Η πινακίδα στην άκρη του δρόμου σου έγραφε :

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ .

Μια κίτρινη ειρωνεία που στοιβαζόταν σε λέξεις .

Συνταιριάζονταν καμιά φορά οι δρόμοι μας ,

σαν στένεψαν απότομα και οι δύο.

Και από τότε μονάχα διαβάτες

με λασπωμένο στόμα και κατακόκκινα μάτια

περνούν από δω ,  κατά λάθος .

Φωτισμός ανύπαρκτος :

τους τελευταίους πυλώνες της λάμψης σου ,

τους είχε καταπνίξει μια αλμυρή βροχή

που ‘χες φορέσει…

Το παιδί που έμεινε τιμωρία δυο ζωές

γιατί λησμόνησε τα λόγια του δασκάλου

έψαξε να με ‘βρει εχθές ακολουθώντας

τα ξεβαμμένα χνάρια μου .

Εγώ σκάλιζα σε ένα παγκάκι με το λαβωμένο

σουγιά του παππού , τα αρχικά μας .

Θα θυμηθούν οι ηλιοκαμένοι Μάηδες 

ότι κοντοσταθήκαμε εδώ πέρα  βουβοί περαστικοί ,

σε ένα πρώτο ραντεβού που το ‘χαμε ξεχάσει .

Το παιδί μου έδειξε τις μελανιές που ‘χε φορέσει

στα χέρια για να το γνωρίσω…

Εδώ ο αέρας κουβαλά μια σκόνη

 που όλο σε λούζει –

 που όλο σε καίει –

  που τιμωρεί .

  Μνήμη θολή άξαφνα γίνεσαι για κάποιους δρόμους μακρινούς

  που ακόμα σε θυμούνται .

  Σε λίγο θα ‘σαι λήθη

  ύστερα στεναγμοί .

  Βήματα ίδια και απαράλλαχτα με χθες και έναν αιώνα πιο πίσω .…

Δεμένες ενοχές μες τα κατάρτια

υγρά ταξίδια που δεν ξέφυγαν απ' το χάρτη

θαμπές εικόνες έμειναν στο νου

να σου θυμίζουν κάτι , ξένο .

Λιμάνια απάνεμα , βουβά , να σε προσμένουν

τέρμινα ολάκερα και μόνα .

Ολόγυρα μες στη σκιά τους

παραπατούνε άγρυπνοι αχθοφόροι

που προσδοκούν να κουβαλήσουν τη σωρό σου .

Κι εσύ δεν κίναγες ποτέ , όχι γιατί φοβόσουν ,

μα δεν  περίσσευε μαντήλι να σ' αποχαιρετήσει .

Κι ίσως για δεν απόμεινε φωνή…