Χάρις σε μιά παράσυρση της προσοχής μου,

απο το πιο διαδεδομένο χάος,

στέκομαι ακόμα στις ώρες.

Αυτές που μου έκρυψαν,

τα δευτερόλεπτα

τα οποία τέντωσαν το σκοινί

και το ότι ανα πάσα στιγμή

απλά "Ήσουν.."

κι άλειφες με μέλι τις θηλιές.

Η πρώτη γενικά,

ή μετά απο καιρό,

ιδιαιτερότητα,

έπεσε σε ζωντανό βυθό,

που έκανε όλα τα βήματα

για να ξεχάσει,

αλλά όχι το τελευταίο

για να μην θυμηθεί ξανά.

Αιωρούνται,

ελέω της ταραχής,

οι άλλοτε έγκαιρα αποθαρρυμένες,

απο τη μη κατάλληλη στιγμή,

ηχητικές εντάσεις των εξάρσεων,

που μέχρι πρότινος

λίμναζαν στον πυθμένα,

και φτιάχνουν την πραγματική φωνή.

Όσο προχωρά

η τυφλή προσέγγιση,

εμφανίζονται πόλοι.

Αναιτιολόγητη απόρριψη

ή βιαστικό δόσιμο.

Κάποια επίφαση ανάγκης

ντύνει το λάθος,

που σε ώρες στέρησης

της ουσιαστικής επαφής

με  τη Γη σου,

ζητά μηδενικά σημεία.

Και ο δρόμος

σκάβεται

απο κοντόφθαλμες ορατότητες.

Δεν οδηγεί

στον ισημερινό της γνωριμίας.

Συμπτωματικά,

η ειλικρίνεια του αισθήματος

και η ψυχρή λογική,

έκαναν στην ύπαρξη

ακριβώς τις ίδιες προσφορές:

Σκέψη,

αβεβαιότητα,

και θυσία.

Απο κοινού λοιπόν,

θα διαχειρίζονται την ευλογία

και τη χτισμένη πληγή.

Άηχο όνειρο

και δήθεν διαφυγή

απο την πραγματικότητα.

Στοιχειωμένα ξυπνήματα,

από σατανικές ομοιότητες

με δύσκολες στιγμές,

όπως εκείνη,

κατά την οποία η επαιτεία

για παροχή αισθημάτων,

λάμβανε χώρα μέσα στη σιωπή.

Κλειδί για το δωμάτιο,

ανάγκη για το πάθος,

φόβος για το λάθος,

τύψεις για την περισυλλογή.

Κι έπειτα η όρθωση

για το Σταυρό του αδιεξόδου,

τον καρφωμένο

με τα εργαλεία της σημερινής βραδιάς,

ο οποίος χώρισε τη διαμορφωμένη,

απο την επικείμενη ζωή

που έμεινε υπερβολικά μόνη της

με την αβλεψία,

χάνοντας

δυνατότητες πραγματοποίησης θαυμάτων.

Παίρνω,

να γδύσω,

τη νύχτα.

Να κρατήσω μόνο την ηρεμία της.

Για να φτάσω στο διαχωρισμό,

απο κάθε ανησυχητικό τριγμό της,

πραγματοποιώ ξυπόλητα βήματα

σε θρυμματισμένες συγκινήσεις,

μορφάζοντας

κι αποτασσόμενος

την εθελοτυφλία,

που τις έντυσε

και τις κάνει

μιά προδιάθεση σαρωτικής καχυποψίας

απέναντι στο σκοτάδι,

Για να επιστρέψω στην Αρχή,

μου δόθηκε ολόκληρη ζωή

να ψηλαφίσω,

προς ανεύρευση του κάθε ρίγους.

Τώρα,

βρίσκομαι στις πιο οικείες δονήσεις,

διαβαίνοντας το δυσκολότερο,

το έμψυχο κομμάτι των επαφών μου.

Διασχίζω ένα διάστημα,

κατά το οποίο συνθέτω

την χλωροφύλλη

της διύλισής μου στο κενό.

Όπως πάντα,

ο περιοδεύων θίασος των στιγμών,

στα αισθήματα,

επιφύλασσε

τον κορυφαίο μονόλογο,

για τη δυνατή σκηνή της ενδοσκόπησης.

Ευτυχώς χωρίς απρόοπτα.

Κι αυτή τη φορά,

ο ενικός παρήγαγε

το χειροκρότημα των λυγμών,

κλείνοντας ένα έργο,

που έστω και στο μηδέν,

έδωσε κάθαρση.

Σήμερα,

άλλοι δύο περιφραγμένοι πλανήτες,

εγκαταλείφθηκαν.

Οι αιμοδότες

της υπαρξής τους,

κατόπιν μιάς δοκιμασμένης έλξης,

συναντιούνται

στην ουδέτερη περιοχή

του προαιώνου χάους,

για ν' ανταλλάξουν

όλες τις τις ανατολές που μάζευαν.

Θα ήταν αδιανόητο,

τόση σταθερή αποφυγή

της επιφυλακής,

να μην περιλαμβάνει

στα αποτελέσματά της

και μια ανώνυμη ώρα,

όπου θα αφοπλίζονται

επείγουσες ή μη υποχρεώσεις.

Μάλιστα αυτό το Άγνωστο,

ταιριάζει απόλυτα,

σαν επένδυση

στο απάνεμο περιβάλλον,

που περιμένει να αντηχήσει μέσα του,

μετά απο καιρό,

η πρώτη ανάσα,

που θα βγεί απο την αναπνοή,

προστατευμένη,

μακριά απο το…

Απροσδιόριστο θρόϊσμα.

Κρύβει ίσες πιθανότητες

για τον απαλό άνεμο

και για το σύρσιμο της οχιάς.

Σε ανύποπτη στιγμή,

όπως αυτή,

γεννα θωρακισμένο δίλλημα,

την ώρα που,

πρό της ταπεινωτικά παθητικής στάσης,

παίζονται κορώνα γράμματα

εντυπώσεις-φαντάσματα,

καθώς δεν υπάρχει η γεύση τους

στη γλώσσα,

ώστε να γίνει κατανοητή

η γραφή,

που επιχειρεί το Είναι,

προς τη γαλήνη.

Ό,τι ξεχειλίζει

απο τη διάθεση,

στάζει

στην ανάγκη.

Έτσι,

η κλεψύδρα

της αλληλοσυμπλήρωσης,

μένει γεμάτη

με την απαραίτητη άνωση,

όσο οι αρχέγονοι φόβοι

βαθαίνουν,

περνώντας απο τα βράδια,

στις νύχτες.

Ανατροπή δεδομένων.

Μια νέα,

απρόσβλητη προοπτική,

στέκεται σιγά σιγά

στα πόδια της.

Κάποιες επιβεβαιωμένες προβλέψεις

την ευνόησαν.

Απόκτησε

ένα κάποιο ύψος,

που ξεπερνά εμφατικά,

τον θλιβερό κι αδρανή,

εξαιτίας μιάς στείρας αναμονής,

μέσο όρο των απογοητεύσεων.

Πλέον,

δε γίνεται

να αγνοηθεί απο τις ελπίδες.

Είναι αρκετά,

αν και αφύσικα,

αναπτυγμένη,

για να…

Τελικά,

ήταν όντως

το τελευταίο μας τσιγάρο.

Ένα στα δυό.

Έπειτα,

ο καθένας

τράβηξε

διαφορετικούς δρόμους.

Εσύ έμοιασες

στον καπνό του.

Χάθηκες γρήγορα.

Εγώ στο ίδιο.

Σβήνω

στο τέλος,

όσα στόματα

κι αν με φιλήσουν.

Αποδείξεις

του περάσματός μου

δεν υπάρχουν.

Με τον καιρό,

περιβεβλημένος,

από μαλακές ιδέες,

βουλιάζω,

μέχρι να προσομοιάσω

στο σχήμα,

που έχει το φάσμα

των αποστεωμένων ονείρων μου.

Και ξαφνικά,

χωρίς λίπος απώλειας,

να ξεκινήσω

από την αρχή,

αποδεχόμενος,

να κρατήσω

στο στόμα της ψυχής μου,

μια κοφτερή τόλμη

χωρίς εγγυήσεις,

που θα χαράξει

τα…

Δεν έχει σημασία,

ποιά παρηγορητική παρανόηση,

έχρισε τρυφερότητα,

την προετοιμασία ενός άλλοθι.

Πιο πολύ πονά

η μονόπλευρη γνώση,

που αρχίζει ν' ανατέλλει

σκοτώνοντας

κάτω απο τα κλειστά βλέφαρα,

μια μαγεία

που μεγάλωσε υπερβολικά,

κι έφτασε σε δυσθεώρητα

και με δύο πλευρές,

ύψη,

όπου δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο

για τα ψέμματα.

Απ' όπου μπορεί

να δει,

εκτός απο το…

Μέχρι τώρα,

η εμβέλειά μου,

προσωρινή

ή όχι,

είναι συγκεκριμένη.

Ως εδώ,

που έχω εισχωρήσει

στην αποδοχή

των ριζικών αναθεωρήσεών μου.

Κι όπου κουράστηκα,

χάσματα,

με τοιχώματα αλλού λεπτά,

στο πάχος των εισαγωγικών,

κι αλλού συμπαγή

σ' εκείνο της τελείας.

Προθάλαμοι,

με υφή αντιστρόφως ανάλογη

εκείνης που είχε

το προσχέδιο ευστοχίας μου.

Προθάλαμοι…

Στα αισθήματά μας

επικρατούσε καύσωνας.

Όταν τελείωσαν

τις διαδρομές τους,

τα χάδια μας,

είχαμε στεγνώσει.

Άκρως εύφλεκτοι.

Στο πρώτο "όχι",

ξεσπά πυρκαγιά.

Στο δεύτερο,

χάνεται

και η σύμπτωση.

Από εκεί και πέρα,

η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη,

καθώς τις φλόγες

τις βοηθούν

και οι μνήμες.

Κάπου να μοιάσω...

Κάποιο δρόμο

που έτυχε ονοματοδοσίας

τιμής ένεκεν,

ν' ακολουθήσω...

Έτσι απλά να προχωρήσω

στο μετέωρο βήμα της απομίμησης.

Φθηνά,

πολύ φθηνά.

Γιατί,

αν σκαλίσω λίγο

το μερίδιό μου

μέσα στον κόσμο,

θ' αναδειχθεί μια δυνατότητα,

που περιμένει τη γονιμοποίησή της,

απο τη ψυχή μου,

για να γίνει ομοαίματο,

κι όχι δανεικό,

επίτευγμα.