Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Το ιστολόγιο του Ειρήνη -- Ιούνιος 2010 Αρχείο (5)

Αποκαθήλωση

Σαν να έχουν καεί

ιερά και ναοί

είν' η μέσα σου στάχτη,

λες και έχουν χαθεί

απ' τη γη οι ανθοί

και φυτρώσανε βάτοι.

Σαν φωνή του γονιού

με τη ψύχρα χιονιού

να σε έχει αποπέμψει

και το χέρι ληστή

σ' ό τι ήσουν πιστή

να το έχει σκυλέψει.

Πώς τα πόδια δετά

που τσιμπούν ερπετά

κι εσύ άλατος στήλη,

την αλήθεια γυμνή

όταν δεις τη στυγνή

να 'ν εχθροί σου οι φίλοι.

-------

Όταν τα προσκυνήματα

μαζί με… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 16 Ιούνιος 2010 στις 21:30 — 18 σχόλια

Ο άρχοντας του κόσμου

Εμαθα πάνω στο βουνό

να ζω από πιτσιρίκι,

τ΄αγρίμια ημερεύω τα,

φίλοι μου είν' οι λύκοι.

Κει κάτω είναι τα θεριά

που τρώσι σου τσι σάρκες.

όπου βρεθείς κι όπου σταθείς

έχουν σπαρμένες νάρκες.

Στα όρη είμ' ελεύθερος,

κοιμούμαι όπου να 'ναι,

των αστεριών οι μουσικές

με γλυκονανουράνε.

Με τα αρνάκια του Θεού

μιλώ την ίδια γλώσσα,

είμαι του κόσμου Αρχοντας

και ας μην έχω γρόσα.

Πουλί κι εγώ μες τα…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 7 Ιούνιος 2010 στις 2:30 — Χωρίς σχόλια

Καμικάζι

Δεν θα μείνει απ' την οβίδα
που στα χέρια μου κρατώ,
από μένα μια ρανίδα,
εκατό τα εκατό.

Όπως ένας καμικάζι
έχω θάνατο ζωστεί,
η ζωή μα δεν με νοιάζει,
κρέμεται σε μια κλωστή.

Είσαι μια χειροβομβίδα
μ' απασφάλιστη περόνη.
Απ' την ώρα που σε είδα
ξέρω τι μου ξημερώνει

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 7 Ιούνιος 2010 στις 2:30 — Χωρίς σχόλια

Λα μούζικα φινίτο

Τα πράγματα αλλάξανε,
λα μούζικα φινίτο,
της Αριάδνης κάθησα
και ξέμπλεξα το μίτο.

Εάν εγώ τον ξέμπλεξα
εσύ όλο τον μπλέκεις,
στο 'πα και θα στο ξαναπώ
στο ύψος σου να στέκεις.

Τέλος τα σου ξου μου ξου του
διά αντιπροσώπου,
στα μάτια πρέπει να κοιτάς,
όταν μιλάς, τ' ανθρώπου.

Διά της πλάγιας οδού
μην ξαναπάς κουκλίτσα
γιατί θα γίνει ο πισινός
μαύρος από τη γκλίτσα

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 7 Ιούνιος 2010 στις 2:00 — Χωρίς σχόλια

Τα χρέη

Μέσα στο αχανές του χρόνου,

να δεις που θα συναντηθούμε,

το δάκρυ, ίαμα του πόνου

θα γίνει, μέσα να πλυθούμε.

Αν τώρα θύματα κανόνων,

θα ρθει στιγμή, κάτι μου λέει,

μες τους αιώνες των αιώνων

που θα εξοφληθούν τα χρέη...

Το φως θα δούμε ν' ανατείλει,

σαν ανταμώσουμε και πάλι

και όλα όσα μας οφείλει

το σήμερα, θα καταβάλλει.

Τώρα δεν πρέπει λεν τα ήθη

να σ' αγαπώ και ν' αγαπιέμαι

κι έφτιαξ' αυτό το… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 6 Ιούνιος 2010 στις 1:07 — 12 σχόλια