Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Μπορεί ...

*

Μπορεί να ήταν της ψυχής τα σύννεφα
που τον ορίζοντά μας έκαναν θολό ,
μπορεί να ήταν τα βαρειά μας βήματα
που κάναν το ταξίδι μακρυνό .

Μπορεί τα πλάνα της καρδιάς τα σήματα
που μας οδήγησαν σε λάθος αγκαλιές ,
μπορεί τα οργισμένα μπλάβα κύματα
που μας παρέσυραν σε έρημες ακτές .

Μα ήταν όλα τα μικρά που ζήσαμε
ότι μας μάγεψε ... παντού σ`αυτή τη γη ,
κι όσες πιστέψαμε κι αγαπηθήκαμε
όλες μας χάρισαν μιά ανοικτή πληγή .

Κι έτσι παράμερα τώρα στεκόμαστε
του πεπρωμένου μας οι παρατηρητές ,
δειλά όταν βραδιάζει προσευχόμαστε
στο έργο της ζωής μας θεατές .

* * *

Όταν ζεις με φαντάσματα , ψάχνεις πάντοτε για εκείνη την αλήθεια που θα σε λυτρώσει ...

Αλήθεια πόσα καλοκαίρια πέρασαν , θυμάσαι άραγε ;

Ανατολή σε κάποια ράδα του κόσμου ...
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008 <> σαράντα έξη καλοκαίρια μετά

Προβολές: 156

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 6 μέλη

Σχόλιο από τον/την Χωρολάτρης στις 31 Ιανουάριος 2010 στις 23:33: Με έναν "απαραβίαστο " από την όποια ελπίδα ζωής τρόπο,στέκεσαι στον εξώστη της αίθουσας αφήνοντας το πεπρωμένο να πράξει τα λοιπά που θα μπορούσες να κάνεις..Θεωρητικά ΄μοιάζει και με παραίτηση..Ουσιαστικά είναι μια κίνηση ταπεινής συγκίνησης όμως..

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 31 Ιανουάριος 2010 στις 23:49: *
Θεωρητικά ΄μοιάζει και με παραίτηση ...

Ορκίστηκα πως δε θα νικηθώ … αυτό όμως πονάει να ξέρεις – πονάει πολύ κάποιες φορές ... είναι η επιλογή που δεν θα ήθελες ποτέ να σου συμβεί ... ο λογισμός δείλεος ... το αιώνιο μήπως ... οι ερινυώδεις αμφιβολίες ... απελθέτω απ` εμού το ποτήριον τούτο ... στο Φώς θα διαμείνω ... στο ίδιο μου αυτό φώς ... εκείνο που με γέννησε ... που λούστηκα το χάδι Του ...

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 1 Φεβρουάριος 2010 στις 1:56: Κι έτσι παράμερα τώρα στεκόμαστε
του πεπρωμένου μας οι παρατηρητές ,
δειλά όταν βραδιάζει προσευχόμαστε
στο έργο της ζωής μας θεατές .

όλο δύναμη κι όλο αλήθεια Γιάννη!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 1 Φεβρουάριος 2010 στις 1:59: Κι έτσι παράμερα τώρα στεκόμαστε
του πεπρωμένου μας οι παρατηρητές ,
δειλά όταν βραδιάζει προσευχόμαστε
στο έργο της ζωής μας θεατές .

Τίποτα πιο σωστό....και μάλιστα το έργο αυτό σαν να αφορά κάποιον άλλο... (όσο με αφορά)
Πολύ μου άρεσε Γιάννη! Πολύ καλό!!!