Εγκάθειρκτοι σε χάλκινο κελί σαν την Δανάη

ξυπνούμε και κοιμόμαστε στην άθλια φυλακή μας,

ταξίδια σχεδιάζουμε για την ζεστή Χαβάη

ελπίζοντας στην γρήγορη αποφυλάκισή μας.



Δειλοί, οκνοί και άπραγοι, αιώνιοι δεσμώτες

κάποιου κρυμμένου, ζοφερού, πλατωνικού σπηλαίου

μηχανικά απευθύνουμε ξεψυχισμένες νότες

στα είδωλα ενός νεκρού από καιρό πανθέου.



Τις νύχτες σηκωνόμαστε απότομα θαρρώντας

πως ήχησαν τα βήματα του δεσμοφύλακά μας

και ύστερα… Συνέχεια