ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ





Σε μια ματιά σου έκλεισες

την ομορφιά της Φύσης,

Λαμπύρισμα στον Ουρανό

μιας Άνοιξης επίσης.



Πέρα από τα δύσκολα

μέσα απ’ τα Γραμμένα,

πάνω στον Ορίζοντα

έξω από τα δοσμένα.



Σε μια ματιά σου έκλεισες

του Σύμπαντος την σκέψη,

Ανέμου το φτερούγισμα

ισχύς που είχε(ς) θέση.



Πέρα από τα μελλούμενα

μέσα απ’ τα χαμένα,

πάνω στης Γης το…

ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΠΕΣΟΥΝΕ







Απ’ του Κορμιού σου

τ’ Άρωμα μεθώ,

και τα Ουράνια φθάνω

πέρα απ’ τα Σύνορα της μοναξιάς

κι ενός Θεού το Πλάνο.



Παίρνω απ’ τα Χείλη σου Φωτιά

κι Ανάβω δυο Ευθύνες,

μία π’ Αγγίζει την Καρδιά

κι η άλλη τις Ελπίδες.



Δίνω στα Χέρια σου το Φως

και η Ματιά σου τρέχει,

σαν Ήχος Σάλπιγγας Ιεριχούς

που Αντίσταση δεν Έχει.



Κι όταν τα Κάστρα…

ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ





Στην Αμφισβήτηση του σήμερα που έκανε Κατοχή

προστέθηκε ο Χώρος του Αύριο..

Μια Συγχορδία Αόριστης ξεγνοιασιάς

πλημμύρισε από μια θετική Σκέψη …

Λαξεύτηκε η Γαλήνη από πρόδρομη Ενόραση..

Αφέθηκε η συχνότητα του Νου

σε μια θεληματική Εγρήγορση …

Κατηγόρησε ο Χωροχρόνος το Είδωλό του

διαγράφοντας το με μία κίνηση ..

Δοξασμένοι Καιροί που ήπιαν Αθάνατο Νερό

Λακτίζοντας το Άκυρο…

ΕΝΑΣ ΔΙΑΣ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ





Χρόνια που Πεθύμησαν

Νέκταρ να πιουν

στ’ Αλαβάστρινα χείλη

ενός Ποθητού Πηγαιμού..

Ολύμπια Δοξασία προοιωνίζουσα

Γένεση Αρχαίων θεών

από ένα Δοξάρι που ζύγισε,

το θεσπέσιο της Απόδοσης

ενός Χαρμόσυνου Ήχου

και μιας Ανέμελης Σιωπής.

Κατευόδιο της Αγάπης

μέσα από μια Ουρανόχρωμη Πίστη,

και μια Ευχή που η Ευωδιά της

Πλημμύρισε Σύμπασα τη Γη.

Παλιννόστηση…

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ω Ελευθερία βγαλμένη από αίματα πνιχτά, των Ολέθρων όλες οι Πείνες και Ανθρώπων θανατικά. Συ που Ανθίζεις μες τους λόγγους που είσαι φως, και ένας ήλιος που φεγγοβολάει σαν ένας ένδοξος θεός. Ένα Α στη μια Άκρη και ένα Ω σε μια άλλη που (στο τέλος) καρτερά. Απ’ τα χέρια σου βγαίνει Ανδραγαθιά κι όποιος τη σάρκα σου δαγκώνει, τρέμει ο λογισμός του μες τη Σκοτεινιά κι απλώνεται εμπρός του μια νεκρική σιωπή στη σιγαλιά. Ένας Άγγελος Ολέθρου στέλνει πείνα και θανατικό μα εσύ…

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Με το ξύπνημα της Άνοιξης

Άνθισε και η πρώτη σταγόνα..

Η Μέρα έντυσε τη Σκέψη της

αφήνοντας στην επόμενη την ενατένιση …

Το Κορίτσι άφησε τα Συναισθήματα του

ενώ πλημμύρισε από το εσώτερο της Αγάπης..

Μια Μαγική Μελωδία πέταξε στον Ουρανό

ενώ ο ήχος της αφέθηκε στη Αγκαλιά του Αέρα..

Τα λόγια ήπιαν το αμέθυστο Νέκταρ

και χόρεψαν στο Φως της Αστροφεγγιάς..

πλησίασαν το Κορίτσι και το είναι τους αφέθηκε

στην Γαλήνη της…