Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ

Είναι που βλέπω να ξεπετάγονται τα βήματά μου
πάνω στις ταράτσες αποκοιμισμένων σπιτιών .
Ύστερα σέρνομαι για να αποφύγω μια πτώση στα σύννεφα .
Έχει ένα βάρος περίσσιο ο ουρανός
σαν προσπαθείς να τον σφίξεις στην παλάμη σου .
Δεν ήθελα να χαμηλώσω τη ματιά μου .
Σπαρακτικές φωνές όλο συμπόνοια
και ήχοι από κενά κουφάρια ,
προσμένουν το θέαμα μιας πτώσης .
Είναι πολύ ψηλά εδώ πάνω .
Κρατά και ο αέρας μια παράξενη γεύση
που στεγνώνει τις λέξεις , τις μυστικά φυλαγμένες
για μία κρυφή ευχή .
Πλήθος βλεμμάτων βρίσκονται κάτω από τα πόδια μου
για να διαρρηγνύουν ακαταπόνητα
το έδαφος που πατώ .
Θα τριγυρίζω εδώ για να συλλέγω
τις νυσταγμένες Κυριακές που εκπνέουν οι καμινάδες .
Κι αφού φουσκώσω τα πνευμόνια μου
με μια μισοπεθαμένη ανία
θα φυσήξω δυνατά για να αναπνεύσουν όλοι
τους κόκκινους κόκκους της άμμου ,
που δεν επισκέφτηκαν ποτέ τα ματωμένα τους πέλματα .
Εκδικούμαι λοιπόν την προσπάθεια μου
να μην παραπατήσω στο κενό του κόσμου .
Εκδικούμαι και τους απρόσωπους θιασώτες
που αναφωνούν σε κάθε κίνηση μου
προσμένοντας να σπάσει η πυξίδα μου.
Εκδικούμαι και μένα .
Όμως οι ταράτσες δέχονταν απροκάλυπτα
το καταπονεμένο γέλιο μου που το φορούσα στα ρεσάλτα
κάθε τρύπιας ανάσας μου .
Κι έτσι ξεκίνησα να ισορροπώ αέναα
μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω .
Μετά συγκεντρώθηκε από κάτω μου
εκείνο το πλήθος των θρυμματισμένων βλεμμάτων .
Τους έκλεβα μια ηδονική μυρωδιά κουράγιου
που δεν ήθελαν να μου χαρίσουν .
Εκείνα ζητούσαν να κυριεύσουν τα χνώτα μου .
Κι αφήναμε τον ήλιο να διασχίζει αδιάφορα τις όψεις μας .
Κάποια στιγμή θα πέσω βέβαια , επίτηδες .
Και τι έγινε ;
Ένας ακροβάτης λιγότερο .

Προβολές: 11

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη