποσημειώσεις
που προέκυψαν
στο πέρασμα του χρόνου.
Αναπόφευκτα,
το ίδιο μέγεθος επιρροής
έχουν πάνω μάς.

Μάταια διεκδικείται
από μέρα
που θέλει να ζωντανέψει
πλαστογραφημένους ίσκιους,
κι από τη νύχτα
για να προσθέσει αυτή,
άλλη μιά σκιά
στο άγριο τοπίο της...
Η συνείδηση αποφάσισε,
πως η ψυχη που κινεί
αυτή την αδύναμη έκταση του φωτός,
ανήκει σε άνθρωπο.

Ζήτημα περιθωριοποίησης
μέσα στη σιωπή,
προέκυψε,
για λόγους πρακτικούς,
από τότε που η γραφή
υποκαθιστά τη φωνή,
παρόλο που,
εκ των πραγμάτων,
το μελάνι
στεγνώνει πιο εύκολα
από την υγρασία του ποθητού ήχου
κι εντείνεται
η εκμάθηση κανόνων σύνταξης,
όσο αφορά τα αισθήματα.

Ακμαία απόσταση,

κουλουριασμένη

σε μεσόκοπο πάθος.

Απόσταση,

στη λίπανση της οποίας

πλειοψηφούν πια

τα τεχνητά δάκρυα

και ό,τι υπολογίζεται πως θα χαθεί

ακολουθώντας

την αγρύπνια κάποιας αναπαράστασης

που την οργάνωσε

ένα φυσικό κενό ζωής

και κορυφώνεται 3 π.μ περίπου.

Λίγο πριν...

Ωρα που από τους πόρους της,

εκκρίνεται η απέχθεια

για κάθε είδους υγρασία,

ενώ ο κίτρινος φωτισμός του…

Μέχρι τα χείλη
να βρούν τη δύναμη
να συναντηθούν,
για πρώτη φορά
εκτός του αγνώστου...
Μέχρι τότε,
σερνόταν
πάνω στο υπόλοιπο κορμί,
για μερόνυχτα,
το τελευταίο ερωτικό φιλί.

Και πάλι καίγονται
κόκκινες προσδοκίες.
Κι ο καπνός τους,
πάει πάλι την ίδια διαδρομή.
Προς το ηλιοβασίλεμα.
Κάπως έτσι
βρίσκεται πάλι σ' αναντιστοιχία
η ώρα δύσης
με την πραγματικά αισθητή ατμόσφαιρα,
που έχει προχωρήσει περισσότερο
μέσα στα λεπτά.

Σιγά σιγά

νιώθεται

η εικόνα της γαλήνης.

Ήδη,

την κατάλληλη στιγμή,

βρέθηκε από την ανάγκη

η εύστοχη σιωπή,

ο ήχος

της ήρεμης ανάσας,

ή εκείνος της πρωτότοκης,

για τους Δύο,

κοινής λέξης.

Και σίγουρα,

στη δική τους θέση,

κατειλημμένες,

οι υποδοχές κορμιού και ψυχής,

βαθιά σ' ενα σκοτάδι ζεστό,

όπου παντού μέσα του

αγγίζεται το ωμέγα απο τη Ζωή,

που μέχρι τώρα

ήταν προσεκτικά φυλαγμένο,

στην ύπαρξη του άλλου…

Έχουν σπάσει οι αρθρώσεις
της συνειδητοποίησης.
Σφίχτηκαν
γύρω από το ανεπανόρθωτο
μιάς αποτυχημένης νύχτας,
αλλά εκεί δεν βρισκόταν
έστω κάποιο κατάλοιπο από θάνατο
σε απόσταση αγγίγματος,
παρά μόνο ο σφυγμός μιάς απουσίας
στα ζεστά ακόμα σεντόνια,
που επιβλήθηκε συντριπτικά
και ξυπνά τον τρόμο,
ο οποίος δεν εγκλωβίζεται ποτέ.

Από τη μεριά
του εαυτού μου,
κρατάω μόνο
το ότι κάνω ακόμα
τη μεγάλη Ευχή,
ενώ από εκείνη της Μοίρας,
μου χαρίζεται,
προς το παρόν,
μιά άδεια θέση
στο αμετάβλητο,
όπου μπορεί να βολευτεί
η ελπίδα μου.

Στο κατέβασμα της σκάλας,
θα βρεθούν αργότερα,
όλα τα πεταγμένα γρήγορα,
κομμάτια της προσωπικής αιδούς
που κρυώνει,
εξακολουθώντας
να μένει μακριά σου.
Για να ντυθείς ξανά,
σ' ένα άλλο χρόνο,
αμείλικτο,
κι όχι σαν κι αυτόν
τον οποίο δαμάζει το Τώρα,
που είσαι εδώ,
αυθεντική και πάνοπλη.

Τα σπίτια που έμεινα,
οι ρίζες που άφησα,
τα δέντρα που μεγάλωσαν
και η νύχτα που διαλέγει
το πρόχειρο κατάλυμα
του δρόμου,
όταν θέλει να ξεφύγει
από το φεγγάρι της.
Για να ακονίσει ξανά,
καλά,
το τσεκούρι...

Εσχάτως,
σωματοποιούσε τις σκέψεις.
Το κορμί
έγινε ευαίσθητο
και πονούσε
με το παραμικρό.
Από πάνω του,
πέρασε πολύς κόσμος
φορτωμένος ένστικτα
και χωρίς καθόλου χώρο,
στις διαθέσεις του,
για μιά δεύτερη ματιά.