Στοὺς τοίχους περπατῶ καὶ στὰ πατάρια·

δὲν εἶμαι παρὰ μόνο ἡ σκιά σου

ποὺ κλέβω ἀπ’ τὶς νύχτες τὰ φεγγάρια

κι ἀστέρια ἀνασκορπῶ στὴ συννεφιά σου.



Δὲν εἶμαι παρὰ μόνο τὰ χορτάρια

ποὺ φύτρωσαν στὰ πέτρινα σκαλιά σου·

μ’ άγάπη ἡμερωμένη καὶ καθάρια

τὰ λίγα φυλλαράκια μου στοχάσου



καὶ ῥίξε μου νερὸ μ᾽ ἕνα ποτήρι

νὰ φύγῃ ἀπὸ πάνω τους ἡ σκόνη,

ν’ άνθίσουν τὰ λουλούδια μου κι ἡ γῦρι



στὸ ἡλιόλουστο μικρό σου τὸ… Συνέχεια

Πρωτοφανέρωτη κόρη

ποὺ γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀνοιγόκλεισες τὰ μάτια σου

και φτερουγίσαν σπουργιτάκια μικρὰ κουρνιασμένα στὰ τσίνορα

μὲ τὴν σκόνη ποὺ σήκωνες κι ἄφριζε στὸν ἀέρα

στὸ λαμπερὸ στρατὶ ποὺ σὰν πατοῦσες τιτίβιζε

ὧρες τρεῖς ὁ ἥλιος σταμάταγε νὰ σὲ δῇ

κι οἱ μέρες μάκραιναν

κόρη ποὺ κάλπαζες ἀνάμεσα ἀπ᾽ τὰ καλοκαίρια

κι ἀνέμιζαν τ᾽ ἀστάχυα τῶν μαλλιῶν σου

ἀπ᾽ τὸ χάδι ποὺ ἅπλωνε ἕνα χέρι στὰ χωράφια

ἀνατριχιάζαν θαρρεῖς τὰ σπαρτὰ… Συνέχεια