μορφη των ποιηματων

[morsecode]

θα ηθελα την γνωμη ολων των φιλων κατα ποσον η υπαρξη μετρου κι ομοιοκαταληξιας ειναι δεσμευτικη (περιοριζει την εκφραση) ενος  δημιουργου.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Ἀρτέμη Ἀξαρλὴ,

(πρώτη μου φορὰ ἀπευθύνομαι σὲ...Ἀρτέμη!) εὐχαριστῶ γιὰ τὸ καλωσόρισμα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς γίνομαι ἔξω φρενῶν μὲ πάμπολλους ποὺ νομίζουν ὅτι "ἐλεύθερος στίχος" σημαίνει καὶ "ὅ,τι θέλω γράφω". Ὥς τώρα, ἐκεῖ ποὺ πέφτει τὸ μάτι μου

(ὑπάρχει πληθώρα...προσφορῶν) δὲν ἔχω βρεῖ καλοὺς γραφιάδες. Δὲν ἐλέγχουν καὶ δὲν ἐλέγχονται. Ἀλληλοκολακεύονται ἀγνωόντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ ὁ καθένας τὸ ποῦ καὶ ἄν πατάει κάπου. Καὶ ἔχουν τὴν ἀξίωση νὰ τοὺς ἐπαινέσω (δὲν εἶναι καινούργιο αὐτὸ - χρόνια καὶ χρόνια μὲ πλευρίζουν κι' ἄλλα τόσα δὲν τὸ πετυχαίνουν). Ὅταν δημοσιεύω, τώρα πιὰ μόνον στὸ Διαδίκτυο, ξέρω τὶ κατάφερα, ἀκόμη καὶ τὶ δὲν μπόρεσα νὰ τελειοποιήσω: ἀρκεῖ νὰ εἶναι κάτι ἱκανὸ, παραδεκτὸ, ὄχι τοῦ πεταμοῦ. Οἱ παρέες "λογοτεχνῶν" δὲν μοῦ λένε τίποτα. Δὲν ζητῶ τίποτα. Μία ἀνάγκη νὰ γράψω μοῦ εἶναι ἀκατανίκητη ἀλλὰ καὶ ἑλκυστικὴ. Τὸ μόνο παράδοξο, ἐκεῖνο ποὺ δὲν φανταζόμουν ποτὲ, εἶναι ὅτι κατάργησα τὸ χαρτὶ καὶ τὸ μολύβι.

Ὁρκιζόμουν, σ' ἀλλοτινοὺς καιροὺς, ὅτι μόνον πεθαίνοντας θὰ... Στὴν ὀθόνη, ὑπάρχει φῶς παντοῦ, οἱ διορθώσεις γίνονται ξεκάθαρα, διεξοδικὰ. Πρόκειται γιὰ ἕνα θαῦμα τῆς τεχνολογίας. Ὅσοι πιστοὶ, ἄς τὸ ἐκμεταλλευτοῦμε.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Ἕνα εἶδος ἀπάντησης (;) στὸ ἐρώτημα.
~~~~

Τὰ κορμιὰ
τοῦ Ἰάνη Λὸ Σκόκκο.
Τοῦ μέλλοντος οἱ βόμβες στέκοντ' ἐμπροστὰ μας
σὰν μιὰ σειρὰ κορμιὰ ἄθικτα,
ἀσημένια, παγερὰ κι' ἀκαλαίσθητα κορμιὰ.

Οἱ περασμένες βόμβες πίσω θρυμματίσθηκαν,
μιὰ θλιβερὴ φτυσιὰ κορμιῶν σκασμένων.
Τὰ πιὸ πολλά ραντίζουν αἷμα ἀκόμη,
χλωμὰ κορμιὰ, νεκρωμένα, καὶ λειψὰ.

Δὲν θέλω νὰ τὰ βλέπω. Μὲ λυπεῖ ἡ μορφὴ των,
καὶ μὲ λυπεῖ ὅπως κι' ἄν τὰ εἶδα.
Παντοῦ κοιτάζω τ' ἀκαλαίσθητα κορμιὰ.

Δὲν θέλω νὰ γυρίσω ἀλλὰ ἄς ξαναδιῶ καὶ φρίξω
τὶ γρήγορα ποὺ ἡ σκοτεινὴ ἐξέλιξις μακραίνει,
τὶ γρήγορα ποὺ τὰ νεκρὰ κορμιὰ πληθαίνουν.
* * *
Τῇ ἐν λευκῷ ἀδείᾳ τοῦ Κ.Π.Καβάφη.
Ἀναδημοσίευση ἀπό τὸ Βιβλίο-Πρόγραμμα 2, τοῦ "Θεάτρου τοῦ Ὀνείρου", (1999).
Ἦταν ἀφιερωμένο στὸν φίλο ἀπὸ τὸ ΔΗ.Κ.ΚΙ καὶ ποιητὴ: Ἀνδρέα Σάμπαλη.
Ἄνοιξις 1999.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀγγελίες μοιραίων τινῶν γνωριμιῶν,
διὰ μὴ παροχὴν Κλινοκληρονομιῶν.
ΚΥΡΙΟΣ-ΜΕΣΙΕ, καθ' ὅλα μπριόζος κι' εὐπρεπὴς,
προτιμᾶ, στὸν λαιμό του, νὰ μπηχτεῖ λεπὶς,
παρὰ, κυρά μου, νὰ σᾶς γνωρίσει
καθότι, πρὶν κἄν τρὶς ἀλέκτωρ λαλήσει,
θὰ σᾶς ἔχει βαρεθεῖ καὶ θὰ χασμᾶται!
Μπροστά του, πάσαν στιγμὴν, μὴν ξεπηδᾶτε
δὲν σᾶς γουστάρει - χωνέψτε το! Χαμπάρι
ἄν δὲν παίρνετε, ὁ Διάλος νὰ σᾶς πάρει.
Σᾶς παρέχω, προθύμως, τὸ κινητό μου,
διαθέτων, δι' ἐσᾶς, μοντέλο λαιμητόμου
ἀπὸ τὰ πλέον ἀκριβὰ κι' ἐγγυημένα.
Σκεφτεῖτε το καὶ βασιστεῖτε σὲ μένα.
Προσφορὰ πρὸς πάσαν γυνὴ, κι' ἀδιακρίτως,
δωρεὰν! Κι' ἔτσι γλυτώνω, μπιὲν ἀμετακλήτως.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Ἡ Εἴδησις:
Βρέθηκε κινητὸ τηλέφωνο σὲ φέρετρο νὰ χτυπάει.
~~~~
ἄν ἄφηναν τὸ κινητὸ στῆς νεκρῆς τὴν κάσσα,
θἄτανε μεγάλη, γιὰ τοὺς ἐραστὲς, ἀνάσα.
Ἄν ἔπαιρνε μαζύ της, τὸ κινητὸ, στὸν Ἅδη,
καὶ - ντρὶν... ντρὶν... - χτυποῦσε, νύχτα-μέρα, τὸ ρημάδι,
τὶ θἄκανε; Κάποια στιγμὴ θ' ἀπαντοῦσε: - Ἀλὸ;
- Μοῦ δίνετε τὴν κυρὰ-Νεκρὴ, σᾶς παρακαλῶ!...
- Ἡ ἰδία!
- Στὴν κηδεία,
δὲν μπόρεσα νἄρθω, νὰ σᾶς συγχαρῶ... Λυπᾶμαι!
- Ποιὸς εἶστε, Μεσιὲ; Τὴ φωνή σας, σὰν κάπως νὰ τὴν θυμᾶμαι...
Μὲ κόψατε στὸν ὕπνο... κι' οὔτε ποὺ ξέρω πόσο... κοιμᾶμαι!
- Χίλια παρντὸν...
Τῶν λεβεντῶν
ὁ Ἔρως, γιὰ σᾶς, γλυκειὰ Μαντὰμ, ποτὲ δὲν πεθαίνει...
Ἔρχεται καὶ, μ' ἕνα φιλί του, σᾶς ἀνασταίνει.
- Τώρα σὲ κατάλαβα!... Μὲ βρίσκεις δεσμευμένη!
Ὁ Κύριος
Σωτήριος
μ' εὐνούχους σκουλήκια μὲ προστατεύει. Κανένα
δὲν μ' ἀφήνει νὰ δῶ, νὰ ξαναγίνω Παρθένα.
- Τότε... Θἄθελες, στὴν ἐκταφὴ, νἄρθω νὰ πάρω
τὰ κόκκαλα, νὰ παντρευτοῦμε; Βρῆκα κουμπάρο
κι' ἕναν παππὰ...
- Πῶς μ' ἀγαπᾶ!...
- Εἶπες τίποτα, καλή μου;
- Καλὰ... καὶ τῆς Νεκρωσίμου
Ἀκολουθίας, γίνεται Γάμος ν' ἀκολουθήσει;
- Πάντα τὰ πάντα θὰ μπορεῖ, ὅποιος ἀγαπήσει.
- Ὤ ρεβουὰρ...
- Νὸτρ γκρὰν σουὰρ!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

[Μονεμβασίτη]

Για μελοποίηση είναι βοηθητική η ομοιοκαταληξία, για ποίημα δεν είναι απαραίτητη.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Λιόντα, πῶς τολμᾶς καὶ λὲς τέτοια λόγια: δεν μου προσφέρουν κάποια αισθητική ικανοποίηση - πλην, ίσως, της ευφορίας του γέλωτος!
Ὅλα, μὰ ὅλα εἶναι ποίηση. Δὲν ἔχεις τύψεις ποὺ τὸ λὲς αὐτὸ; Τὴν ποιότητα,  τὶ νὰ τὴν κάνεις ὅταν ὅλοι εἶναι πρόθυμοι νὰ σοῦ ποῦν "μπράβο";  Βάρδα μόνον μὴν εἶσαι λίγο καλλίτερος. Καὶ νὰ μὴ γελᾶς, νὰ θλίβεσαι.
Liontas είπε:

Η λέξη "ποίηση" είναι μια πολύ "βαριά" λέξη. "Ποίηση" (όπως γνωρίζετε) σημαίνει "δημιουργία"... Η ίδια η σημασιολογική εξέλιξη της λέξης αυτής ίσως δείχνει ότι, για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ομιλούντες τη γλώσσα μας θεώρησαν την ποίηση (με τη σημερινή έννοια) ως την κατεξοχήν μορφή δημιουργίας.

Δεν μπορεί σε αυτή την ιερή έννοια να εμπίπτει εξ ορισμού κάθε γραπτό, μόνο και μόνο επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεται από τον συγγραφέα του - ή από τον εκδότη που το πουλάει!

Προσωπικά, πιστεύω ότι πολλά από τα γραπτά που προβάλλονται ως "ποιήματα" από διάφορα ποιητικά/λογοτεχνικά περιοδικά, δεν έχουν καμία σχέση με ποίηση. Δεν έχουν ομοιοκαταληξία ούτε ρυθμό, δεν έχουν νοηματική συνοχή, δεν μου μεταδίδουν κάποιο μήνυμα, δεν μου προσφέρουν κάποια αισθητική ικανοποίηση - πλην, ίσως, της ευφορίας του γέλωτος!