Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ 1

Έχεις φεγγάρι μες τα μάτια και σκοτώνεις
Σε μια ζωή προσωρινή και καταχρεωμένη
Με δυο προπληρωμένες, σκάρτες αναμνήσεις
Παίρνεις γροθιές απανωτές, απ το στομάχι.

Με ένα φευγιό που απ την ορφάνια δραπετεύει
Σε ένα βουβό κενό που αυξάνει τα ηχηρά σου
Το παιδικό σου όνειρο κι η ανασφάλεια φεύγει
Κι ουρλιάζεις πάλι ένα συγνώμη, απ τη νεκρά σου.

Ξεφτιλισμένη και ήσυχη είν’ η συνείδηση μου
Με έχει στραγγίσει αχόρταγα η νύχτα, αγριεμένη
Ένα καινούργιο ψηφιακό παρανάλωμα σου
Κλότσησε ο ουρανός να μείνει.. μες την λήθη!

Όλα τα λογικά και τα παράλογα μου έφτυσα
Δύο συλλογές απατηλών ερώτων το φευγιό μου
Η μοβ σου πεταλούδα πια σε κάμπια δεν γυρνά
Και όλο να πολεμώ για να κρατήσω το οχυρό μου.

Σαν μια νύχτα που ρουφά αχόρταγα τη μέρα
Τις ξεπλυμένες σκέψεις μου ξανά στεγνώνω
Σε διαδρομή με δυο άσπρα περιστέρια
Ξεπέρασα τον ήχο στον κενό μου κόσμο.

Ήρθα κοντά και σκόνταψα στον ίσκιο σου
Σε πέντε τοίχους μοναξιάς κρέμασα τα όνειρα μου
Κι όσο νωρίς κι αν είναι εγώ.. πάλι αργώ
Μια μέρα να σε ζω, την άλλη να σε χάνω…

Ας πραγματώνεται η ψυχή μέσα στον «χώρο»
Δίνω πνοή με ένα φιλί απ τα πικρά μου χείλη
Και να αναμένω ένα μέλλον που το ξέρω!
Σε έναν χορό που τον προσμένω ακόμη…

https://www.youtube.com/watch?v=QSdrq40q3zg&feature=related