Στην κούνια της ζωής

[Ιωαννα χανιωτακη]

Τα όνειρα μας βάζαμε στην κούνια της αυλής
φτιαγμένη απο σανίδες κ'ενα παλιό σχοινί
νομίζαμε πως έφτανε ενα γερό κλαδί
τους πόθους να κρεμάσουμε ολάκερης ζωής

Οι Φωνές μας κελαηδήσματα της άνοιξης πουλιά
τα γέλια ανθοβόληζαν στου δέντρου τα κλαδιά
μ'αγιόκλημα ραντίζαμε τα φύλλα της καρδιάς
και τους καημούς αφήναμε στον κόρφο της γιαγιάς

Γοργά ο χρόνος πέρασε μαζί του κ'η αλήθεια
στης ανάγκης τον βυθό μείναν τα παραμύθια
τα όνειρα γεράσανε και γίνανε σκοποί
τα πρέπει μας θεριέψανε άλωσαν τη ζωή

Στο μάγουλο ο πόθος μας το δέρμα να ξυπνά
μα μόνο στέκει τ'ονειρο στην άκρη και κοιτά
το δέντρο που σωριάστηκε δακρύζοντας στη γή
στα μάτια μας παράπονο στα χείλη ενα γιατί.....

[αισχυλος]

πολυ ομορφο!!!!!!!!!

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΗΣ]

τι ομορφο...........