Μορφή

[Stigmi]

 

Στην άκρη των βράχων σου ακουμπάω

προσεκτικά, να μην μου κόψεις την καρδιά,

γέρνω το χέρι μου, την θάλασσα ακουμπάω,

να δροσιστεί η ψυχή μου απ τα νερά.

 

Βρήκα την θλίψη τώρα, να ακουμπήσω

και χάνομαι, αιωρούμαι στα ανοιχτά.

Θα πλημμυρίσω αρμύρα, θα αναστήσω,

κάθε ανάσα μου, που καίει στη στεριά.

 

Ξάφνου, η θάλασσα βρυχάται με μανία,

λυσσομανάει το κύμα και σκορπά,

σκίζει την θάλασσα στα δυο, με αγωνία

και μουδιασμένη έχει μείνει η ματιά.

 

Βγαίνει μορφή γοργόνας απ τα βάθη,

χρυσομαλλούσα, με μια γαλανή ουρά,

φοράει στέμμα και τραγουδάει στην πλάση,

με ακουμπάει κι ύστερα κλαίει σιωπηλά.

 

Παρακαλάει σ άλλους κόσμους, να πάω μαζί της

δεν θα με νοιάζει πια, του κόσμου η απονιά.

Το χέρι απλώνω κι ακουμπάω το δικό της,

βουτάω βαθιά στα γαλανά, χάνομαι πια!

 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Υπεροχο!!!

[Ειρήνη]

Πάρα πολύ ωραίο και με υπέροχες εικόνες!!!!!!

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

Καταπληκτικό .........!!!!!!!!!!!!

 

Καλημέρα !!!!!!!!!!!!

[Παντελής]

στίχος ώριμος καρπός στο χειμώνα.

καλημέρα όμορφη ψυχούλα.