Τα ποιήματα στην ερημιά τους κατοικούν,

παραδομένα στην αιθέρια τους τη νάρκη,

μέσα στα μάτια των νεκρών των ποιητών,

τρελά, αστοίχιστα, αδέσποτα κι αυτάρκη.



Κι εκεί, ωραία, μες στου χρόνου την αχλή,

αιώνες, άφεγγα, βουβά μάς καρτερούνε,

το ξαφνικό μας να γευτούνε το φιλί

και 'μπρός στην πένα μας, γλυκά ν' αναστηθούνε.



Μα, είναι δύσκολο να πάμε ως εκεί,

έτσι που φτάσαμε, στιλπνοί κι ευνουχισμένοι,

να…

Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού,

φωτιά ξερνάνε της σιωπής τα σπλάχνα,

ουρλιάζουν οι διαβόλοι του μυαλού

μα το φτωχό κορμί δεν βγάζει άχνα...



Απείθαρχοι κομπάρσοι θορυβούν,

πίσω απ' του νου τις διάφανες αυλαίες,

φοράνε τα φτερά τους και τραβούν,

στις σκοτεινές της παρανοίας αλέες .



Εκεί που ανθίζει τ' άνθος της φωτιάς,

που κάνει νόμους και συνήθειες στάχτη

κι ένας γλυκός, παράξενος βοριάς,

παγώνει το στεγνό του…

Καλημέρα, φίλοι μου...Σας έχει τύχει, φαντάζομαι, να καθίσετε κάποια 

 στιγμή να γράψετε κάμποσους στίχους, ένα τραγούδι, κι η έμπνευση να σας γυρνά την πλάτη....

Ε, γι' αυτο, μιλούν οι στίχοι τούτοι...

 …

Στ' απόμερα εκκλησάκια,
αφήνει ο Χριστός,
ορθάνοιχτα δισάκια,
γεμάτα από Φως.

Ψάχνεις να βρεις, πριν έμπεις,
ποιος είσαι και πού πας.
Αγάλλεσαι σαν έβγεις
κι όλους τους αγαπάς.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Στ' απόμερα εκκλησάκια,
είν' η σιωπή Θεός,
τα πάθη σου κεράκια
κι ο κόσμος αδερφός!

-Mαύρα πουλιά στη φλέβα σου,

βροχές και ψυχοτρόπα

βάζουν φωτιά στης μοίρας σου

την πειραγμένη ρότα.

Της εφηβείας τα τάγματα τ' ανίκητα,

αδίστακτα σφαγιάζονται κι αλύπητα,

στις βέρες και στα ευρύχωρα τα τρίπατα

και στης καριέρας τα λιμνάζοντα ύδατα.



Βγαίνουν καμιά φορά και στασιάζουνε,

συνήθειες, νόμους και συμβάσεις σπάζουνε,

απείθαρχα, τρελά κι ακατανόητα,

γυμνά, αναστατωμένα κι ανυπόδητα,



στων ποιημάτων τα γλαυκά αετώματα,

στα μέχρι πτώσης τελικής τα πιώματα,

μες στη φωνή της θλίψης τη στεντόρεια,

στους έρωτες…

Kι αφού χρόνια με στίχους και χίμαιρες τρέφομαι,

θα βαδίζω γυμνή, μια ζωή στη φωτιά,

θα διαβαίνω ποτάμια, μα δίχως να βρέχομαι,

θ' ακουρμαίνομαι τ' άστρου την ανασεμιά.



Θα μεριάζω το γιόμα τα φύλλα απ' τα λιόδεντρα,

στις κρυφές της θαλάσσης θα μπαίνω σπηλιές,

θα τρυπώνω στον κόρφο της Γης, σαν την όχεντρα

που γυρεύει κονάκι στις ξερολιθιές.



Θα 'ναι όλα δικά μου και κτήμα μου τίποτα.

Θα 'ναι ο χτύπος της Πλάσης,…

Όσοι αγαπούν τρελαίνονται
μαδούνε πεφταστέρια
σαλπάρουν καταχείμωνο
με βάρκες-καλοκαίρια.

Μάινα φωνάζουν τα πανιά
μάνα και Παναγιά μου
ποιος τη ζωή μου κυβερνά
και ποιος τον Έρωτά μου ;

Όσοι αγαπούν τρελαίνονται
ψηλώνουν κι ομορφαίνουν
εφτά ουρανούς αγγίζουνε
εφτά ζωές προφταίνουν.

Μάινα φωνάζουν τα πανιά
μάνα και πέλαγό μου
ποιος τη ζωή μου κυβερνά
και ποιος το Θάνατό μου ;

Στείλε, ουρανέ μου, πριν χαράξει,

δυο στίχους για τους πεπτωκότες

αγγέλους, που 'χουνε ρημάξει,

σαν κουρασμένοι Δον Κιχώτες.



Κι όχι γι' αυτούς που γίνανε κομμάτια.

Αυτοί μπορούν και βλέπουν μ' άλλα μάτια

και καθ' εκάστην μες στην…

...από τα φοιτητικά μου χρόνια...συγγνώμη για μια ...ακραία λέξη....προβληματίστηκα αν θα έπρεπε να την αλλάξω και είπα να το αφήσω ως έχει...έτσι για την αυθεντικότητα και την ωραία ανεμελιά των χρόνων εκείνων....

Γιώτα Π.



Στο μπαράκι του Βασίλη

απ' τις δέκα ως τις τρεις

κάτσαμε δεκάξι φίλοι

όλοι τεταρτοετείς.





Ντίλι-ντίλι το καντήλι

ντίλι στο κρυφό σχολειό

στο μπαράκι του Βασίλη

τιμημένο ρεμπελιό.



ρεφρ: πέντε βότκες…

Σακάκι

Λευκό πανάκι στο Νοτιά.

Mεταξωτό σακάκι.

Γιορντάνι ο ήλιος στο γιακά

κι η Πούλια στο τσεπάκι.



Τρύπωνε στις κουμπότρυπες,

ο μπάτης νύχτα-μέρα.

Τρύπωσε και το πείσμα σου

και το…

 Οι μάνες του παλιού καιρού

είχαν το βάθος του νερού

κι αρμένιζε το σπίτι

μες στην πλατιά τους κοίτη!



Βαρύ τιμόνι κράταγαν

στιγμή δεν το παράταγαν

το βάσταγαν ακόμα

και κάτω από το χώμα...

..................................

Οι μάνες του παλιού καιρού…

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ



Ο Αύγουστος λιαζότανε στην ακροποταμιά

-παλληκαράκι ολόγυμνο, μ' αχτένιστα μαλλιά.



Σαν σταφυλάκι άγουρο, στ' αμπέλι το ξερό,

βροχούλα παρακάλεσε να στείλει, το Θεό.



Κι Εκείνος επαράκουσε.Του 'στειλε τη χρυσή

τη λύρα του θεού Ερμή, δυο θάλασσες κρασί



κι εφτά τζιτζίκια να του λέν' , βράδυ-πρωί στ' αυτί,

του Θοδωράκη τη "Μυρτιά" και τ' "Άξιον Εστί".



Κι όλο γυρνάει ο Αύγουστος πιωμένος μες στα ρέματα…

Tσάντα καστόρινη

Ένα πρωί, με γέμισαν

μανό , κλειδιά, κραγιόνια.

Σε μια πλατούλα κρέμομαι,

τρεις μήνες και δυο χρόνια.



Λουράκι μαλακό, μπορντό

κι εφτά-οχτώ τσεπάκια.

Kορμάκι τρίβω θηλυκό

κι εφηβικά στηθάκια.

......................................

Στα δεκατρία μ' έραψαν,

καστόρια μου κομμάτια.

Στη λεύκα έχω τα νύχια μου,

στον ποταμό τα μάτια,

στην πλάι…