Ὀξύγωνοι οἱ πύργοι τῆς Ζυρίχης

στὶς ἄκρες τῶν νερῶν τὰ οὐράνια σχίζουν

μὰ ἐμένα τὴν ψυχή μου πλημμυρίζουν

παλίμβολα τὰ πλήγματα τῆς τύχης.



Μιὰ νύχτα σκοτεινὴ θὰ μὲ πετύχῃς

σὲ δρόμους ποὺ ὅσ’ ἡττήθηκαν βαδίζουν,

τὰ μάτια σου ξανὰ θὰ λαμπυρίζουν,

δυὸ ἄστρα ποὺ μ’ αὐτὰ μὲ κατατρύχεις.



Κι ἂν τώρα δὲν μιλᾷς θὰ μοῦ μιλήσῃς

κρυφὰ ἢ φανερὰ μὲ κάποια λύπη,

τὴν ἔπαρσι μ’ εὐγένεια θὰ ντύσῃς



κι ἡ πρώτη σου ἀπόστασι θὰ λείπῃ.

Λοξὸ… Συνέχεια

ΚΡΕΜΑΣΤΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ



Ὄχι δὰ κήπους κρεμαστοὺς τῆς Βαβυλῶνος πλέον

τοῦ κόσμου αὐτοῦ οἱ ῥάθυμοι ἀφέντες δὲν ἐγείρουν,

ἔργα σαθρά, μικρόψυχα μὲ φῶτα ἀπὸ νέον

γιὰ χιλιοστὴ ξανὰ φορὰ στὸ ἔδαφος θὰ σπείρουν.



Κι ἀφοῦ πιὰ κῆποι κρεμαστοὶ ἢ ἄλλο ἀντάξιο κάτι

ἀπό ‘να τέτοιο θαύμασμα δὲν ἔχει ἀπομείνει

ἐμπρὸς γιὰ νὰ σηκώσουμε τῆς θάλασσας τὰ πλάτη

ἐκεῖ ψηλὰ ποὺ στέκεται ἀπόμακρη ἡ Σελήνη.



Ὄχι πιὰ κῆποι ἀνθιστοί, μὰ θάλασσες μὲ ψάρια

θὰ… Συνέχεια