Το παιδί που έμεινε τιμωρία δυο ζωές

γιατί λησμόνησε τα λόγια του δασκάλου

έψαξε να με ‘βρει εχθές ακολουθώντας

τα ξεβαμμένα χνάρια μου .

Εγώ σκάλιζα σε ένα παγκάκι με το λαβωμένο

σουγιά του παππού , τα αρχικά μας .

Θα θυμηθούν οι ηλιοκαμένοι Μάηδες

ότι κοντοσταθήκαμε εδώ πέρα βουβοί περαστικοί ,

σε ένα πρώτο ραντεβού που το ‘χαμε ξεχάσει .

Το παιδί μου έδειξε τις μελανιές που ‘χε φορέσει

στα χέρια για να το γνωρίσω .

Δεν είπα τίποτα… Συνέχεια

Έδεσα στο λαιμό μου σφιχτά το κασκόλ

των πιο απλών μου ιδεών για να υπερασπιστώ

τα κατακάθια τους , πρώτη φορά .

Κλώτσησα φρενιασμένα σωρούς από βιαστικές πέτρες

που ξεπετάχτηκαν στο διάβα μου .

Οι άλλοι άργησαν στο στιγμιαίο ραντεβού μας .

Θα ‘ρθουν και θα θυμίζουν

την αντίθετη όψη του καθρέφτη μου .

Μα τούτη τη φορά το φανατισμένο έμβλημα

που έραψε ο χρόνος στη μπλούζα μου ,

δε θα δεχτεί να απαλύνω τα βήματά μου .

Μέσα στις σφιγμένες… Συνέχεια

Το πήραμε απόφαση εχθές να υψώσουμε βουνά ,

με τα γυμνά μας χέρια και τα πικρά μας στόματα μονάχα .

Βουνά ψηλά , καμαρωτά όπως εκείνα

που ανακαλύπταμε παιδιά κάτω από το μαξιλάρι

μαζί με τις σκόρπιες διδαχές των πατεράδων μας .

Πευκοδάση σκαρφάλωναν στο διάβα τους

για να ξαποσταίνουν κοπάδια από αγρίμια

στην πρόστυχη σκιά τους .

Κι εσύ κρυμμένη στον κορμό ενός δέντρου ,

να παραφυλάς με το λερωμένο φόρεμα και τα ξυπόλητα πόδια σου ,

προσμένοντας… Συνέχεια

Οι μπρούτζινοι σωτήρες της γενιάς μας ,

έφταναν με τους μεταξένιους τους χιτώνες

κάθε που φθινοπώριαζε στη γειτονιά .

Ένα χαμόγελο γυάλινο δένανε προσεχτικά

κόμπο στη γραβάτα τους .

Γέμιζαν με ξύλινους πάτους τα τρύπια τους

παπούτσια για να μοιάζουν ψηλότεροι

από τις σκιές μας .

Κι είχανε χτίσει στον πιο κάτω δρόμο

τον παράδεισο που μας στέρησε η νύχτα .

Μονάχα όταν τους έσφιγγες το χέρι

σου άφηναν ένα σκονισμένο αποτύπωμα .

Εμείς… Συνέχεια

Κοίτα τα χέρια μου πως είναι μπογιατισμένα .

Πριν από λίγο ζωγράφισα στο ταβάνι ,

δυο ουρανούς και μία συννεφιά .

Θυμάσαι το τοπίο που ‘χες καρφιτσώσει

ψιθυρίζοντας στο μαξιλάρι μου ;

Τη σκιά του αντέγραψα μονάχα .

Και αφού δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν ονειρεύομαι ,

ξύπνησα νωρίς χθες το βράδυ και δίχως να το καταλάβεις

ανακάτεψα με χρώματα τον κόσμο σου .

Θα το συνηθίσεις , θα δεις .

Το γάβγισμα ενός σκύλου και το φως που δεν νιώθει ,

είναι… Συνέχεια

Θα ανάψουμε φωτιά σε τούτο το ξέφωτο

του τσιμεντένιου δάσους .

Πρέπει να ζεσταθούμε αυτή τη νύχτα

μιας και βρέθηκαν πολλοί με ένα παγωμένο γέλιο στο στήθος ,

ενθύμιο των καιρών .

Θα φέρω για προσάναμα τα απομεινάρια

του χωματένιου δρόμου μου .

Και έχω ποτίσει σωρούς από πλανεμένα χειρόγραφα

που ανθίζουν στο πάτωμα μου ,

ειδικά για μια τέτοια περίπτωση σύψης .

Θα ζωντανέψει μια φλόγα λυτρωτική και αδηφάγα .

Θα λαμυρίζουν τα πρόσωπα μας καθώς… Συνέχεια

Είναι που βλέπω να ξεπετάγονται τα βήματά μου

πάνω στις ταράτσες αποκοιμισμένων σπιτιών .

Ύστερα σέρνομαι για να αποφύγω μια πτώση στα σύννεφα .

Έχει ένα βάρος περίσσιο ο ουρανός

σαν προσπαθείς να τον σφίξεις στην παλάμη σου .

Δεν ήθελα να χαμηλώσω τη ματιά μου .

Σπαρακτικές φωνές όλο συμπόνοια

και ήχοι από κενά κουφάρια ,

προσμένουν το θέαμα μιας πτώσης .

Είναι πολύ ψηλά εδώ πάνω .

Κρατά και ο αέρας μια παράξενη γεύση

που στεγνώνει τις… Συνέχεια

Λοιπόν απόψε , θα γελάσουμε δυνατά για ν’ακουστούμε

σε κάθε απόμακρη και σκοτεινή γωνιά των ουρανών μας .

Θα κάτσουμε όλοι μαζί γύρω από το τζάκι

και τότε εγώ θα πετάξω με μανία στη φωτιά ,

τα θλιμμένα παραμύθια της γιαγιάς ,

που ‘χα φυλάξει για καιρό στη φόδρα

του χιλιοφορεμένου μου τζιν παντελονιού .

Και από τη στάχτη τους θα φτιάξω τα βήματα ,

για τους καινούριους δρόμους που θα περπατήσουμε ,

από αύριο .

Κι ίσως ξεγελάσω τις ρυτίδες που… Συνέχεια

Κίτρινα φώτα στις λεωφόρους της νύχτας μου .

Ήχοι σιωπής , πνιγμένα κορναρίσματα ,

ιστορίες ζωής που αγκαλιάζουν την φλεγόμενη άσφαλτο .

Στο φανάρι έχει ανάψει κόκκινο εδώ και αιώνες .

Και εγώ που έχω ξεμείνει

σε τούτο το μποτιλιάρισμα των ματωμένων ονείρων ,

προσμένω ακόμα να διασχίσεις το δρόμο μου .

Δε χωράνε πια , φοβισμένοι διαβάτες εδώ πέρα .

Μονάχα περαστικοί της φυγής , που κοιτάνε κατάχαμα γιατί δεν πρέπει να σ’αντικρίσουν στα μάτια… Συνέχεια