Aνθρώπινες αδυναμίες







Το ψέμα ζείς στο όνειρο...

Ξυπνάς , μπροστά σου η αλήθεια..

Τυφλός όντας δεν βλέπεις...

Τα χρώματα αδιάφορα...



Δεν ακούς τα λόγια μου……

Θα άκουγες την μαρτυρία μου,

αν διάβαζες τα χείλη μου...



Φτερά δεν έχεις να πετάξεις...

Καλύτερα ν’ακούσεις τον αέρα

και τα πουλιά να φτερουγίζουν....



Πρόσωπα καμωμένα από πέτρα...

Τα βλέπω τα φαντάζομαι....

Λέω πως είναι άγγελοι....

Η πέτρα σπάζει…

Le tracce ( Τα ίχνη )







Ακολούθησες το μονοπάτι

που έπρεπε να αποφύγεις..

Ζήτησες χρόνο να δώσεις

στην ηχώ παράταση…

Στο επόμενο βήμα σου

έριξες ένα βλέμμα πίσω σου,

μουρμούρισες ένα τραγούδι

ενώ η καρδιά σου χτυπούσε

σαν τρελή μέσα στο στήθος σου…



Όταν η σιωπή σιγά σιγά..

γίνεται θόρυβος που σε ξεκουφαίνει..

Όταν το κατάμαυρο παλτό σου

κάνει το απόλυτο σκοτάδι…

Όταν οι φωνές από ένα ήχο σου

τριγυρίζουν τη…

Καλωσόρισες αγάπη







Bυθίστηκα μέσα,

στο βελούδο των ματιών σου…

Ξανοίχτηκα στο πέλαγος

της μεγάλης σου αγκαλιάς…

Ξεχάστηκα για πάντα

στο τρυφερό φιλί σου…



Απέραντη θάλασσα…

Το γαλάζιο των ματιών σου..

Σαν σε κοιτάζω ταξιδεύω…

Και κάθε λύπη μου περνά…

Και αφήνομαι στα κύματα σου...



Λεξούλες χαραγμένες …

Με ανοιξιάτικα λουλούδια..

Στολίζουν την καρδιά μου..

Βγαλμένες μέσα από τα χείλη σου…

Μοσχοβολούν…

Η Νεράιδα







Λουσμένη μες το φως του ήλιου

ξεκουράζεσαι…

Αθέατη περνάς τη μέρα και μετά

χάνεσαι..



Αμίλητη σαν ζωγραφιά πανέμορφη

ποζάρεις…

Ήρεμη, καλοσυνάτη με γλύκα μας

κοιτάζεις…



Κορδέλα μεταξένια στο κεφάλι σου

φοράς..

Τ’ αστέρια και το ασημένιο φεγγάρι

ακουμπάς..



Κάθε πρωί σε γαλήνια θάλασσα

βουτάς..

Στην τρικυμία αποφεύγεις

να κολυμπάς…



Τα μάτια σου του βυθού το χρώμα…

Για τη μητέρα μου





Πόσες λέξεις και πόσες εικόνες χρειάζονται

για να περιγράψουν την πηγή της ζωής;



Εσένα που είσαι το κέντρο του κόσμου ,

η αρχή και το τέλος...



Η αγκαλιά σου είναι το καθαρτήριο της ψυχής

και η λύτρωση από τον πόνο του μαρτυρίου....

Στέκεσαι εκεί σαν ένας άγγελος λουσμένος στο φως

που απλώνει τα φτερά στα δικά του πλάσματα. ...



Παράδεισος η παρουσία σου, κόλαση η απώλεια σου...



Πάντα ήσουν κοντά…

Η ώρα πέρασε







Όλο λες ότι η ώρα πέρασε….

Το όνειρο πάει να κοιμηθεί

αντάμα με το ψέμα…



Ραγίζει με το νου το άπειρο

σκορπίζουν τα κομμάτια του

με ένα άδειο βλέμμα…



Μακριά ακούγεται ένα κλάμα

ζητά σπαρακτικά βοήθεια

θέλει να σωθεί…



Στοχεύει στην καρδιά σου την ευαίσθητη

να σε πλανέψει να σε συγκινήσει

μάταια προσπαθεί…



Μόνος… δειλός ..διστακτικός

ο φόβος έρχεται να δέσει

με την αγωνία…

                    Αβυσσος.



Την βλέπω κάθε μέρα ,κάθε νύχτα…

Όταν δεν την βλέπεις στο σκοτάδι...

Αυτή σε ακολουθεί…….

Έχει αγκαλιάσει μέσα της βαθειά την

Σιωπή….

Φορά ένα άρωμα πολύ μεθυστικό

Ακατανίκητο…

Λέει ότι πούλησε τον άγγελο της...

Για ένα όνειρο…..

Λέει ότι δεν είναι αυτή που φαίνεται...

Απλησίαστη…

Λέει ότι ξέρει όλα όσα λέγονται...

Τα ψέματα……

Λέει ότι δεν βρίσκει πουθενά ....

Τη αυτοεκτίμηση σου……

Λέει ότι…