Ποιο είν' εκείνο το γιατι
π' αγάπη αποτρέπει,
αν είναι τόσο δυνατή
να σταματά στα πρέπει.

Αγάπη που καρδιά γεννά,
εκείνη την ορίζει,
τα μη και όχι ξεπερνά,
τα πρέπει κολαντρίζει.

Ποιο είν' εκείνο που μπορεί
μια αγάπη να νικήσει
κι εκείνη να υποχωρεί
χωρίς να πολεμήσει.

Μια αγάπη που την πολεμούν
για να σωθεί παλεύει,
μεσ' από χίλιους στεναγμούς
φουντώνει κι αντρειεύει.

Είσ' ένα όνειρο με σάρκα και οστά,

τα χέρια μου απλώνω και σ' αγγίζω

κι αν η καρδιά σου δε χτυπά σωστά

είν' όταν σ' αγαπώ σου ψιθυρίζω.



Είσαι φεγγάρι που με παίρνει αγκαλιά.

ολόγιομο, το φως του μ' έχει λούσει,

μέλι στα χείλη σου η κάθε σου λαλιά,

τόσο γλυκιά δεν έχω ξανακούσει.



Είσ' ένα όνειρο τόσο αληθινό,

μα όταν φόβος μη χαθείς με ζώνει,

αλαφιασμένη μες τα μπράτσα σου ξυπνώ,

εσύ μου λες για μας πως…