Ένας πνιγμένος ναυτικός

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Αχ θάλασσα, με πήρες στων σωθικών σου το βυθό

Μα εγώ να το ξέρεις δε θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ.

Στα μαστάρια των λευκών σου κυμάτων μ’ έθρεψες

Σαν μάνα που στοργικά στην αγκάλη της κρατεί

Το νεογέννητό της το παιδί.

Τα γιατρικά σου χάδια γενναιόδωρα εσύ μου έδινες

Τότε π’ αρρώστησα βαριά στου Ειρηνικού τα νησιά

Από μαλάρια τροπική.

Τα τρυφερά σου νανουρίσματα μαργιόλα μου εσύ

Γλυκά με κοίμιζαν τα φωτερά τα βράδια

Που απ’ τα ουράνια έπεφτε αδιάκοπα ασημοβροχή.

Αχ θάλασσα, με πήρες στων σωθικών σου το βυθό

Μα εγώ να το ξέρεις δε θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ.

[Ειρήνη]

Αχ θάλασσα, με πήρες στων σωθικών σου το βυθό
Μα εγώ να το ξέρεις δε θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ.

[Χωρολάτρης]

Ο υγρός Θάνατος είναι ακόμα ίσως και μια άλλη ζωή!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!
καλημερα

[M alive s]

Λυρισμού αποτύπωμα.