Το δάκρυ απόψε τ'ουρανού
ξέπλυνε την ψυχή μου
με καθάριο τώρα νού
βλέπω την ύπαρξη μου

Στο πρώτο αχνοφέγγισμα
τα μάτια μου ανθίσαν
πινέλο τα ματόκλαδα
στον ήλιο βουτηχτήκαν

Και πήραν χίλια χρώματα
με μαεστριά και χάρη
έβαψαν τα καμώματα
που 'χα στο μαξιλάρι


Της Ιριδας η πινελιά
στο Είναι μου σαν στάζει
ουράνιο τόξο αγκαλιά
και η ψυχή γιορτάζει..

Τα όνειρα μας βάζαμε στην κούνια της αυλής

φτιαγμένη απο σανίδες κ'ενα παλιό σχοινί

νομίζαμε πως έφτανε ενα γερό κλαδί

τους πόθους να κρεμάσουμε ολάκερης ζωής



Οι Φωνές μας κελαηδήσματα της άνοιξης πουλιά

τα γέλια ανθοβόληζαν στου δέντρου τα κλαδιά

μ'αγιόκλημα ραντίζαμε τα φύλλα της καρδιάς

και τους καημούς αφήναμε στον κόρφο της γιαγιάς



Γοργά ο χρόνος πέρασε μαζί του κ'η αλήθεια

στης ανάγκης τον βυθό μείναν τα παραμύθια

τα όνειρα… Συνέχεια