Είναι μεσ' την ερημιά,

το νερό τη σιγαλιά.

Κι όσα κορμιά έμειναν πια

Φαίνονται κρύα, σκοτεινά

Φευγάτη, αλλόκοτη ματιά

Που τριγυρνάει στα κρυφά

Ανούσια λόγια, φωναχτά

Κι αν δεν τ ακούς, γελάς ξανά.

https://poiisi4.webnode.gr/keno3/

Ξέρεις πως θα έρθω,

να στα πω πάλι...

Με αυτή τη ζωή να περιμένω,

κάθε επόμενη κρεπάλη.

Τα πιστόλια που γεμίζουν,

και μας σημαδεύουν στο κεφάλι.

Άγονο, κενό φερέφωνο,

άδειο σα να μη βρήκε κάλλοι.

Θα πεις: “ξέρω τι γίνεται,

ζούμε στον ίδιο χρόνο,

βάρκα η σκέψη αφήνεται,

με άγκυρα τον πόνο”.

Αυτή ‘ναι όλη σου η φωνή,

δε θέλω κι όμως γράφω,

μέσα μου ρέει σα πηγή,

πνίγει κάθε…

Περίμενα φορές σ’ αυτό το τζάκι,

να έρθεις να τα πούμε, μπροστά στη φωτιά!

Μερικές φορές περιμένω ακόμα.

Καμία δεν είναι όπως παλιά!

Κοιτάζω τη φλόγα να καίει.

Αργά να σβήνει, σα να γεμίζει το πρωί.…