Με νύχια και με δόντια,

κρατάμε τον πληθυντικό

από τις αναμνήσεις.

Το μείγμα μας

έχει κρυώσει,

γίνεται πιο στερεό.

Πλησιάζει

ένστικτα αυτοσυντήρησης,

κοντινα

και πιο απομακρυσμένα

από τη σάρκα

κι άλλες πολλές

άγριες επιφάνειες.

Τρίβεται συνεχώς,

αποδίδοντας

κομμάτια αυξημένα

και ταυτοχρόνως μειωμένα,

εξαιτίας

μιάς χαμένης,

σε πολλές κοινες…

Στο θέτρο των σκιών,

ένα δέντρο φυλλορροεί.

Στο θέατρο των παθών,

ένα χέρι αιμορραγεί.

Η βαρβαρότητα

που άφησε σημάδι

σε αίσθηση ή αισθήματα,

η περηφάνεια

που έκρυψε τη βαρβαρότητα,

η εμπιστοσύνη,

που κατάφερε

να παραμερίσει την περηφάνια,

καλούνται όλες

να διαλέξουν παράσταση ζωής.

"Οι σκιές μας"

θα λες.

Οι τέλειες απομίμησεις

του ίσκιου.

Κάτι

το εντελώς διαφορετικό.

Κάτω

από αυτό

το βαριά μειωμένο φως,

δε ξεκουράστηκε κανείς.

Αντίθετα,

γερνούσαν αγωνίες,

ανύπαντρες,

γκρινιάρες.

Εκεί,

θέλαμε πολλά,

αλλά,

προ ανάλογων αναγκών,

ξεχάσαμε να βγάλουμε

απο τις πιέσεις μας,

το "μετ' επιτάσεως".

Όποιος κοιμήθηκε,

σε τέτοιες…

Αξιοθαύμαστη αντοχή,

αν και χάνει,

κάθε τόσο,

το "Τ",

καθώς

το χρησιμοποιούν

εξαντλητικά

η τρέλα

κι ο τρόμος.

Αποκολλώ

άλλη μιά μέρα της

από τα κλειστά μου μάτια,

και τη βάζω

στο βιβλίο ενθυμίων,

που έχει ανοίξει

η αξιοπρέπεια

του προκύψαντος αδιεξόδου,

δίπλα στις άλλες

του παρελθόντος,

για να σχηματιστεί

το πρόσωπο της Μέδουσας.

Άγγελος τελειότητας

σπάει

τα φτερά του,

έξω απο την κόλαση

των μισών "Ναι"

και των μισών "Όχι".

Γιά όσους

λύγισαν

μπροστά στο ύψος

του απόλυτου,

που έμαθαν ν' αρθρώνουν

το φθηνό "ίσως"

και την πέρασαν χαριστικά,

η μετέπειτα πορεία

στην ησυχία της μοναξιάς,

θα είναι διπλά οδυνηρή,

χωρίς βεβαιότητες.

Γίνεται,

τώρα,

λόγος,

για μιά ζωή

με "πήλινα πόδια".

Ετεροχρονισμένα

αναζητείται διέξοδος

κι από αυτό

το ασφυκτικό κομμάτι γης

επιλεκτικών ομολογιών,

κι από τα νερά,

όπου κολυμπούσε

το προσωπικό στίγμα,

και τ' αφαλάτωσαν

οι ψευδαισθήσεις,

επειδή η αρμύρα

των περιστάσεων

έφτιαχνε ένα φαύλο κύκλο,

όπου γινόταν το ονομά της

αρχή συνειρμών φευγιού

και η…

Τριγύρω

μέσα στον ερχόμενο,

προσωπικό χώρο,

τίποτα δε προιωνίζει δίψα.

Δεν αναμειγνύονται

οι χυμοί των ηλικιών.

Δεν κρατούνται αποθέματα

και οι ληφθείσες αποφάσεις

είναι πάντοτε σκληρές.

Βεβαίως,

δε λείπει

και το στραβοπάτημα,

υπο μορφή πρόσκαιρης αμφιβολίας,

αλλά αμέσως μετά

το κλείσιμο των ματιών,

το μέτωπο σφραγίζεται

απο το βαθύ σημάδι σωτηρίας

κι αιώνιας…

Θα μπορούσαν να παραλειφθούν

τα ρούχα,

τα ονόματα,

οι ηλικίες,

κι ό,τι τέλοσπάντων,

δευτερεύον εμπόδιο μεσολαβεί.

Και τέλος,

μόνο σπαρασσόμενο κομμάτι

αυτής της αλυσίδας,

ν' αποχωρήσει

κι ο εκάστοτε εαυτός,

για να φτάσει

όλο το Είναι,

ολοκάθαρο κι αγνό,

να πιστέψει

στην τελειότερα διυλισμένη υπόσταση

της γαλήνης του:

Στο ξεκάθαρο "Ο Ένας Άνθρωπος".

Αυτό,

είναι ένα στεγνό γεγονός.

Ίσως το τελευταίο.

Είδος προς εξαφάνιση,

αν δεν έχει εκλείψει ήδη

και δε φιγουράρουν

οι ιστορικές πια εικόνες

του κατ΄επανάληψη πνιγμού του,

απο κάθε σταγόνα πάθους.

Εικόνες ηχηρές,

που προσπαθούν

να δώσουν μιά επίφαση ζωής

στο νεκρό χώρο

με τον μοναχικό τηλεοπτικό πομπό,

που κάπου

σε μιά άκρη του,

αντανακλάται

και η απέναντι…

Ούτε

όταν "ξέρω",

ούτε

όταν με τονώνει κάπως

η μετριοπάθεια

κι "έχω την εντύπωση"

πως ζούμε,

αλλάζει κάτι.

Μεγαλώνω ρήματα,

κάτω

από φως μέρας

κι ευγενικές συγκατανεύσεις.

Αλλά τις νύχτες,

που σιωπούν οι βεβαιότητες,

αν απουσιάζει το στόμα,

που θ' απορροφήσει

έστω κάποιους

απο τους λυγμούς μου,

χάνω

τα κλειδιά των πεποιθήσεών,

αφού,

όπως…

Όπου γεννήθηκε

ένα λαμπερό,

κάθε φορά,

πάθος,

που δε φωτίζει

και την επόμενη μέρα,

δεν εμφανίστηκαν

ποτέ

ιστοί αράχνης.

Τη τρομάζουν τα μέρη,

που φιλοξένησαν

όσες ανακολουθίες

ήταν απαραίτητες,

για να παγιδευτεί

τόσο μεθοδικά κι ασυναίσθητα,

ένας άνθρωπος,

πριν

από το κατώφλι της ζωής.

Αναρίθμητα ερεθίσματα,

θα βρούμε

στο λυσσασμένο ένστικτο,

να μας περιμένουν,

έτοιμα

να κινητοποιηθούν

ανα πάσα στιγμή,

για να ενωθούν τα φύλα μας.

Καμιά σχέση

με τους κόπους

και τις αναθεωρήσεις,

που θα χρειαστούν

για να βρεθεί

το τρυφερό σημείο,

όπου θα γίνει

το ίδιο

και με τις υπόλοιπες ανάγκες μας.

Οι εκμυστηρεύσεις,

δε βρίσκουν πιά

πόρτα στο σκοτάδι

για να τη σπάσουν

με πάταγο

και να πυρπολήσουν

τις αισθήσεις.

Εχουν δυνάμεις,

μόνο για να φτάσουν

μέχρι το σημείο

να χτυπάνε επίμονα,

το αδιαπέραστο περίβλημα

του αγνώστου,

παράγοντας

το ρυθμό της ικεσίας.

Δεν είναι δυνατόν...

Κάπου στο δρόμο

για το απόψε,

χάρισαν το ονομά τους

και

-Δυστυχώς-

το…

Σ' ευχαριστώ.

Είχε έρθει

η ιερή ώρα

να νιώσουμε,

και με μιά απλή παραλλαγή

του αγγίματός σου

με προστάτευσες,

ξανά,

απο την ύπαρξη

δύο όμοιων στιγμών,

στη μνήμη μου.

Τέσσερις πλευρές μιάς δυσκολίας,

διπλώνουν

και κλειδώνουν

σε σχήμα προσωπικού χώρου.

Τρείς υποστάσεις,

λαμβάνουν ξανά γνώση

του πόσο

έχει στειρώσει η αγωνία,

την πρωτοτυπία

στις πιο μύχιες σκέψεις.

"Δύο επικοινωνούσες συμπαραστάσεις",

προεξάρχουν,

εκεί μέσα.

Μιά δίψα,

μόνη της,

δε μπορεί ν' αυξήσει

τα τετραγωνικά ζωής,

μέσα στο απέραντο.

Πόσες φορές υπερτιμήθηκε

Ασυναίσθητα,

αλλά σε βαθμό απόγνωσης.

Είναι δύσκολο,

κάποιος

να καταλαβει

αμέσως,

ότι αυτό το χέρι

που σώζει

επιβλητικά

μέσα στον εφιάλτη,

κερδίζει άδικα την ευγνωμοσύνη,

έστω εκείνες

τις ελάχιστες στιγμές

πριν τη συνειδητοποίηση,

του ότι δεν υπάρχει

τριγύρω

μιά εστία θαλπωρής,

για να τυλίξει

τη…

Ήταν καιρός πιά,

να γνωρίσει ο χρόνος

την κραυγή.

Ο έρωτας

και η ενδοσκόπηση,

πονούσαν πάντα

για την έγκλειστη αδερφή τους.

Έχοντας ποτιστεί,

αργά

και σταθερά,

για να σκληρύνει,

για να μην σπάσει,

η πάλλουσα επιθυμία

βγαίνει

κάτω απο τα νύχια,

τα ξεπερνά

και μπαίνει

στο καυτό μέρος των πραγμάτων,

χωρίς να καίγεται.

Αγία της ειλικρίνειας,

πηγή…

Μιλάμε γι' ανάγκη.

Έκθετο κομμάτι ψυχής.

Εντός

των ορίων του,

όπου

και να σκαλίσεις μιά άρνηση,

αναβλύζει δάκρυ.

Από κάθε χαραμάδα ελπίδας,

ξεχύνεται φως.

Δε γίνεται

να περάσει διακριτικά,

Η μοναδική ύπαρξη.

Είναι αδύνατον,

να μην κληροδοτήσει,

για τον ένα

ή τον άλλο λόγο,

ανεξίτηλα σημάδια.

Κάπου δίπλα

σ' ένα απροκάλυπτο θόλωμα

των δυνατοτήτων,

άρχισε

η άβυσσος των εμμονών.

Δυστυχώς,

δεν υπάρχει μέσα της,

κάποιο αδύναμο σημείο

όπως κορεσμός

ή απελπισία.

Όλες

οι ανακουφιστικές προθεσμίες,

αρχίζουν

στην ικανοποίηση.

Ή μάλλον...

κρέμονται

απο την αμφίβολη επίτευξή της.