Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Οι πεπτωκότες

Στείλε, ουρανέ μου, πριν χαράξει,
δυο στίχους για τους πεπτωκότες
αγγέλους, που 'χουνε ρημάξει,
σαν κουρασμένοι Δον Κιχώτες.

Κι όχι γι' αυτούς που γίνανε κομμάτια.
Αυτοί μπορούν και βλέπουν μ' άλλα μάτια
και καθ' εκάστην μες στην άβυσσό τους,
γλεντούν στον αναστάσιμο ρυθμό τους...

...Μα για τους άλλους που 'ναι κουρδισμένοι
κι από συνήθεια πάντα ευτυχισμένοι,
με σάπιο και μπαγιάτικο αίμα, κρύο,
μ' έναν ομοιάζοντα, συνήθη βίο,

άχαρο, πλήρως τακτοποιημένο,
μέσα σ' οθόνες αμπαλαρισμένο,
αστραφτερό, προβλέψιμο,
χωρίς φωτιές και μπλέξιμο...

...Γι' αυτούς που θα χαθούνε αταξίδευτοι,
ανίκητοι, αμάτωτοι, ανονείρευτοι,
μες σε πέντ'-έξι εκτάρια προβλεπόμενα,
νόμιμα, καθώς πρέπει κι ελεγχόμενα...

...Γι' αυτούς που 'χουνε σπίτια κι οικογένεια,
και κύρος και πυγμή και φωτογένεια
κι ούτε μια στάλα ωραία παθογένεια...

...Γι' αυτούς που γέρνουνε τη νύχτα ήσυχοι
και ξημερώνουν κάθιδροι κι ανήσυχοι,
με της καριέρας τ' όνειρο ακέφαλο,
κάτω απ' τ' αγκαθένιο τους προσκέφαλο...

...Γι' αυτούς που τρέχουνε σημειωτόν,
ανέμπνευστα, επί τόπου κι ομαδόν...

...Γι' αυτούς που 'χουν βαθιά μέσα στη φλέβα,
δολάρια, ευρώ κι εσχάτως λέβα...
..................................................
Γλυκιά μου τρέλα, υπόγεια ανέβα,
σαν άνεμος μέσ' απ' τη φλέβα,
σαν σπάνιο αμάραντο λουλούδι,
σαν το νυχτερινό τραγούδι,

που στέλνει η νύχτα μες στο πούσι,
για όποιον θέλει να τ' ακούσει,

για να γινούνε Ονειροπότες ,
οι άγγελοι οι πεπτωκότες.
...................................................
Νυν και αεί,
Στιγμή μου, εσύ,
αστραφτερή κι αιώνια,
στου Πάθους τα φωτόνια.

. . .

Προβολές: 129

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 7 μέλη

Σχόλιο από τον/την Giota Pi. στις 26 Οκτώβριος 2010 στις 16:59: Στιγμή μου...

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 26 Οκτώβριος 2010 στις 17:01: Στείλε, ουρανέ μου, πριν χαράξει,
δυο στίχους για τους πεπτωκότες
αγγέλους, που 'χουνε ρημάξει,
σαν κουρασμένοι Δον Κιχώτες.

Τι ποίημα έγραψες Γιώτα!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 26 Οκτώβριος 2010 στις 20:06: Τι λες τώρα Giota pi μας
Να χάσουν λέβα και ευρώ;;;
Θέλουν χρηματιστήριο
Να βρουν στον ουρανό...

Όσο για την έμπνευσή σου και την ποίησή σου , αυτή είναι καταπληκτική!!!!!!!!!!!!!!!

Την καλησπέρα μου.

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 26 Οκτώβριος 2010 στις 21:23: Φανταστικο!!!!
Μπραβο σου

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 27 Οκτώβριος 2010 στις 0:21: Κι όχι γι' αυτούς που γίνανε κομμάτια.
Αυτοί μπορούν και βλέπουν μ' άλλα μάτια
και καθ' εκάστην μες στην άβυσσό τους,
γλεντούν στον αναστάσιμο ρυθμό τους...

ότι μ΄έκανες κομμάτια ...μ' έκανες!!!

Σχόλιο από τον/την morsecode στις 27 Οκτώβριος 2010 στις 14:26: παντα αγαπουσα τους εκπεσοντες γιατι εχουνε μια λαμψη στο βλεμμα.Μ'αρεσεσε πολυ η παραθεση σε συνεχεια των τεσσαρων στερητικων(αταξίδευτοι,
ανίκητοι, αμάτωτοι, ανονείρευτοι,) και τα φωτονια.

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 27 Οκτώβριος 2010 στις 16:39: Γλυκιά μου τρέλα, υπόγεια ανέβα,
σαν άνεμος μέσ' απ' τη φλέβα,
σαν σπάνιο αμάραντο λουλούδι,
σαν το νυχτερινό τραγούδι

Γιώτα το δημιούργημά σου είναι για πολλές αναγνώσεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την alter ego#--ξινή στις 27 Οκτώβριος 2010 στις 21:45: Νυν και αεί,
Στιγμή μου, εσύ,
αστραφτερή κι αιώνια,
στου Πάθους τα φωτόνια.

Ποιητικός οίστρος!!!!
Εύγε!!!

Σχόλιο από τον/την Στιχοπλάστης στις 27 Οκτώβριος 2010 στις 22:34: '

".Μα για τους άλλους που 'ναι κουρδισμένοι
κι από συνήθεια πάντα ευτυχισμένοι,
με σάπιο και μπαγιάτικο αίμα, κρύο,"

Γιώτα πί...
ψύχραιμο μ'άφησες, ταπί...
μόνο του λείπει ενα στουπί
μολοτοφάκι να γενή...
να κάψει τη Γεσθημανή
που ζει η ψώρα η ορφανή...

Φοβερό !

.