Στου ουρανού τα πάρκα....

[Ειρήνη]

Θα είν' απελευθέρωση ή μήπως καταδίκη όταν το πνεύμα κι η ψυχή χωρίσουν απ' το σώμα, μ' εκείνους που αγάπησες θα σπάσουν όλοι οι κρίκοι και ό τι σε συνέταξε θα μείνει μες το χώμα? Αν η ψυχή απέθαντη στο άπειρο πετάξει, και όταν θα προσγειωθεί στο εύφορο λιβάδι με δίχως στόμα και φωνή, ψυχές πώς θα συνάξει, θα βρει αυτούς π' αγάπησε ή θα 'ναι ένα ρημάδι. Θα ψάχνεις στο απέραντο, γυμνός, με δίχως σάρκα για πρόσωπα απρόσωπα πολυαγαπημένα, με δίχως δάκρυα θα κλαις στου ουρανού τα πάρκα για όσα "σ' αγαπώ", στη γη, άφησες κλειδωμένα. Kαι θα γυρνάς μ' απόγνωση στο χρόνο το φευγάτο, ένας περιπλανώμενος,στ' άπειρο, Ιουδαίος. Στο πέρασμά σου, τελικά, τι άφησες δω κάτω, ποιο, πάνω στο αχνάρι σου να σε βαραίνει, χρέος.

[Στιχοπλάστης]

'

"Θα ψάχνεις στο απέραντο, γυμνός, με δίχως σάρκα
για πρόσωπα απρόσωπα πολυαγαπημένα,
με δίχως δάκρια θα κλαις στου ουρανού τα πάρκα
για όσα  "σ' αγαπώ", στη γη, δεν είχες ειπωμένα."

 

Όλο το ποί'μα είναι, αλλά αυτό το τεράστιχο σκίζει βρε παιδί μου !

Πως να το κάνουμε τώρα !

.

[Στιχοπλάστης]

'

Αμ' το κλείσιμο πάλι ...

 

"Kαι θα γυρνάς μ' απόγνωση στο χρόνο το φευγάτο,
στις σκέψεις που δεν μίλησες, στα λάθη τα μοιραία,
στο πέρασμά σου τελικά τι άφησες δω κάτω,
ούτε αυτοί π' αγάπησες δεν είχανε ιδέα."

 

Άμα το 'έχει' ο στίχος, ...το έχει ! 

Τι να λέμε ...

.

[αισχυλος]

ποσες φορες το εχω διαιβασει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

[αισχυλος]

Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.

Πίσω

[αισχυλος]

[Κατερίνα]

Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη χαχαχα

[Κατερίνα]

 

με δίχως δάκρυα θα κλαις στου ουρανού τα πάρκα
για όσα  "σ' αγαπώ", στη γη, δεν είχες ειπωμένα

 

εδώ με κομμάτιασες Κυρία μου

με όλο δηλαδη με κομμάτιασες αλλά σ΄αυτό το σημείο το παράκανες!!!

 

καταπληκτικό ποίημα

καταπληκτικές σκέψεις

καταπληκτική απόδοση

[Κατερίνα]

πάρε τώρα κι ένα ανέκδοτο για να αλαφρύνουμε ολίγον το κλίμα

 

Ένας Έλληνας πεθαίνει και φτάνει στη ρεσεψιόν της Κόλασης και ο υπάλληλος του ανακοινώνει ότι επειδή είναι υπήκοος χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορεί να διαλέξει μία από τις κολάσεις των χωρών-μελών. Σκέφτεται λίγο και αποφασίζει να πάει στη Γερμανική. Οργανωμένη χώρα σου λέει, τόσα χρόνια στην Ελλάδα τί κατάλαβα,μου βγάλανε το λάδι. Τουλάχιστον, ας πάρω μυρωδιά του τί σημαίνει Ευρώπη, έστω και στην κόλαση.
Φτάνει λοιπόν μπροστά στην πύλη της γερμανικής κολάσεως.
Μαύρο μάρμαρο, καλογυαλισμένο, σιδερένια πύλη και ψηλά γράφει με μεγάλα γράμματα ΚΟΛΑΣΗ στα γερμανικά.
Χτυπάει.... Του ανοίγει ένας άψογα ντυμένος υπάλληλος και τον ρωτά τί θέλει.
-Να δω, του απαντά εκείνος πώς είναι.
- Ούτε να το σκέφτεστε, του απαντά ο υπάλληλος! Όλη την ημέρα μας χτυπάνε τα @@@ με ένα σφυρί και το βράδυ μας βάζουνε σε κάτι τεράστια βαρέλια γεμάτα σκατά!! Φρίκη! Φρίκη!
Όπου φύγει-φύγει ο ρωμιός......
Δοκιμάζει τις υπόλοιπες κολάσεις, τα ίδια. Έτσι, απογοητευμένος, καταφεύγει στην έσχατη λύση, την ελληνική κόλαση! Φτάνει λοιπόν έξω από την πύλη. Μία πύλη εγκαταλειμμένη, βρώμικη όπου στο ψηλότερο σημείο της υπάρχει με μεγάλα φωσφορίζοντα γράμματα η λέξη ΚΟΛΑΣΗ. Το Κ και το Λ φυσικά δεν ανάβουν. Έτσι η επιγραφή γράφει -Ο-ΑΣΗ.
-Ελληνική ανοργανωσιά....μουρμουρίζει.
Όσο πλησιάζει, ακούει κάτι περίεργους θορύβους...... Μοιάζουν με μουσική. Πλησιάζει περισσότερο. Η μουσική πλέον ακούγεται ολοκάθαρα.Μπουζούκια, μπαγλαμάδες κλπ. Χτυπάει... Του ανοίγει ένας τύπος κρατώντας μία μπουκάλα στο χέρι εντελώς φέσι και τον ρωτά τι θέλει.
- Ήρθα να δω πώς είναι του λεει και βάζει το κεφάλι του μέσα... Τραπέζια, κάπνα, κάτι γκόμενες χορεύουν πάνω στα τραπέζια τσιφτετέλια, νταούλια.....Γενικώς, μπάχαλο. Τρελαίνεται ο τύπος....
-Tί γίνεται εδώ, ρωτά....
- 'Aσε φίλε, χάλια του λεει ο μεθυσμένος. Η κατάσταση είναι δραματική εδώ πέρα. Όλη μέρα μας χτυπάνε τα @@@ με ένα σφυρί και το βράδυ μας βάζουν σε κάτι τεράστια βαρέλια με σκατά....
- Πλάκα μου κάνεις, ρωτά ο πεθαμένος. Εδώ πίνετε και γλεντάτε ρε φίλε ......
- Εεεεε ρε φιλε , ξέρεις πώς είναι εδώ στην Ελλάδα . μια σκατά δεν έχουμε μια σφυρί δε βρίσκουμε....

[Liontas]

Ειρήνη, για άλλη μια φορά το άστρο σου φέγγει στο ποιητικό στερέωμα...!

Συγχαρητήρια κι από μένα για το βαθύτατα ανθρώπινο στιχούργημά σου. Ειδικά οι τελευταίοι 6 στίχοι είναι αριστουργηματικοί!

 

Εμπνέεις τη γραφίδα μου

ακόμη μια φορά

για των Μουσών τα πέλαγα

ν' απλώσει τα πανιά

[Παντελής]

καλή Κυριακή των Βαγιών Ειρηνούλα

κι εύχομαι να αναγεννηθείτε πνευματικά.

 

όσο για το ποίημα είσαι μεγάλη καλλιτέχνης έστω και στις μαύρες σου.