Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Αναμνήσεις ενός καπετάνιου

Στου δροσιστικού μου κήπου το μπαλκόνι καπνίζω τη σκαλιστή μου πίπα
Κι η γλαυκή μου η θύμηση μες στ’ ανθισμένα λουλούδια πνιγμένη
Στα μακρινά περιπετειώδη ταξίδια που έκαμα με τα ποντοπόρα πλοία
Τότε που ’μουν καπετάνιος ενεργός σαν ανέμελο γλαροπούλι ταξιδεύει.

Ήταν ένα μαλαματένιο πρωινό με τον ήλιο να μου γνέφει στον ουρανό
Όταν ξεκίνησα απ’ τον ξακουσμένο Πειραιά για το πρώτο μου ταξίδι
Και καθώς το πλοίο μας έβγαινε απ’ το μεγαλύτερο της χώρας μου λιμάνι
Έβλεπα τα φωτεινά μου όνειρα στο πιο ψηλό κατάρτι ν’ ανεμίζουν ήδη.

Κι όταν μετά από ένα ατάραχο πολυήμερο ταξίδι φτάσαμε στη Βομβάη
Που στους πολυσύχναστούς της δρόμους ένα εξωτικό αγέρι φυσάει
Η χαρά μου που θα πατούσα για παρθενική φορά σε καινούργια γη
Άρχισε μέσ’ από τα νοτισμένα μου τα μάτια ακατάπαυστα να χιμάει.

Εκεί σ’ ένα υπόγειο καμπαρέ μια γλυκιά φεγγαρόλουστη βραδιά
Γνώρισα μια πανέμορφη πόρνη Ινδή που σαν κόμπρα χόρευε λικνιστά
Και καθώς φιλούσα παθιασμένα τα σαρκώδη της τα χείλη τα ηδονικά
Οι ορμές μου σαν τη λάβα την καυτή έρεαν στου κορμιού της τα σωθικά.

Μα στην επιστροφή κι ενώ βρισκόμασταν στον Περσικό τον κόλπο
Με τους καρχαρίες να μας δείχνουνε τα δόντια τους τα κοφτερά
Ξέσπασε τρομερή φουρτούνα με κύματα γιγάντια σαν φίδια φοβερά
Η Παναγία όμως δε μας άφησε να γίνουμε στ’ άγρια σκυλόψαρα βορά.

Τώρα απόμαχος πια και με μάτια πολύπειρα γεμάτα γαλήνια θάλασσα
Στη βαθιά βελουδένια πολυθρόνα μου καθισμένος αναπαυτικά
Κάτω απ’ των τεράστιων φοινικόδεντρων τα σκιώδη φτερωτά κλαδιά
Εξιστορώ στα ’γγόνια μου όλα ’κείνα που ’ζησα τα χρόνια μου τα ναυτικά.

Προβολές: 18

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη