Το πιστεύεις;

Τώρα ξεκινώ σιγά σιγά να παίρνω

έντονα χρώματα και συμμετοχή

σε αυτή τη μαγεία που εσύ

πρόσφερες απλόχερα για τόσα χρόνια.

«Τρέχουν τα γέλια σα μύξες

άλατα στα ρουθούνια

το παιδί είναι με βήχα

κρυωμένο

όπως είμαι και γεννιέμαι

με πυρετό

στην αγκαλιά της μάννας.»

Εσύ,

μια φορά εσύ

οι φίλοι σου ήταν λίγοι

μα μαρτυρούσαν για σένα

μια φορά εσύ

σε γνωρίσαν κι άλλοι χτυπώντας σε

συγκαταβατικά στη πλάτη όπου είχε…

Νιώθω τις τύψεις στοιβαγμένα βιβλία
όπου γυρνάς γυμνή,
εκεί κυλώ τα κλάματα,
ένα ζευγάρι χέρια καινούρια
σ' αφήνω χαράματα.

Σκέψη τυφλή,
κλειστό μου γράμμα, το ξέρω
μα δεν υπήρξες ποτέ.