Μαρία Πολυδούρη..!!

[Nefeli riga]

Στην  Μνήμη της !

Θα πεθάνω μια  Αυγούλα  μελαχγολική  του Απρίλη.
----------------------------
 Δεν Τραγουδώ παρά μόνο γιατί με αγάπησες
σε περασμένα χρόνια..

<Μονάχα  για  την Διαλεκτή Αγάπη σου 
μου χάρισε η Αυγή ρόδα στα χέρια .

Ηταν η πρώτη ποιήτρια που διάβασα στην εφηβία μου.
Η Αξέχαστη Μαρία  Πολυδούρη,
που εφυγε σαν σήμερα το 1930.
Ν.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Μπραβο Νεφελη πολυ ωραια η αφιερωση σου!!!

[ΚΛΕΑΡΧΟΣ]

Δεν Τραγουδώ παρά μόνο γιατί με αγάπησες
σε περασμένα χρόνια......


Φαντάσου τι ωραία κατάφερε η Πολυδούρη να σε μαγέψει.........ύστερα από τόσα χρόνια είσαι εδώ να την αγγίζεις ....


Τραγουδάς γιατί την αγάπησες σε περασμένα χρόνια.....μπράβο σου που μας την θυμίζεις...

[morsecode]

αργησα να εντοπισω αυτην την αναφορα στην αγαπητη μου Μαρια.στελνω το βιβλιο της

[Nefeli riga]

Στο ταραγμενο μέτωπό σου
αργα τα δάχτυλα θα σύρω
κι΄ο,τι εναι πάθος στην καρδιά σου
θα ανθισει δάκρυα και μύρο

Δημητρη μου, τόσο διαστημα εχω λαβει τοβιβίο -Ποιηματα της Μ. Πολυδουρη- δενμπορουσα να σου στειλω μηνυμα , πρεπει να ειμαστε φιλοι.Σημερα διαβαζα ποιηματά της και αποφασισα από εδω να σε ευχαριστησω.
Συγγνωμη που πέρασε τόσοςκαιρός....δεν ητα απο αμέλεια, πιστεψε με..
Καλο σου Κυριακάτικο απόγευμα !

[morsecode]

δεν χρειαζεται συγνωμη.κι εγω αγαπω πολυ την Πολυδουρη.εχω συγκεντρωσει μια αρκετα καλη βιβλιοθηκη σε ηλεκτρονικη μορφη.αν ποτε θελεις καποιο βιβλιο,πες,μπορει να το εχω.Δημητρης

Nefeli riga είπε:

Στο ταραγμενο μέτωπό σου
αργα τα δάχτυλα θα σύρω
κι΄ο,τι εναι πάθος στην καρδιά σου
θα ανθισει δάκρυα και μύρο

Δημητρη μου, τόσο διαστημα εχω λαβει τοβιβίο -Ποιηματα της Μ. Πολυδουρη- δενμπορουσα να σου στειλω μηνυμα , πρεπει να ειμαστε φιλοι.Σημερα διαβαζα ποιηματά της και αποφασισα από εδω να σε ευχαριστησω.
Συγγνωμη που πέρασε τόσοςκαιρός....δεν ητα απο αμέλεια, πιστεψε με..
Καλο σου Κυριακάτικο απόγευμα !

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Μαρία Πολυδούρη (1902-1930) - ἡ εὐαίσθητη ποιητικὴ γραφίδα

---

24-7-1929. Αὐτὸς ποὺ αὐτοκτονεῖ γιατὶ τοῦ ἦρθε μιὰ μεγάλη λύπη στὴ ζωή, αὐτὸς εἶνε ἕνας ἀνάξιος τῆς ζωῆς, δὲν ἔπρεπε νὰ τὸν ἔχη δεχτῆ καθόλου. Εἶνε ἕνας μικρόψυχος. Ἑξαιρῶ ὅσους αὐτοκτονοῦν γιατί εἶνε ἄρρωστοι, εἴτε σωματικά, εἴτε ψυχικά. Φυσικὰ εἶνε ταπεινωτικὸ νὰ ζῆ κανεὶς στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, κι᾿ ὅμως νὰ ζῇ! Μὰ δὲν πρόκειται γι᾿ αὐτούς, τώρα. Ὁ πόνος εἶνε τὸ φριχτὸ καὶ τὸ μεγάλο δῶρο. Νὰ τὸν δεχτῆς γιὰ νὰ στραγγίσης τὴ ζωὴ ὡς τὴν τελευταία σταγόνα. Νὰ τὸν δεχτῆς γιὰ νὰ παλαίψης, ὁ ἀγώνας εἶνε ἡ ζωή. Ἡ ἀντίδρασή σου σὲ κάθε χτύπημα εἶνε μιὰ νίκη, ὅσο κι ἂν χάνεις λίγο λίγο ἔδαφος, γιατί βέβαια ἐσὺ θὰ ἐξαντληθῆς ὄχι ἡ ζωή. // Μὰ αὐτὴ ἡ ἀπεγνωσμένη προσπάθεια, τὸ κατανάλωμα τῆς ψυχῆς μας, τῆς ζωῆς μας ὅλης, τί ἀφάνταστα φριχτὸ καὶ τί σεμνὰ μεγαλειῶδες! «Καθῆκον» λέξις τριμμένη, σχεδὸν χωρὶς οὐσία καὶ μισητή. Τί ἀνύψωμα θἄπρεπε νὰ τῆς δώσω, τί ντύσιμο νὰ τῆς κάνω –μᾶλλόν τι ξεντύσιμο- γιὰ νὰ τὴ δώσω στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς! Ἕνα καθῆκον εὐγενείας. Εἶνε εὐγένεια τὸ δόσιμο στὴν καταστροφὴ τῆς ζωῆς. Πόσες γωνιὲς τῆς ψυχῆς σου θὰ φωτισθοῦν, τί ἐξαΰλωμα, ἐξαγίασις ὁ σπαραγμός, ἡ συντριβή, ἡ ταπεινωσύνη. Στὸ βάθος τοῦ πόνου ὁλοένα, ποὺ νὰ τελειώνουν ὅλα μπρὸς στὰ μάτια σου, ποὺ νὰ σοῦ λείπει ἡ πνοή, ποὺ νὰ νιώθῃς κάθε στιγμὴ τὴ λόγχη στὰ σπλάχνα, ἔτσι πέρνεται ἡ μεγάλη γαλήνη τῆς μορφῆς καὶ τὸ φωτοστέφανο τῆς Ζωῆς: ἕνας ἄξιος ἄνθρωπος! Ἔτσι μόνο θ᾿ ἀξιωθῆς, ὅταν ἡ μεγάλη στιγμὴ φτάση, νὰ καταλάβεις βαθιὰ ὅτι ἔζησες, ὅτι τὴ Ζωὴ τὴν πῆρες ὅλη, ὅτι τόσο τὴν ἐξάντλησες, ὥστε ἂν κανεὶς σοῦ πρότεινε ἕνα ξαναγύρισμα νὰ ἀρνηθῇς μὲ κάθε εἰλικρίνεια καὶ ἁπλότητα. [Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη στιγμή. Ἡ ἀναμονὴ τοῦ θανάτου γιὰ τὴ δικαίωση, τὴν ἀνάπαυση, ἀπέριττη καὶ ὡραία.] Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Νέα Ἑστία», τεῦχος 1331, Χριστούγεννα 1982