Αλλάζει

ο ρυθμός των κυμάτων.

Κάποιο βλέμμα,

εντελώς ξαφνικά

κι ενωπιόν τους,

ζήτησε

την κατάλυση ενός ορίου.

Χτυπώντας

πάνω στη σάρκα,

συγκλονίζονται

απο το καρδιοχτύπι,

κι επιστρέφοντας,

παίρνουν μαζί τους

μιά ένεση λαχτάρας

για λογαριασμό

όλων

των επιθυμιών

που ταξιδεύουν στ' ανοιχτά.

Εδώ...

ανατριχιάζεις.

Είναι μέρος

πατημένο

απο παλιό φιλί.

Εδώ...

πονάς.

Υπάρχει κατάλοιπο

κάποιας

παλιάς σκληρότητας.

Εδώ όμως,

στο ύψος

των ματιών σου,

είναι σίγουρο

πως δε νιώθεις τίποτα,

γιατί

όταν κοιτάζω μέσα τους,

βλέπω

πως η αντανάκλαση

του ειδώλου μου,

δεν τρεμοπαίζει,

μη βρίσκοντας προφανώς,

την απαραίτητη υγρασία.

Πάντως,

τα χέρια

έχουν

τις πιο βαθιές,

πάνω μας,

ρυτίδες.

Έτσι ήρθαν στον κόσμο,

σημαδεμένα,

χωρίς να τραυματιστούν,

απο τις κοφτερές πλευρές του,

πριν τον ξεχάσουν

και να τον μάθουν ξανά,

εν μέρει,

στο σύνολο μιάς ζωής.

Έχοντας

το πλεονέκτημα της επαφής,

όντας απαραιτήτως

δικαιότερα των ματιών,

καθώς

απο πάνω τους

ξεκινά,

βάσει περισσότερων…

Δε βλάστησε το δάκρυ.

Το έδαφος

της ευγενικής κατανόησης,

ήταν άγονο.

Άλλωστε,

σε κάτι άλλες στιγμές,

πιο μουσκεμένες

απο το σπαραγμό,

έσπειρα

το πάθος μου.

Παραλίγο

να κάνω τα πάντα,

αλλά ο ίσκιος

της επιτυχίας,

ήρθε νωρίτερα.

Απο τότε,

για να κοιμηθώ,

παίρνω αγκαλιά,

όλα τα "σχεδόν",

ό,τι δε χρησιμοποιήθηκε

απο τη δύναμή μου,

και περιμένω

η σάρκα μιάς νύχτας,

να μ' ελεήσει

με τη διαβεβαίωση

πως ολοκληρώθηκε

το ονειρό μου.

Το βεληνεκές

της ζωτικής μου φλόγας,

της δοκιμασμένης

μ' επιτυχία,

στην υγρασία μεγάλων πληγών,

είναι ίσο

με όλο

το διαλυμένο σκοτάδι,

μέχρι

να φανούν

μπροστά μου,

τα μάτια σου.

Οι εν λόγω ώρες,

δεν έχουν δευτερόλεπτα.

Έτσι αποφάσισαν

τα μοναχικά χέρια,

όταν ακουμπούσαν

πάνω

στο ρολόι

κι ένιωθαν

ν' αποκολλούνται,

ένα

προς ένα,

θραύσματα,

απο το φράγμα

της αβύσσου.

Έρχομαι

απο το τέλος

του εαυτού μου.

Συνεπώς,

σημαδεμένος απο ζωή.

Με βουητό στ' αυτιά,

απο παλμούς καρδιάς

και χέρια

δυναμωμένα

απο τα χτυπήματα

συσπάσεων κορμιών.

Ήρθα,

ελαφρομένος

απο αργοκίνητες στιγμές,

που έγιναν κανίβαλοι

και κατασπαράσσουν

το ζωντανό μέρος

των εαυτών τους.

Δεν ήρθε ακόμα

η συνήθεια.

Ίσως

να μην έρθει ποτέ.

Πρός το παρόν,

τον έλεγχο έχει

η ανάγκη.

Η πορεία είναι  ίδια

και οι διαπιστώσεις

δεν αλλάζουν:

Πεινώ,

διψώ,

αφανίζομαι

πάνω σου.

Φαγώθηκαν τα νύχια,

φαγώθηκαν τα δόντια...

Δεν έχουν

απο που να πιαστούν.

Ξέρει

να κάνει ανορθόδοξο πόλεμο

το σκοτάδι,

όταν απομονώνει άνθρωπο

στην επιβλητική μήτρα του

που δεν προσφέρει

ούτε καν

την άρρωστη ηρεμία

της άγνοιας,

αφού προηγήθηκε

γνώση του κόσμου.

Κάτι

που κάνει τις θυσίες

να ξαναγεννιούνται

σαν στυγνές απώλειες,

στο στρατόπεδο του…

Θα μπορούσαν

να τελειώσουν όλα

εδώ.

Και το κρίσιμο διάστημα,

ανάμεσα στο "σε λίγο"

και το "ποτέ",

να μη το σημάδευε ανεξίτηλα

κάποιο βλέμμα-προπομπός

της σωτηρίας που περικλείει,

ή κάποια δυνατή διέγερση

του αλάθητου κριτηρίου

διά της αφής

που έχει η αόμματη ψυχή.

Όμως,

τίποτα απο αυτά

δεν έγινε.

Υπήρξες.

Ξεκινάμε και πάλι

τη μεγάλη έξοδο

απο τη σιωπή,

κρατώντας την ανάσα

στην απόφαση,

χωρίς

να αποδίδουμε μεγάλες εκπνοές

στα λεπτά

ή να τους εκχωρούμε

αποσπάσεις προσοχής.

Για να μην αρρωστήσει

απο ηττοπάθεια

το ασυνείδητο

και να μείνει πνοή,

στο στήθος του θάρρους,

αν χρειαστεί

να πούμε "Όχι".

Υποψιάζομαι

πως ήταν για σένα,

κάτι το ανεξήγητο,

εκείνη

η επανειλημμένη αίσθηση παρουσίας,

κάπου

στην άκρη του ματιού,

καθώς κοιτούσες

μέσα στο ονειρό σου.

Όπως υποψιάζομαι,

πως σήμερα κάτι έλειπε.

Είναι

που δε θα ξυπνήσω.

Μεσάνυχτα ακριβώς.

Ούτε στο σήμερα

παρουσία,

ούτε στο αύριο,

αλλά σ' ένα κομμάτι ζωής

στο προαιώνιο χάος πάλι.

Όπως όλες οι διαθέσεις,

οι επαφές,

και οι ανάσες

που έντυσαν

το απόλυτο μηδέν,

έτσι και η τελευταία,

η όποια προσθήκη,

εκεί καταλήγει,

βρίσκοντας,

για μιά στιγμή,

το χρόνο νεκρό.

Οφείλω πολλά

στη βροχή

των ματιών σου.

Κυλάνε

οι σταγόνες

και κάνουν το δέρμα σου

αλμυρό,

με τραβάνε

απο την ανατριχιαστική αφυδάτωση

που έχουν οι ώρες

στη στεριά.

Στην πάλλουσα επικινδυνότητα

της θάλασσάς σου,

έμαθα να ταξιδεύω.

Πικρά λόγια

ποδοπατώ,

και με πρώτη βάση

το νεογέννητο πόνο μου,

τα στοιβάζω αποκηρυγμένα,

το ένα

πάνω στο άλλο,

για να φτάσω

τη συγνώμη

στο ύψος

της ειλικρίνειάς μου

και της καρδιάς σου.

Εδώ κοντα υπάρχει αεροδρόμιο.

Τρίζουν καμιά φορα,

απο δονήσεις,

οι ώρες.

Εδώ διαγράφονται ονομαστικά,

απο τις λέξεις των ανακοινώσεων,

κάποια τονισμένα σημειά

πάνω στον κύκλο της ζωής:

Καθυστέρηση,

άφιξη,

αναχώρηση..

Υπερπτήσεις δυνατών συγκινήσεων

έχουμε πολλές,

κι όταν δε βρίσκουν

ανοιχτό διαδρομο καρδιάς,

συντελείται πτώση

και ταράσσονται

τα νερά του τυφλού…

"Όλες οι γεύσεις,

είναι πάνω

στα κορμιά μας..."

       ...

"Μάθαμε άριστα

τις ερωτικές πρακτικές.

Τις εφαρμόζουμε απόλυτα.

Συνεχίζουμε

με αγγίγματα,

κι όχι με επαφές

που προκαλούν ηλεκτρισμό..."

       ...

"Υπήρξε πολυτραυματίας το βλέμμα,

όποτε περνούσε

απο τα ζητούμενα μάτια..."

      …

Η,

εντός των τειχών,

Χαναάν,

γερνά,

αργοπεθαίνει

απο έλλειψη πολιορκίας,

κι έτσι χάνεται σιγά σιγά

η ελπίδα

για ηρωική εξοδό της

απο το προσκήνιο,

μέσω μιάς άλωσης.

Μιάς άλωσης

που ποτέ δε θ' αρχίσει,

αφού

δίπλα στη βαλσαμωμένη ιδεολογία της,

εκθέτει

και τα σύμβολα της παράδοσής της:

Φρίκη στα γήινα

και βαρύ ύδωρ.

Ίσως

ο ειλικρινής ιδρώτας

του άλλου σώματος,

που προηγουμένως

φιλτραρίστηκε

στην αγωνία του,

να είναι αυτός

που θα μουσκέψει αμέσως

τα φτερά σου

και θα τα κάνει

να βαρύνουν,

ώστε να μην ανοίξουν

για να πετάξεις

και να προλάβεις

το κλείσιμο των ουρανών.