Στου Χρόνου το τελείωμα

της Άκρης κατακλείδα,

μια αφημένη Σκέψη

που περνά

και αφήνει μια Ελπίδα.

Σε (ξεχωρίζει) η Ζωή

γιατί είσαι ΔΙΑΜΕΣΟΥ,

ενός Αιώνα που ανθεί

και ενος που θα χωρέσου(ν). . .

Όλα του κόσμου

τα (ΙΣΤΟΡΙΚΑ)

σε φάση που διχάζει

ένα μεταίχμιο του (πριν)

και ενα που ΔΙΣΤΑΖΕΙ ...

Θα αφεθούνε στο ΓΙΑΤΙ

με (το) ένα χάδι δρόμου,

μιας Άνοιξης του λυτρωμού

και μιας…

Αγγέλων οπτασία

σε έκσταση μικρή

Αρχέτυπου Φαντασία

σαν σε ΤΟΤΕΜ προγόνων

Θεϊκή...

Κλείνει η Φωτιά

την Άβυσσο

που άνοιξε η Προκρούστια ζωή

και ο έμπορος που πούλησε

την Θεϊκή βροχή..

Μια Σταγόνα Γης

ψάχνουμε στη ματιά μας

και από το Νέκταρ της ζωής

σαν Καθαρτήριο ψυχής

ραίνουμε τα Όνειρά μας. . .

Πολύτιμο το άγγιγμα

του Χρόνου που περνάμε

σαν σε Νηστείας Προσευχή

τα Θέλγητρα…

Σαν το Διαμάντη που

μεθά,

στα χρώματα του πόνου

έτσι η Καρδιά του Μέλλοντος,

βρυχάται δίχως χώρου(ς) . . .

Κι αν το μεταίχμιο της Γης

Σαλπίζει σ' ένα Μπάργκο,

τότε ο Χρόνος συστολής

του Ουρανού,

αγγίζει της Νέας Γης

το Άγιο . . .

Κοχλάζει πια η κόλαση

και οι Δαίμονες χαϊδεύουν,

της Νέας Γης την Άνοιξη

που οι δήμιοι Ορέγουν. . .

Κλείσε τα Μάτια μια

στιγμή

στο Μέλλον για να…

Πίνω Νερό για σένανε
κι αντέχω ως το πρωί,
η Σκέψη μου σταγόνα
που κυλάει στη Βροχή. . .

Ο Λογισμός σου Άνοιξη
λουλούδι που χωρεί,
μες της Καρδιάς το Διάσελο
που φέρνει η Αυγή. .

Ντύσε με Καρδιοχτύπι
της ώρας (την) Προσμονή,
μια Ανατολή Αρχαγγέλου
που βλέπει η Πνοή . . .

Πάρε τ΄αχνό σου χάδι
και φίλεψε το Πρωί,
της μέλισσας υφάδι
και της Καρδιάς (σου) υφή. . !

Κι αν περπατώ κι αν περπατώ

στο δρόμο σου πηγαίνω,

σε σκέφτομαι σε επιθυμώ

και στην καρδιά μου σ’ έχω.



Κι όταν ξυπνώ τα πρωινά

με τον καφέ που πίνω,

η ανάσα σου ανάσα μου

σαν όνειρο που αφήνω.



Είναι ο Χρόνος Γητευτής

της Ομορφιάς που έχεις,

κι απ’ το μυαλό μου δεν μπορείς

παρά να το κατέχεις.



Με μια ματιά σου χάνομαι

και σ’ απαντώ συνάμα,

στα πέρατα του Ορίζοντα

και…

Δύο φράσεις παν να βγουν

νοσταλγούν να ειπωθούν,

απ' την μνήμη που κοιτώ

της Ψυχής το Δυνατό.



Δύο λόγια ξεχασμένα

μες σε τρίσβαθα αφημένα,

πριν η ώρα τους να φθάσει

και να ειπωθούν με τάξη .



Είν΄το πριν ή το μετά

που θα δώσει τη Σειρά,

σε μια θέση που ζητά

της Αγάπης ή του Έρωτα

την Λησμονιά.



Κι αν το ένα ξεχασθεί

τότε ο ( Χρόνος ) θα χαθεί

μες το πέλμα του Θεού

που…

Είναι ανέμελη η Σιωπή

σε ένα Ήχο της Καμπάνας

που καλεί...

Μια Προσευχή σε ένα Αστέρι

που Ανατέλει στη Ζωή,

κλάμα που αφήνει η πνοή

σ' ένα Σταυρό που προσκαλεί,

σε ένα δέσιμο που κλείνει η ψυχή..

Αναρωτιέσαι στη στιγμή

για ένα Θαυμά που ξυπνάει

στην Πληγή,

ενός Ανθρώπου που ανασαίνει

το πρωί,

όταν τα φύλλα ενός δένδρου

κάνουν κίνηση που αφήνει

η Προσταγή,

ενός Ανέμου

που αφέθηκε…

Σαν τις σταγόνες

της Βροχής

που λειώνουνε το Χιόνι

αφήνει την Σφραγίδα του

το Χώμα όταν στεγνώνει . . .



Μια μολυβιά στον Άνεμο

και ο Χάρτης να διπλώνει

σ' ένα Βοριά Κατακτητή

κι ένα Νοτιά που λειώνει...



Στο χέρι τ' αποτύπωμα

απ' του Ουρανού Μελάνι

και στο χαρτί της Θάλασσας

σαν βγούμε για Σεργιάνι . . .



Δυό Λέξεις πές μου μοναχά

πως η Αγάπη και η Χαρά,

στο στήθος έχουν…

Έφυγα ξανά
για ταξίδια μακρυνά
με την Αγάπη Οδηγό
και την σκέψη Πλοηγό...

Ο Καιρός είναι ψυχρός
και ανέμελλα φτωχός
είναι όμως Δυνατός
και κατα Βάθος Πονηρός..

Η Αλήθεια μου Μιλά
και το ψέμα αλλυχτά
δυό Δυνάμεις που μπορούν
μες το Χρόνο να τα Βρούν.

Δυό Πηγές Συμπαντηκές
που χωρίσθηκαν στο χθες,
ένας Μύθος που μπορεί
να χωρέσει στη Ζωή !

Όπως το Όνειρο

που αφήνεται,

σε χέρια Θεϊκά

έτσι και ο Νους αφήνεται

να ρέει μες την Καρδιά.



Ένα σκαλί μας η ζωή

που εύκολα πατάμε,

όταν τα χρόνια αφήσουμε

στο Χώρο που Γυρνάμε...



Μες τον Καθρέφτη

που κοιτώ

βλέπω μια οπτασία,

της Φαντασίας την Καρδιά

που ανήκει στα Βιβλία...



Σαν βήμα στο Κενό

που χέρι ζωγραφίζει,

ανάμεσα στο Δάπεδο

όπου ο Ήχος το…

Ακροβατώντας στη ζωή

που δείχνει να υποφέρει,

μονόδρομος η Χαραυγή

και ο Ήλιος που θα Φέρει.



Πάνω στο χρώμα του Γυαλιού

ζωγράφισα Αχτίδες,

και με το Τόξο του Θεού

αναζητώ τις Νηριήδες...



Για μια Φωτιά Αρχέγονη

που Καίει του Παραδείσου,

λουλούδια Ανθίζουν Πάνω της

και κλείνουν (τα της) Αβύσσου..



Κι όταν η Νύχτα

Ημέρα θα γενεί,

μες την Καρδιά του Κόσμου

τότε σημάδι θα…

Είναι άραγε Νωρίς

τη σκέψη ( σου ) να

μαντέψω,

ή μήπως είναι (αργά)

στο Κόσμο σου να χωρέσω ;

Μια άποψη που φαίνεται

να αγγίζει Ενδοιασμούς

προβάλλει κάποια

(σύνδρομα)

σε Χρόνους Μελλοντικούς...

Μ' ένα Σινιάλο του Θεού

περνώ τις Συμπληγάδες ,

κι αφήνω τα υπόλοιπα

γραμμένα σε αράδες .

Το Πεπρωμένο (μου) Γελά

γιατί το καθορίζει

το Άγνωστο που

αισθάνεται

Αγάπης Μετερίζι . .…

Στην Αγκαλιά μου

σε Κρατώ και

μια βόλτα σε φέρνω,

τ' Άστρα σου φθάνω

απ' τον Ουρανό και

στο λαιμό (σου) τα δένω ...

Ένα φιλί σου Κυνηγώ

στο στόμα να 'ναι πιο

γλυκό,

κι απ' την Καρδιά σου

Επιθυμώ

στο Όνειρό (σου)

ν ' Ανέβω.

Πρώτο σκαλί

η Ανάσα σου

κι η φλόγα στο Κορμί

σου,

και δεύτερο το Χάδι σου

αν Κοιμηθώ μαζί σου...

Αέρινο το βλέμμα σου

και μια Αύρα που…

ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΤΑΓΗ

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ

ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΠΛΗΘΩΡΙΚΗ...

(ΞΕΧΝΩ) ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

ΓΙΑΤΙ ΕΝΑ (ΠΡΕΠΕΙ)

ΜΟΥ ΜΙΛΑ

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ

ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ...

ΣΕ ΔΙΛΗΜΜΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ

ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΣΤΑΘΩ

ΣΕ ΠΟΡΤΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ

ΑΡΧΑΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ...

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

ΒΛΕΠΩ ΤΑ (ΟΜΟΡΦΑ)

ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ

ΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

ΕΧΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΛΟΥΝ...

Ο ΧΡΟΝΟΣ…

Κι αν γράφω με το χέρι (μου)

μια Ποίηση -γεμάτη-

απόσταγμα της Έμπνευσης

και της Ζωής (σου) το κάτι.

Πάει η ώρα 10΄

και σε σκέπτομαι Πολύ,

στο παρα κάτι προσπερνάω

του Χρόνου τη μορφή.

Αφήνω (αφηρημένα)

Δυό Σκέψεις που (μεθούν)

τον Ήλιο που 'χεις μέσα

και Ολόγυρά (του) γυρνούν...

Χρυσάφι στα μαλλιά σου

αφήνω απαλά

που μες τα δυό σου χέρια

ενώνονται κι αυτά..

Για μια στιγμή μονάχα…

Σαν μια Νεφέλη

από ψηλά

που ακούει το Βήμα

στο χώμα,

αφήνεται στον Άνεμο

και σου μιλάει το Γιόμα...

Πίστεψε μέσα σου Βαθιά (αυτό που πιστεύεις)

και μην αλλάξεις

γνώμη,

παρά μονάχα μια φορά

αν είναι για Συγνώμη (Λάθος)..

Στα Χρόνια αυτά που έρχονται

ίσως αλλάξουν

τόσα

όσα ο Χρόνος δεν

μπορεί να κλείσει

σε μια Πόρτα...

Κι αν στα Μάτια μου

μπορείς τη Σκέψη

να…

Κοιτάζω στον Ορίζοντα

Αχνή φιγούρα η Σκέψη (μου),

Περιδιαβαίνοντας τα

Σύννεφα

ο Ήλιος στο Απένατι Βουνό Γελά...

Είναι άραγε η Ώρα των ΘΕΩΝ ;;;

Και γιατί οι Θεοί μας Καταδέχοντε ;

Ίσως γιατί θέλουν να γίνουν Ίδιοι

με μας

για μια Στιγμή ...!

Ας αυτοσαρκαστούμε

λοιπόν μπροστά τους

για να δούνε τα ενδόμυχα

της ψυχής μας.

Ακροβατόντας στο χρόνο

διψάμε για την Πτώση..

Με την Πτώση όμως…

Η μέρα μεγαλώνει
και η νύχτα υποχωρεί,
γιατί ο Χρόνος τρέχει
και γίνεται Παιδί...
Βλέπω κάπου τη Σκιά σου
που κρύβει η Σιωπή,
και βρίσκομαι μπροστά σου
σαν Όνειρου (πραγματική) Ζωή ..
Παλμούς μετράω τόσους
που κρύβει η Καρδιά,
και βρίσκω άλλους τόσους
όταν το Τηλέφωνό (σου) κτυπά...
Στ' αυτί σου ψιθυρίζω
αυτά που αγαπάς,
και ηχόχρωμα αφήνω
στη Μελωδία που Αγαπάς...!

Πάνω στο Γέλιο (σου)
ακροβατώ,
ρίχνω και μαζεύω Άγκυρα στο θεό...
Δυό βήματα η ζωή μικρή
μεταίχμιου στάλα δοτική,
με το ένα πόδι (σαν) σε χορό
και τ' άλλο δώθε να θωρώ.
Όλα πάνω σε σχοινί
και ο Θεατής να καρτερεί
μπροστά του το Θέαμα διπλό
και όλα ακροβατούνε στο κενό..
Για μια Αλήθεια
που μπορεί
να ημερώσει τη Ψυχή
σε μια Παράσταση μπροστά
όπου όλα είναι Δυνατά...!